Μια φτωχιά γυναίκα περνούσε κάποτε δίπλα από ένα αμπέλι γεμάτο σταφύλια. «Πως θα ’θελα να είχα ένα τσαμπί απ’ αυτά!» είπε μέσα της.
Εκείνη τη στιγμή, περνούσε ο νοικοκύρης του αμπελιού. Τη χαιρετά και της λέει:
-Κυρούλα, θα ’θελες κανένα σταφύλι;
Και στην καταφατική απάντηση της, χώθηκε μέσα στ’ αμπέλι για να κόψει.
Η γυναίκα περίμενε. Πέντε, δέκα λεπτά, ένα τέταρτο πέρασαν, χωρίς ο αμπελουργός να φανεί. Βαρέθηκε λοιπόν να τον περιμένει και με την ιδέα πως ο άνθρωπος την είχε ξεχάσει, ξεκίνησε να φύγει. Μα να! Την ίδια στιγμή, κρατώντας ένα πανέρι με διαλεχτά σταφύλια, φαίνεται μπροστά της και της λέει χαμογελώντας:
-Με συμπαθάς που άργησα. Μα ήθελα να σου διαλέξω μερικά καλά.
Συμπέρασμα: Πολλές φορές, στην προσευχή μας, ζητάμε από τον Κύριο κάτι. Και μη παίρνοντας άμεση απάντηση, θαρρούμε πως ο Θεός αδιαφορεί για εμάς. Αλλά, μετά από λίγο καιρό, η απάντησή Του έρχεται, πλούσια και ευλογημένη όσο δεν μπορούσαμε να τη φανταστούμε. Και μας πιάνει τότε ντροπή για την ολιγοπιστία μας