Μήπως και στην πνευματική ζωή
χρειάζεται να μπει ένα μέτρο; Θεωρώ πως σε έναν άνθρωπο πρέπει να
κυριαρχούν και οι δύο ζωές. Ούτε απόλυτα θρησκευόμενος αλλά ούτε
χυδαίος. Σε όλα υπάρχει ένα μέτρο. Έτσι και στην ζωή μας. Είναι μεγάλο
λάθος από πλευράς μου κάποιος να ζει όλη του τη ζωή αφιερωμένη στον Θεό
αλλά και μεγάλο λάθος να ζει μια ζωή μακριά από τον Θεό. Και στις δύο
περιπτώσεις τον άνθρωπο αυτόν τον λυπούνται. Πρέπει να συνδυάζουμε στην
ζωή μας και στιγμές ηρεμίας και επικοινωνίας με τον Θεό αλλά και στιγμές
διασκέδασης όπως να βγούμε έξω και να κοινωνικοποιηθούμε.
πηγήΕίναι αλήθεια πως το μέτρο είναι βασικός κανόνας στη ζωή μας. Σε κάθε της πτυχή, άρα και στην πνευματική μας ζωή, το μέτρο είναι απαραίτητο!Τι σημαίνει όμως «μέτρο» στην πνευματική ζωή;«Μέτρο» στην πνευματική ζωή σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε να «τρέξουμε πριν μάθουμε να περπατάμε», δηλαδή δεν επιδιώκουμε εμπειρίες και καταστάσεις που είναι ανώτερες από την πνευματική μας «ηλικία». Και αυτό μπορούμε να το πετύχουμε με την υπακοή: ρωτάμε τον πνευματικό μας για οτιδήποτε σκεφτόμαστε να κάνουμε, ακόμα και καλό αν είναι!Τι δεν σημαίνει όμως το «μέτρο»; Επειδή θέλουμε να βάζουμε μέτρο στην πνευματική μας ζωή, δεν συνεπάγεται ότι θα κάνουμε συμβιβασμούς με το κοσμικό πνεύμα ή θα επιχειρούμε να ζούμε και κοσμικά και πνευματικά!Η διπλή ζωή είναι υποκρισία. Αν προσπαθούμε να ζήσουμε ταυτόχρονα και πνευματική και κοσμική ζωή, τελικά δεν θα χαρούμε τίποτα από τα δύο. Θα κουτσαίνουμε και από τα δύο πόδια! Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί άγιοι που έζησαν προηγουμένως κοσμική ζωή, όταν πλέον ήλθαν κοντά στον Θεό, δεν θέλησαν να κάνουν πισωγύρισμα. Γιατί άραγε; Τι ένιωσαν και τι βίωσαν εμπειρικά και πήραν απόφαση να ρυθμίζουν τη ζωή τους (σκέψεις, προθέσεις, ελατήρια, λόγια, πράξεις συναναστροφές) με τις προτροπές του Θεού;Πώς γίνεται όμως να ζούμε μέσα στον κόσμο και να μπορούμε να ζούμε πνευματική ζωή, αφού είναι δεδομένη η κοινωνικοποίηση; Γιατί πράγματι, δεν καλούμαστε από τον Θεό να φύγουμε από τον κόσμο, όπως ο ίδιος ο Χριστός είπε στην αρχιερατική του προσευχή προς τον Θεό-Πατέρα, για τους μαθητές Του αλλά και για όλους εμάς τους Χριστιανούς: «Δέν σέ παρακαλῶ νά τούς πάρεις ἀπό τόν κόσμο τώρα μαζί μου, ἀλλά νά τούς προφυλάξεις ἀπό τόν πονηρό, πού κυριαρχεῖ μέσα στόν κόσμο» (οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ’ ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ, Ιω. ιζ΄ 15). Ο Θεός ζητά από ελάχιστους ανθρώπους (τους μοναχούς), με ειδική κλήση, να βγουν από τον κόσμο. Οι υπόλοιποι μέσα στον κόσμο ζούμε και κοινωνικοποιούμαστε.Ας θυμηθούμε λοιπόν εδώ ότι το πρώτο θαύμα του ο Χριστός το έκανε σε ιδιαίτερη εκδήλωση της κοινωνικής ζωής στο Ισραήλ. Σε γάμο. Σε χαρούμενο γεγονός. Σε γλέντι! Και το θαύμα της μετατροπής του νερού σε κρασί δεν το έκανε στην αρχή του γλεντιού αλλά όταν ήδη οι καλεσμένοι είχαν τελειώσει το κρασί. Και δεν τους έδωσε λίγες κούπες κρασί αλλά 6 υδρίες γεμάτες. Τους ήθελε ακόμα πιο χαρούμενους, ενθουσιασμένους, ευτυχισμένους. Χαρούμενους μας θέλει ο Θεός!Όμως αυτά όλα στον γάμο της Κανά ο Χριστός τα έκανε με μια προϋπόθεση: Τον κάλεσαν.Αυτό θέλει κι από μας ο Θεός: να Τον καλούμε ελεύθερα και απλά. Αυτός στέκεται και περιμένει. Να Τον καλούμε στην τάξη μας, στην παρέα μας, στο παιχνίδι μας, στη βόλτα μας, στην μοναξιά μας. Η παρουσία Του θα αναβαθμίζει, θα γαληνεύει, θα ομορφαίνει, θα χαροποιεί, θα εμπνέει, θα δίνει ζωή, αφού είναι η όντως Ζωή! Η ζωή μας μέσα στην Εκκλησία, κοντά στον Θεό, αν την ζούμε ειλικρινά είναι πηγή χαράς, ομορφιάς, ελευθερίας.