Ὑπῆρχαν, ἀγαπητοί μου, στήν ἐποχή τοῦ Παύλου ἄνθρωποι πού πολεμοῦσαν τήν πίστι. Ἀλλ΄ ὑπάρχουν καί σήμερα αὐτοί πού πολεμοῦν τήν πίστι. Κι ὅσο πλησιάζει τό τέλος τοῦ κόσμου, οἱ ἄπιστοι γίνονται πιό πολλοί καί μέ πιό μεγάλο φανατισμό πολεμοῦν τό χριστιανισμό. Οἱ ἄπιστοι ἔχουν μανία νά ξερριζώσουν ἀπ΄ τίς καρδιές ὅλων, καί τῶν μικρῶν ἀκόμη παιδιῶν, τήν πίστι στόν Χριστό.
Πιστεύετε στήν ἐπιστήμη, πιστεύετε στό μαμωνᾶ, πιστεύετε στίς ἡδονές, πιστεύετε στούς μάγους καί στίς μάγισσες, πιστεύετε σ΄ ὅλους τούς διαβόλους, ἀλλά στό Χριστό ὄχι. Ὁ Χριστός δέν ἔχει νά σᾶς ὠφελήσῃ τίποτα, λένε οἱ ἄπιστοι. Καί δυστυχῶς πολλοί, πού τούς ἀκοῦνε, χάνουν τήν πιστι τους, φεύγουν ἀπ' τό Χριστό, καί πηγαίνουν σ' αὐτούς τούς ψεῦτες, τούς ἀπατεῶνες καί τούς ἐκμεταλλευτάς. Κακό τέλος θά ἔχουν. Κόλασις αἰώνια τούς περιμένει. Γιατί ἡ ἀπιστία στό Χριστό, στόν ἀληθινό Θεό, εἶνε ἡ πιό μεγάλη συμφορά.
+Επισκόπου Αὐγουστίνου,
"Ἀπόστολος", Ἀθήνα 2001, σελ. 165-166