Ὁ στάρετς εἶχε προφητέψει πώς ἡ ὀργανικὴ
ἑνότητα τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας θὰ διασπαστεῖ σέ διάφορα κομμάτια. Αὐτὸ ἔγινε
στὶς 27 Φεβρουάριου τοῦ 1917, ὅταν παρομοίασε τὴν Ρωσικὴ Ἐκκλησία μέ πλοῖο:
«Θὰ ἐνσκήψει καταιγίδα. Τὸ ρωσικὸ πλοῖο θὰ ναυαγήσει. Μάλιστα, θὰ γίνει αὐτό, οἱ ανθρωποι
θὰ σωθοῦν ἄλλα θὰ ’ναι σκορπισμένοι, ναυαγοί. Ὄχι, δὲ θὰ χαθοῦν ὅλοι...»
Προφήτεψε ἐπίσης πώς ἡ κανονικὴ ἑνότητα θ’ ἀποκατασταθεῖ: Θ’
ἀποκαλυφθεῖ ἕνα μεγάλο θαῦμα τοῦ Θεοῦ.
Μὲ τὴν δύναμη καὶ τὸ θέλημα τοῦ
Θεοῦ, ὅλα τὰ κομμάτια καὶ τὰ ναυάγια θὰ συγκεντρωθοῦν μαζὶ καὶ θὰ ἑνωθοῦν,
τὸ πλοῖο θ’ ἀναδημιουργηθεῖ, θ’ ἀποκτήσει τὸ παλιὸ κάλλος του καὶ θ’ ἀκολουθήσει
τὸ δρόμο πού εἶχε χαράξει ὁ Θεός. Θὰ γίνει αὐτὸ καὶ θὰ ’ναι ἕνα θαῦμα πού θὰ τὸ δοῦν ὅλοι...»
Σὲ ἄλλη περίπτωση πάλι προφήτεψε:
«Οἱ αἱρέσεις θὰ διαδοθοῦν παντοῦ καὶ θὰ πλανήσουν πολλούς. Ὁ ἐχθρός
τοῦ
ἀνθρώπινου γένους θὰ ἐνεργήσει μὲ πανουργία ὥστε, ἂν εἶναι δυνατόν, νὰ πλανήσει
ἀκόμα καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. Δὲν θὰ ξεκινήσει ἀπορρίπτοντας ἀνοιχτὸ τὸ δόγμα τῆς Ἁγίας
Τριάδος ἢ τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν παρθενία τῆς Θεοτόκου. Θ’ ἀρχίσει ὕπουλα
νὰ διαφθείρει τὶς διδαχὲς καὶ τὴν τάξη τῆς Ἐκκλησίας πού μᾶς
κληροδότησαν οἱ ἅγιοι πατέρες μας μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Λίγοι θὰ παρατηρήσουν τὶς παγίδες
αὐτὲς τοῦ ἐχθροῦ, ἐκεῖνοι μόνο πού εἶναι πιὸ ἔμπειροι στήν πνευματικη
ζωή. Οἱ
αἱρετικοὶ θ’ ἀποκτήσουν δύναμη στὴν Ἐκκλησία καὶ θὰ τοποθετήσουν τοὺς ἐκπροσώπους
τους παντοῦ. Τοὺς εὐλαβεῖς πιστοὺς θὰ τοὺς περιφρονοῦν. Ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε
αὐτούς, εἶπε ὁ Κύριος. Ἀπό τὰ ἔργα τῶν αἱρετικῶν, ἀπό
τούς καρπούς τους, προσπαθῆστε νὰ ξεχωρίσετε τοὺς ἀληθινοὺς ποιμένες. Οἱ αἱρετικοὶ
εἶναι πνευματικοὶ ληστές. Εἰσβάλουν στὸ λογικὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ (στὴν Ἐκκλησία)
ἀπὸ «ἄλλον δρόμο» καὶ εἶναι ληστές, ὅπως τοὺς ἀποκάλεσε ὁ
Κύριος: « Ὁ
μὴ εἰσερχόμενος διὰ τῆς θύρας εἰς τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων, ἀλλά
ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν,
ἐκεῖνος κλέπτης ἐστι καὶ ληστὴς» (Ἰωαν. ι' 1). Οὐσιαστικό τους καθῆκον εἶναι
ὁ
διωγμὸς τῶν ἀληθινῶν ποιμένων. Θέλουν νὰ τοὺς φυλακίσουν, νὰ τοὺς
στείλουν ἐξορία, διαφορετικὰ θὰ τοὺς εἶναι ἀδύνατο νὰ εἰσβάλουν μέσα στὸ
ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ.
