Ελπίζω να αφουγκραστείς την έγνοια και την αγωνία μου ως ποιμένας……
Βρες μου έναν λόγο που περιμένεις να φθάσει ο άνθρωπος σου
στο ‘’δι’ ευχών’’ της επιγείου ζωής του για να μιλήσεις σε έναν παππούλη…..
‘’Μα παππούλη’’ (μου αναφέρεις) φοβόμαστε μήπως σας δει και νομίζει ότι θα πεθάνει’’!
Μα με συγχωρείς, στα χέρια μου δεν κρατώ δρεπάνι (δεν είμαι ο Χάρος), στα ανάξια χέρια μου κρατώ Εκείνον που είναι η Ζωή!
Εσύ όταν (;;;) έρχεσαι να Κοινωνήσεις μεταλαμβάνεις Θάνατο;
Γιατί λησμονάς που πριν κάμποσα χρόνια ήταν εκείνος-εκείνη που σε έφερνε στο παππούλη να λάβεις τον Χριστούλη και η ‘’νοστιμιά’’ Του ήταν ‘’τέτοια’’ που ήθελες κι άλλο……
Σε παρακαλώ μη το αμελείς……
Υπάρχουν ακόμα απλήρωτα ‘’γραμμάτια αγάπης’’για τον άνθρωπο δίπλα σου...
Κι αν εσύ έχεις όλη την καλή διάθεση να περιποιηθείς (μέσω του παππούλη) και της ψυχής του τις ‘’κατακλίσεις’’ μα ο άλλος δεν θέλει,‘’τσιμπάει’’ η καρδιά του,‘’κλωτσάνε’’ τα πάθη του……
Μη αποκάμεις κάνε την έγνοια, την αγάπη σου προσευχή και έχει ο Θεός….
Ας λάβει το φιλότιμο σου ο Θεός σαν βάλσαμο στις πληγές της ψυχής του……
Σαν Ιερέας του Χριστού (της Ζωής) έχω κοινωνήσει μερικές ψυχούλες γεμάτες φρεσκάδα, ζωντάνια κρυμμένες (πολύ καλά) σε κορμιά που το αλέτρι του χρόνου, του κόπου, του πόνου, της αρρώστιας να έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του.
Όμως σου εξομολογούμαι, φεύγοντας, μου αφήνουν στο χέρι που μου φιλούν την ευωδιαστή πνοή μιας ψυχής που δεν έπαψε ποτέ να λαχταρά την Ζωή (Εκείνον)……
Από την στιγμή λοιπόν που Εκείνος φώναζε από τον Σταυρό κιόλας και κραταιά από τον άδειο Τάφο ‘’φτου ξελευθερία για όλους’’(Ανάσταση) μη φοβάσαι……
Γεννηθήκαμε για να Ζήσουμε!!!