Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος για τη Romfea.gr
Σύμφωνα με
την είδηση ιδιωτική εταιρία, πήρε τις νόμιμες άδειες και θα λειτουργήσει
μέσα στον Οκτώβριο Κέντρο Αποτέφρωσης Νεκρών στην Ριτσώνα της Εύβοιας.
Και προστίθεται ότι «θα κάνει «χρυσές δουλειές», ενώ το κόστος αποτέφρωσης υπολογίζεται στα 600 ευρώ»!
Όταν τα πάντα
προσεγγίζονται από τη κοσμική τους σκοπιά, τότε χάνεται κάθε αξία, που
απορρέει από την πίστη και είναι θεμελιακή για τη συγκρότηση και τη
συγκράτηση σε στέρεες παραδοσιακές βάσεις της ελληνικής κοινωνίας, καθώς
και κάθε αξιοπρέπεια ακόμη και απέναντι στους νεκρούς.
Είναι επιτρεπτό να βάλουμε στη ζυγαριά μια ηθική και πνευματική πράξη με μια βιομηχανική δραστηριότητα;
Δεν αποτελεί,
σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί, οπισθοδρόμηση η άρνηση της
αποτέφρωσης. Άλλωστε ο καθένας μπορεί να πάρει τις αποφάσεις του. Έχει
την ελευθερία και την ευθύνη συνάμα των επιλογών του. Καμία συζήτηση
περί αυτού.
Ωστόσο στο
ανθρώπινο σώμα είναι αδύνατο, αλλά και βάρβαρο να ακολουθείται η
διαδικασία ανακύκλωσης των απορριμμάτων. Μετά την καύση της σορού σε
κλίβανο, ο ανθρώπινος σκελετός ρίχνεται σε ηλεκτρικό σπαστήρα,
θρυμματίζεται και μετατρέπεται σε σκόνη.
Ε, όχι, ο άνθρωπος δεν είναι σκουπίδι για να καίγεται στην αποτέφρωση, είναι δημιούργημα του Θεού.
Από τον Θεό πλάσθηκε στο Θεό καταλήγει.
Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι απλά ένα σύνολο από κόκαλα, αλλά έχει και ψυχή.
Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα, έχει πρωτευόντως ψυχική διάσταση, είναι δηλαδή μια ψυχοσωματική ενότητα.
Θα αναρωτηθούν κάποιοι ότι και μετά την ταφή δεν σαπίζει η σάρκα και δεν την τρώγουν τα σκουλήκια;
Πράγματι,
έτσι συμβαίνει με φυσική εξέλιξη. Μένουν, όμως τα λείψανα, που θυμίζουν
όχι μόνο την ύπαρξη του νεκρού, αλλά και το ότι η ψυχή δεν χάθηκε.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι γυμνά οστά και λείψανα αγίων εκβλύζουν ιάματα και θεραπεύουν κάθε ασθένεια.
Αν δεν υπήρχε
η ελπίδα, που συνάμα είναι και βεβαιότητα για τους πιστούς, της
ανάστασης, δεν θα διαφέραμε εντελώς σε τίποτε από τα ζώα, ούτε νόημα θα
είχε αυτή η ζωή.
Το σώμα δεν εξαφανίζεται. Προσωρινά νεκρώνεται.
Ο θάνατός του είναι η γέννηση στην αιωνιότητα. Άλλωστε ιστορικά οι νεκροί ως επί το πλείστον θάβονταν.
Ο ενταφιασμός
ήταν κανόνας και μόνο περιστασιακά εμφανίζονται φαινόμενα καύσης των
νεκρών και πάντα για συγκεκριμμένους λόγους σε ειδικές συνθήκες.
Ας μη
λησμονούμε και τον παιδαγωγικό ρόλο -κατά την πατερική παράδοση- στους
πιστούς από τη θέα των κεκοιμημένων και των κοιμητηρίων και ευρύτερα από
τη «μνήμη θανάτου».
Δεν πρόκειται
για νευρωτική φοβία, αλλά για αποδοχή της πραγματικότητας ότι έχουμε
ημερομηνία λήξης και δεν μας αξίζει στο μικρό χρόνο, που ζούμε, να
υποβαθμίζουμε, να εξευτελίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και να
ροκανίζουμε την ευτυχία μας.
Η μελέτη των
νόμων της φύσης, η ενατένιση και διαπίστωση του μεγαλείου της
δημιουργίας, η προσοχή στην αρμονία και στη σκοπιμότητα του σύμπαντος, η
διείσδυση στις αναζητήσεις της ανθρώπινης ψυχής, πείθουν κάθε
καλοπροαίρετο και σοβαρό άνθρωπο περί της υπάρξεως του Παντοδύναμου
Δημιουργού.
Η αποτέφρωση
δεν είναι εκσυγχρονισμός, είναι μηδενισμός. Η ταφή είναι σεβασμός. Η
επιλογή της αποτέφρωσης χρειάζεται πάρα πολλή πίστη σε απίθανα πράγματα.
Αλλά η πολλή
πίστη σε απίθανα πράγματα δεν είναι φυσιολογική κατάσταση, κατευθύνει τη
σκέψη σε φανταστικές έννοιες, σε αυθαίρετα, υπερφύαλα και υποκειμενικά
συμπεράσματα, σε πρόχειρες διαδρομές και οδηγεί σε σκοτεινούς
λαβυρίνθους.