»Γι’ αὐτό, γιέ μου, ἔλεγε, ὅταν
δεῖς τὴν παραβίαση τῆς πατερικῆς παράδοσης καὶ τῆς θείας τάξης τῆς Ἐκκλησίας, τῆς
τάξης πού θέσπισε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, νὰ γνωρίζεις πώς οἱ αἱρετικοὶ
ἔχουν κάνει ἤδη τὴν ἐμφάνισή τους, ἂν καὶ στὴν ἄρχη ἴσως κρύψουν τὴν ἀσέβειά
τους. Θὰ νοθεύσουν τὴν πίστη σιγὰ σιγά, ἀνεπαίσθητα, γιά νά κατορθώσουν εὐκολότερα
νὰ δελεάσουν καὶ νὰ πλανήσουν τοὺς ἄπειρους, νὰ τοὺς μπλέξουν στὰ δίχτυα τους. Ὁ
διωγμὸς δὲν θὰ περιοριστεῖ μόνο στοὺς ἀληθινοὺς ποιμένες, ἀλλά
θὰ στραφεῖ κι ἐνάντια σ’ ὅλους τούς δούλους τοῦ Θεοῦ, γιατί ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἔχουν
μολυνθεῖ ἀπὸ τὴν αἵρεση δὲν ἀνέχονται τὴν εὐλάβεια. Τοὺς λύκους αὐτούς
πού φοροῦν προβιὲς προβάτων, θὰ τοὺς καταλάβεις ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν
φιλαρχία τους. Θὰ συκοφαντήσουν, θὰ προδώσουν, θὰ σπείρουν παντοῦ τὸ μίσος καὶ
τὴν ἔχθρα. Γι’ αὐτὸ εἶπε ὁ Κύριος πώς θὰ τοὺς ἀναγνωρίσουμε ἀπό τούς καρπούς τους. Οἱ ἀληθινοὶ
δοῦλοι τοῦ Θεοῦ εἶναι ταπεινοί, ἀγαποῦν τὸν πλησίον τους καὶ ὑποτάσσονται στὴν Ἐκκλησία.
Οἱ
μοναχοὶ θὰ πιεστοῦν πολὺ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἡ μοναχικὴ ζωή θά
περιφρονηθεῖ. Τὰ μοναστήρια θὰ λιγοστέψουν πολύ, ὁ ἀριθμὸς τῶν μοναχῶν ἐπίσης.
Κι αὐτοὶ πού θὰ παραμείνουν, θὰ ὑποστοῦν πολλὲς διώξεις.
»Οἱ ἐχθροὶ αὐτοὶ τοῦ μοναχισμοῦ
πού ἔχουν μόνο τὸ ἔνδυμα τῆς εὐσέβειας, θὰ προσπαθήσουν πολὺ νὰ προσελκύσουν τοὺς
μοναχοὺς μὲ τὸ μέρος τους. Θὰ τοὺς ὑποσχεθοῦν προστασία, ἐγκόσμια ἀγαθὰ καὶ θ’ ἀπειλήσουν
ἐκείνους πού ἀπειθοῦν μὲ ἀπέλαση. Οἱ ἀπειλές τους θὰ φέρουν σὲ ἀπόγνωση τοὺς
ὀλιγόψυχους. Ἐσὺ ὅμως, γιέ μου, νὰ χαίρεσαι πού ἔζησες ὡς αὐτήν
τὴν στιγμή, γιατί τότε ἀκόμα κι οἱ πιστοὶ πού δὲν ἔχουν δείξει ἄλλες ἄρετες,
θὰ στεφανωθοῦν μόνο ἐπειδὴ στάθηκαν σταθεροὶ στήν πιστή τους, ὅπως
βεβαίωσε ὁ
Κύριος (βλ. Ματθ. Ι΄ 32). Ἔχε φόβο Κυρίου, γιέ μου. Νὰ φοβᾶσαι μὴ χάσεις τὸ
στεφάνι πού ἔχει προετοιμαστεῖ γιὰ σένα, μήπως σὲ ἀποβάλει ὁ
Χριστὸς στὸ ἐξώτερο σκότος, στὴν αἰώνια κόλαση.
