Στις θλίψεις δεν πρέπει να γογγύζουμε και να λογομαχούμε με τον
Θεό, αλλά να προσευχόμαστε σ’ Αυτόν με ευγνωμοσύνη. Δεν είναι ο Θεός
όπως οι άνθρωποι: όταν οι άνθρωποι παθαίνουν κάτι από κάποιον, θέλουν
να εκδικηθούν, αλλά ο Κύριος και στις θλίψεις προσπαθεί να μας
διορθώσει. Αν ξέραμε πώς υποφέρουν άλλοι δε θα γογγύζαμε.
Μόνο ο Κύριος μπορεί να αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους με την
αγάπη Του, γι’αυτό κι εμείς μπορούμε να αγαπάμε όλους μόνο δια του
Χριστού.
***
Επικαλώντας «Πάτερ» ομολογούμε ότι αγαπάμε τον Θεό ως Πατέρα.
Λέγοντας «Πάτερ ημών» παραδεχόμαστε ότι όλοι οι χριστιανοί είναι
αδέλφια μας και έτσι προσευχόμαστε όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και
γι’αυτούς.
***
O Κύριος βρίσκεται τόσο κοντά σε όλους μας και μας αγαπάει τόσο
πολύ, όστε πάντα είναι πρόθυμος να βοηθήσει. Γι’αυτό όταν σου
επιτίθονται λογισμοί πρέπει να καταφεύγεις στον Κύριο. Όταν νιώθεις
την κακία ή το μίσος σε κάποιον να έρχεται στην καρδιά σου να
επικαλείσαι τότε την Παναγία: «Δέσποινα Θεοτόκε, βοήθησέ με επειδή
είμαι αδύνατος, δεν αντέχω, αλλά θέλω να είμαι καλός, βοήθησέ με!».
Και να προσευχηθείς εγκάρδια, με δάκρυα. Τότε θα δεις ότι όπως μια
μητέρα τρέχει ολοταχώς όταν το παιδί της παθαίνει κάτι και κλαίει,
έτσι και ο Κύριος μας αγάπαει και θα μας βοηθήσει εν πάση περιπτώσει.
***
Όποιοι κι αν είμαστε, με ό,τι κι αν ασχολούμαστε – αν φροντίζουμε
το σπίτι μας ή κατέχουμε μια κοινωνική θέση, αν διαχειριζόμαστε τα
επίγεια ή μεριμνάμε τα επουράνια, αν καλλιεργούμε το χωράφι μας ή
εργαζόμαστε στο εργαστήριο – παντού καλούμαστε να συνδεσούμε την
επιμελή ενασχόληση με το έργο μας με την εκτέλεση χριστιανικών
καθηκόντων.
***
Ο Θεός δεν εκπληρώνει την προσευχή μας, όταν το ζητούμενο δεν είναι ωφέλιμο να πραγματοποιηθεί.
***
Πρέπει να προσέξουμε τον εαυτό μας. Όταν βλέπεις μια αφορμή της
προσβολής να έρχεται στην ψυχή σου ή μια επιθυμία να πεις κάτι
δηκτικό, πρέπει να τη διώξεις αμέσως. Ειδεμή η επιθυμία θα φέρει τη
πράξη μαζί της.
***
Πρέπει να ανταποδίδουμε καλό αντί κακού. Πολύ συχνά οι εχθροί μας
μας λένε κάτι που δεν καταφέρνουμε να το παρατηρήσουμε μόνοι μας.
***
Πρέπει να ανακουφίσουμε ο ένας τον άλλον όταν βλέπουμε κάποιον να
παιδεύεται. Πρέπει να τον πλησιάσουμε, να πάρουμε το φορτίο του, να
τον ελαφρώσουμε, να τον βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Όταν φερόμαστε έτσι,
όταν μπαίνουμε στους άλλους και ζούμε μαζί τους, μπορούμε αληθινά να
απαρνηθούμε εντελώς τον εαυτό μας, να τον ξεχάσουμε ολότελα. Αν το
αποκτήσουμε μαζί με την προσευχή δε θα χαθούμε ποτέ όπου και αν
ερχόμαστε και όποιον και αν συναντάμε.
