Του Ανδρέα Χριστοφόρου
Όταν ήμουν μικρός διάβασα περιστατικά από τον βίο του Διογένη του Αθηναίου του Φιλόσοφου.
Ζούσε κάτω από την Ακρόπολη με ακτημοσύνη, λιτότητα, απλότητα σε όλα.
Εντυπώθηκαν μέσα μου:
Πρώτα η απάντησή του στον Μέγα Αλέξανδρο όταν στάθηκε μπροστά του εκεί που καθόταν κατάχαμα στον ήλιο και τον ρώτησε:
Τί θέλεις να σου χαρίσω;
Μην μου στερείς εκείνο που δεν μπορείς να μου χαρίσεις! του απάντησε. Εννοώντας τον ήλιο!
Ο Αλέξανδρος του έκοβε τον ήλιο και τον σκίαζε.
Εντυπώθηκε μέσα μου η ελευθερία του Διογένη απέναντι στον νεαρό Βασιλιά αλλά και από κάθε επιθυμία ώστε ενώ ήταν ηθελημένα πάμπτωχος αρκούνταν στα ωφέλιμα και αναγκαία.
Ένιωσα και ζήλεψα μέσα μου αυτή την ελευθερία του αλλά όταν παρακάτω διάβασα ότι είχε μόνο ένα κιούπι για να κοιμάται και ένα πήλινο ποτήρι ώσπου μια μέρα είδε ένα μικρό παιδί να πίνει νερό με τη χούφτα του, το πέταξε το ποτήρι και είπε, δεν το έχω πια ούτε αυτό ανάγκη, είπα καρδιακά μέσα μου:
Θεέ μου και εγώ έτσι θέλω να γίνω!
Αυτήν την αίσθηση ότι η εγκράτεια από τις επιθυμίες συνδυασμένη με την χρήση του αναγκαίου και ωφέλιμου που αναβλύζει εσωτερική καρδιακή ελευθερία από τότε την αγάπησα ως κόρην οφθαλμού.
Η Χαρά του αναγκαίου και μόνο.
Πόσα έμαθα από τον Διογένη που πολλοί, επειδή ήταν εγκρατής και λιτός, τον κορόιδευαν ονομάζοντας τον «σκυλοφιλόσοφο».
Πού να φανταζόμουν όμως το λόγο που περισσότερο μου εντυπώθηκε βαθειά η περίεργη ενέργειά του, μέρα μεσημέρι, να περπατά κρατώντας αναμμένο φανάρι και όταν τον ερωτούσαν, «γιατί κρατάς αναμμένο φανάρι μέρα μεσημέρι, τί ψάχνεις», έλεγε:
ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΩ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΕΛΕΓΕ και βέβαια τον κορόιδευαν.
Ενώ αντιλαμβανόμουν ότι κάτι βαθύ έψαχνε να βρει στους ανθρώπους, έψαχνε η καρδιά μου οντολογικά πώς ερμηνεύεται η πιο πάνω ενέργεια του Διογένη;
Σίγουρα ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΛΗΘΕΙΑΣ έψαχνε.
Αλλά όμως ποιός είναι ο Άνθρωπος της Αληθείας;
Τότε βέβαια, προ Χριστού φαντάζομαι ίσως θα έψαχνε απλότητα, ειλικρίνεια, αληθινή συμπεριφορά.
Σήμερα εμείς οι άνθρωποι της Εκκλησίας, ποιόν θεωρούμε Άνθρωπο;
Τον Άνθρωπο που αγαπά τον Χριστό;
Που έχει απλότητα και ειλικρίνεια;
Που προσεύχεται με την Νοερά προσευχή;
Που ζει μέσα στα Μυστήρια της Εκκλησίας;
Που είναι Χαρισματούχος;
Είναι ο αλάνθαστος; Υπάρχει αλάνθαστος άνθρωπος;
Σίγουρα όλα αυτά είναι θεμέλια Αληθείας και χαρακτηρίζουν, εάν βιώνονται σωστά, τον Αληθινό Άνθρωπο.
Οπωσδήποτε ο Αληθινός Άνθρωπος έχει μέσα του τον Καρπό του Αγίου Πνεύματος με αποκορύφωμα την Αγάπη και την Ταπείνωση.
Όμως ακόμα και αυτά σήμερα κατάντησαν πολλές φορές συναισθηματική αγαπολογία και ψευδοταπείνωση.
Ποιός είναι ο Άνθρωπος;
Την απάντηση μας την έδωσε ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, καλώντας τον Αληθινό Άνθρωπο:
Ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλα Αμαρτωλούς εις Μετάνοιαν
Άρα Αληθινός είναι ο Μετανοών Άνθρωπος διότι καλείται από τον Χριστό που είναι η Αλήθεια!
Δεν ήρθα να καλέσω αυτούς που νιώθουν ότι είναι δίκαιοι αλλά αυτούς που νιώθουν ότι είναι αμαρτωλοί ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΩ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ.
Και για να αποστομώσει τους μη έχοντας Μετάνοια συμπλήρωσε:
ΟΙ ΠΟΡΝΟΙ ΚΑΙ ΤΕΛΩΝΕΣ ΠΡΟΑΓΟΥΣΙΝ ΗΜΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ.
Αυτοί που νιώθουν μυστικά ότι είναι καρδιακά ΠΟΡΝΟΙ ΚΑΙ ΤΕΛΩΝΕΣ και Μετανοούν, προπορεύονται και σας οδηγούν στη Βασιλεία των Ουρανών.
ΨΑΧΝΩ ΛΟΙΠΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΩΝ.
Διότι αυτός, ακούει στην Καρδιά του τον Τίμιο Πρόδρομο, τον Χριστό, τους Αγίους Αποστόλους και Πατέρες της Εκκλησίας διαχρονικά να μας προτρέπουν
Μετανοείτε ήγγικεν γαρ η Βασιλεία των Ουρανών.
Μέσα στη Βασιλεία των Ουρανών είναι η όλη Αλήθεια που είναι ο Χριστός.
Ψάχνω να βρω Άνθρωπο Μετανοίας να με οδηγεί στον Χριστό, να με εμβολιάζει με τη Χαρά του Ουρανού διότι
Πολλή Χαρά γίνεται επί ενί αμαρτωλώ Μετανοούντι.
Ψάχνω να βρω Άνθρωπο Μετανοίας για να δοξάσω τον Θεό και την Εκκλησία Του που παρά τις αμέτρητες παρεμβάσεις του πειρασμού και ανθρώπων για αλλότριους δρόμους, δεν ξεστράτησε από τον αληθινό δρόμο που από τον Τίμιο Πρόδρομο μέχρι σήμερα είναι ο δρόμος του Χριστού, ο δρόμος της Μετανοίας.