Μείνε σταθερος στὴν πίστη. Ἂν
χρειαστεῖ, νὰ ὑπομείνεις διωγμοὺς κι ἄλλες θλίψεις. Τότε ὁ
Κύριος θὰ εἶναι μαζί σου κι οἱ ἅγιοι μάρτυρες κι ὁμολογητὲς θὰ
παρακολουθοῦν τόσο ἔσενα ὅσο καὶ τοὺς ἀγῶνες σου μὲ χαρά. Ἀλίμονο στοὺς μοναχοὺς
ἐκείνων τῶν ἥμερων πού θ’ ἀσχοληθοῦν μὲ περιουσίες καὶ πλούτη, πού γιὰ νὰ διατηρήσουν
τὴν εἰρήνη τους εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑποταχτοῦν στοὺς αἱρετικούς· αὐτούς
πού καθησυχάζουν τὴν συνείδησή τους μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι τὰ κάνουν ὅλα γιὰ νὰ
διατηρήσουν τὸ μοναστήρι κι ὁ Κύριος θὰ τοὺς συγχωρήσει. Οἱ δυστυχεῖς
καὶ τυφλοὶ αὐτοὶ δὲν καταλαβαίνουν ὄτι προσχωρώντας στὴν αἵρεση, οἱ
δαίμονες θὰ μποῦν στὸ μοναστήρι, πού τότε δὲν θὰ εἶναι καθόλου ἅγιο παρὰ μόνο
τοῖχοι ἀπ’ ὅπου ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ θὰ ἔχει ἀναχωρήσει.
»Ὁ Θεὸς βέβαια εἶναι πολὺ ἰσχυρότερος
ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ καὶ δὲν θὰ ἐγκαταλείψει ποτὲ τοὺς δούλους Του. Οἱ ἀληθινοὶ
χριστιανοὶ θ’ ἀντέξουν ὡς τὸ τέλος, μόνο πού θὰ διαλέξουν νὰ ζήσουν ἀπομονωμένοι,
σὲ ἔρημους τόπους. Μὴ φοβᾶσαι τὶς θλίψεις ἀλλά τὴν ἐπικίνδυνη αἵρεση,
γιατί αὐτή
μᾶς
ἀποξενώνει ἀπὸ τὴν χάρη καὶ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Χριστό. Αὐτός
εἶναι ὁ
λόγος πού ὁ
Κύριος μᾶς
προειδοποίησε νὰ λογαριάζουμε τοὺς αἱρετικοὺς ὅπως τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τοὺς
τελῶνες. Γι’ αὐτό, γιέ μου, «ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν
Χριστῷ Ἰησοῦ... κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β' Τιμ. β'
1,3), πού εἶπε: «Γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς»
(Ἀποκ.
β' 10). Σ’ Ἐκεῖνον, μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, πρέπει ἡ
τιμή, ἡ
δόξα καὶ ἡ
προσκύνηση στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
Ὁ γέροντας ἔλεγε γιὰ τὸν τσάρο:
«Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἁμαρτία ἀπὸ τὴν ἀντίσταση στὸ θέλημα τοῦ χρισμένου ἀπὸ
τὸν Θεό...Προσέξτε τον, γιατί αὐτὸς προστατεύει τόσο τὴν ρωσικὴ γῆ ὅσο καὶ τὴν ὀρθόδοξη
πίστη... Ἀλλά... τὸ πεπρωμένο τοῦ τσάρου εἶναι καὶ πεπρωμένο τῆς
Ρωσίας· ἂν ὁ
τσάρος χαίρεται, ὅλη ἡ Ρωσία χαίρεται. Ἂν ὁ τσάρος κλαίει, τὸ ἴδιο κάνει
κι ἡ
Ρωσία.. Ὅπως ὁ ἄνθρωπος μὲ κομμένο κεφάλι παύει πιὰ νὰ εἶναι ἄνθρωπος, ἄλλα
ἕνα δυσῶδες πτῶμα, ἔτσι κι ἡ Ρωσία χωρὶς τὸν τσάρο, θὰ γίνει ἕνα
πτῶμα βρωμερό...»