***
Δεν υπάρχει τύχη στη γη, τα πάντα έρχονται από τον Κύριο και καμία
από τις συναντήσεις μας δεν γίνεται τυχαία. Μην σκεφτόμαστε ότι ο Θεός
μας σπρώχνει ανώφελα προς αλλήλους. Πολύ συχνά δεν προσέχουμε τους
ανθρώπους που συναντάμε στη ζωή μας και τους φερόμαστε με αδιαφορία,
εντούτοις ο Κύριος οδηγεί κάθε άνθρωπο προς εσένα να του δώσεις κάτι
που αυτός δεν έχει, να τον βοηθήσεις. Όχι οικονομικά βέβαια, αλλά πιο
πλατιά: να τον μάθεις με το παράδειγμά σου να αγαπάει, να
ταπεινώνεται, να τον οδηγήσεις στο Χριστό με λίγα λόγια. Αν τον
αρνηθείς και δε βοηθήσεις, να θυμάσαι ότι τελικά δε θα χάσει αυτός τη
βοήθεια. Ο Κύριος σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις καλό και να Τον
πλησιάσεις, αλλά αν δε θέλεις εσύ θα βρει Εκείνος έναν άλλον να δώσει
το πρέπον και το δέον σ' αυτόν που το έχει ανάγκη.
***
Δεν μπορεί ο διάβολος να νικήσει την ταπεινοσύνη. Αλλά δεν την
έχουμε και όλο σκεφτόμαστε τον εαυτό μας, όλο προσπαθούμε να φτιάξουμε
μόνοι μας τις ζωές μας, να πάρουμε τη θέση του Θεού. Κάθε περήφανος
άνθρωπος είναι δυστυχής, γιατί απομακρύνεται από τον Θεό. Γι’αυτό οι
άγιοι απέφευγαν τις τιμές των ανθρώπων με τον φόβο να μην
περηφανευτούν, μην απομακρυνθούν από τον Κύριο, μη διακόψουν να Τον
υπηρετούν και να μην αρχίσουν να υπηρετούν τότε τον εαυτό τους.
***
Ω φίλοι, βλέπετε πως η πνευματική σκοτοδίνη συνοδεύεται με
απομάκρυνση του Φωτός που φωτίζει κάθε άνθρωπο και με βαθύ σκοτάδι,
αφεγγιά. Ποιον δεν τρομάζει το σκότος αυτό, ποιος δεν το φοβάται;
Ποιος δεν είναι έτοιμος να φεύγει απ’αυτό για να φθάσει συντομότερα
στο θαυμάσιο, ποθητό φως της Σωτηρίας; Να καταλάβουμε και να
πιστέψουμε ότι μόνο το Φώς του Χριστού, Φως πνευματικό είναι το
μέγιστο αγαθό, η τελειότητα και η μακαριότητα. Να πιστεύουμε και να
επιζητούμε το Φως του Χριστού.
***
Ποιες ευχές είναι αρεστές στον Θεό; Με τις οποίες ζητούμε κάτι
αληθινά ωφέλιμο για μας, προσευχόμαστε για τη δόξα του Θεού ή για το
καλό των πλησίων μας, δηλαδή με τις οποίες φανερώνουμε την αγάπη μας
προς τον Θεό και προς τους πλησίους μας.
***
Δε φανταζόμαστε έναν χριστιανό να υπάρχει ώς ένα απόλυτα πνευματικό
πλάσμα απαλλαγμένο από φροντίδες και αφοσιώσεις. Πρώτα απ’όλα ο
χριστιανός είναι κάτοικος της γης που τον επηρεάζει αναπόφευκτα και
αναθέτει σ’αυτόν τις δικές της ευθύνες και συνθήκες διαβίωσης. Είναι
γιός της πατρίδας του την οποία υπηρετεί, μέλος της ανθρωπότητας στην
οποία ανήκει και ταυτόχρονα είναι ένα όν προικισμένο με το νου και με
την καρδιά, το όν που χρειάζεται την άγια πίστη, τη γνώση και το
αγαθό και επιζητεί την ύψιστη ανάπτυξη στη γη για τον ουρανό.
Σύμφωνα με αυτό το προορισμό έχει πολλές και διάφορες φροντίδες: για
τον κόσμο τα καθήκοντά του είναι να δουλεύει και να φτιάξει την υλική
ευημερία του, για την πατρίδα – να εκτελεί επιμελώς τις υποχρεώσεις
του και να υπηρετεί την κοινή ωφέλεια. Και πέρα απ’ αυτά – να
ασχολείται με το έργο της ψυχής του και να στολίζεται με καθαρή
συνείδηση και καλά έργα.