Μετὰ τὴν ἐπανάσταση οἱ
στρατιῶτες τοῦ κόκκινου στρατοῦ τὸν συνέλαβαν πολλὲς φορές, τὸν ξύρισαν, τὸν
βασάνισαν, τὸν μυκτήρισαν.
Ὑπόφερε πολλά. Δὲν ἔπαψε ὅμως νὰ
δέχεται τούς πιστούς ὅποτε τοῦ δίνονταν ἡ εὐκαιρία Τὸ βράδυ τῆς 29ης Ἰουλίου
τοῦ 1922 τὸν ἐπισκέφτηκε μιὰ ἐπιτροπὴ ἀπὸ σοβιετικούς, τὸν ἀνέκρινε γιὰ πολλὴ ὥρα
καὶ μετὰ τοῦ εἶπαν πώς θὰ τὸν συλλάβουν. Ὁ στάρετς δὲν διαμαρτυρήθηκε.
Μόνο τοὺς ζήτησε ταπεινὰ νὰ
καθυστερήσουν τὴν σύλληψή του 24 ὧρες γιὰ νὰ ἑτοιμαστεῖ.
Ἐκείνοι προειδοποίησαν αὐστηρα
κι ἀπείλησαν τὸν διακονητὴ του π. Βαρνάβα, τὸν καμπούρη, νὰ ἑτοιμάσει τὸν
γέροντα, γιατί τὴν ἄλλη μέρα θὰ ἔρχονταν νὰ τὸν συλλάβουν. Ἔφτασε ἡ
νύχτα κι ὁ στάρετς
ἄρχισε νὰ ἑτοιμάζεται γιὰ τὴν ἀναχώρησή του. Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωὶ ἢ ἐπιτροπὴ
γύρισε.
Τὰ μέλη τῆς ἐπιτροπῆς βγῆκαν ἀπὸ
τ’ αὐτοκίνητα τους καὶ ρώτησαν τὸν π. Βαρνάβα:
- Ετοιμάστηκε;
- Μάλιστα,
ἀπάντησε ἐκεῖνος.
Ἄνοιξε τὴν πόρτα καὶ τοὺς ὁδήγησε
στὸ κελὶ τοῦ στάρετς. Ἐκεῖ τούς περίμενε μιὰ ἔκπληξη πού τούς ἄφησε ἐμβρόντητους.
Ὁ
στάρετς, μετὰ τὴν προετοιμασία του, κείτονταν νεκρὸς στό φερετρό του, στὴν
μέση τοῦ
δωματίου. Ὁ
Κύριος δέν ἐπέτρεψε νὰ βεβηλώσουν κι ἄλλο τὸν πιστὸ δοῦλο Του καὶ τὸν πῆρε
κοντὰ Του τὴν ἴδια ἐκείνη νυχτα.
Λίγες μέρες νωρίτερα ὁ
στάρετς εἶχε εἰδοποιήσει πολλοὺς ἀνθρώπους, ἄλλους μ’ ἐπιστολή, ἄλλους ἐμφανιζόμενος
στὸν ὕπνο τους κι ἄλλους ἀκόμα μὲ διάφορους ἄλλους τρόπους νὰ τὸν ἐπισκεφτοῦν
στὸ κελλί του. Τοὺς περίμενε γιὰ τὴν κηδεία του.
Τὸ σκήνωμά του ἐνταφιάστηκε δίπλα
στὸν τάφο τοῦ στάρετς Μακαρίου, τοῦ ὁποίου τὰ λείψανα βρέθηκαν ἄφθαρτα.