Πολλοὶ χριστιανοὶ προβληματίζονται,
γιατί ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ ταλαιπωροῦνται οἱ ἄνθρωποι; Γιατί νὰ βιώνουν
δυσάρεστες καταστάσεις ποὺ ὁδηγοῦν σὲ ἀδιέξοδα; Γιατί συνεχῶς
ἐμφανίζονται στὴ ζωή τους νέα προβλήματα; Γιατί ὁ πόνος, ἡ θλίψη καὶ ἡ
ἀγωνία ἀπὸ διάφορα γεγονότα, νὰ κάνουν ἀνυπόφορη τὴν κάθε μέρα τους;
Γιατί νὰ μὴ μποροῦν νὰ χαμογελάσουν γιὰ κάτι εὐχάριστο; Γιατί τοὺς
ξεχνάει ὁ Θεός, τὴν ὥρα μάλιστα ποὺ προσπαθοῦν νὰ εἶναι συνεπεῖς στὸ
λόγο του καὶ νὰ διατηροῦν οὐσιαστικὸ σύνδεσμο μὲ τὴν Ἐκκλησία;
Προτοῦ νὰ δώσουμε τὴν ἀπάντηση σ’ αὐτοὺς
τοὺς προβληματισμούς, πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ὅλα ὅσα συμβαίνουν στοὺς
ἀνθρώπους εἶναι ἐνταγμένα στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τους, πάντα
μὲ ἐλεύθερη τὴ θέλησή τους νὰ τὴν ἐπιλέξουν καὶ ν’ ἀγωνιστοῦν γι’
αὐτήν. Τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄγνωστο στοὺς ἀνθρώπους. Κανένας δὲν
ξέρει τί θὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ παρουσιαστεῖ στὴ ζωή του, γιὰ νὰ
βοηθηθεῖ πνευματικά, καὶ ὄχι γιὰ νὰ τιμωρηθεῖ καὶ νὰ ἀχρηστευθεῖ
βυθισμένος στὴ δυστυχία του, ὅπως πολλοὶ νομίζουν.
Ἡ προσπάθεια νὰ ἐξηγηθεῖ τὸ σχέδιο τοῦ
Θεοῦ δὲν πρέπει νὰ εἶναι καθημερινὴ ἀπασχόληση τοῦ νοῦ. Ἀντίθετα, πρέπει
νὰ ἀφήνεται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καθετὶ ποὺ συμβαίνει, ἔχοντας πάντα
ἐμπιστοσύνη στὴ θεία Πρόνοια. Ἡ σκέψη ὅτι ὁ Θεὸς ἔστειλε τὸν μονογενῆ
του Υἱὸ στὴ γῆ, γιὰ νὰ διδάξει τὸν κόσμο καὶ νὰ δώσει δυνατότητα
σωτηρίας σὲ ὅλους ποὺ θὰ πιστέψουν σ’ αὐτόν, διαλύει τὴ στενοχώρια ἀπὸ
τὰ δυσάρεστα τῆς ζωῆς. Οἱ πιστοὶ πρέπει νὰ δέχονται τὰ πάντα καὶ νὰ τὰ
ὑπομένουν χωρὶς νὰ ἀπελπίζονται καὶ χωρὶς νὰ θολώνει ὁ νοῦς τους ἀπὸ τὴν
ἀδυναμία του νὰ τὰ ἐξηγήσει.
Ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος
θεωροῦσε τὰ δεινά τῆς ζωῆς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ. Ἔλεγε: «Ἐὰν σκαλίσουμε
λίγο τὴ ζωή μας, ὅλοι μας θὰ δοῦμε ὅτι πράγματι ἀποτέλεσαν εὐλογίες τοῦ
Θεοῦ. Πάρα πολλὰ πράγματα ποὺ τὰ εἴδαμε σὰν ζημιὲς ἢ ἀκόμη καὶ σὰν
συμφορὲς ἀποτέλεσαν ἀργότερα εὐλογίες τοῦ Θεοῦ. Λίγο- πολὺ ὅλοι ἐὰν
ψάξουμε τὴ ζωή μας θὰ βροῦμε τέτοια στοιχεῖα. Ὅ,τι στέλνει ὁ Θεός, ἂς τὸ
δεχόμαστε. Ξέρει Ἐκεῖνος τί μᾶς χρειάζεται. Νὰ τὸ δεχόμαστε ἀγόγγυστα
καὶ μὲ εὐχαριστίες».
Ἐπίσης ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει ὅτι ὁ
ἐνάρετος βίος συνοδεύεται ἀπὸ πολλὲς θλίψεις: «Δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ
ἄνθρωπος ποὺ βαδίζει τὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς νὰ ζεῖ χωρὶς λύπη, θλίψεις,
ὀδύνη καὶ πειρασμούς· γιατί, πῶς θὰ γίνει διαφορετικὰ γιὰ ἐκεῖνον ποὺ
βαδίζει τὴ στενὴ καὶ γεμάτη θλίψεις ὁδό, γιὰ ἐκεῖνον ποὺ ἄκουσε ὅτι
«στὸν κόσμο τοῦτο θὰ ἔχετε θλίψη». Δὲν εἶναι δυνατὸν ἐκεῖνος ποὺ
πυγμαχεῖ νὰ ζεῖ τρυφηλὸ βίο, δὲν εἶναι δυνατὸν ἐκεῖνος ποὺ παλεύει νὰ
ἀπολαμβάνει… Ἡ παροῦσα ζωή εἶναι περίοδος ἀγώνα, πολέμου, θλίψεως,
στενοχώριας, δοκιμασίας, εἶναι τὸ στάδιο τῶν ἀγώνων». Γι’ αὐτὸ
χρειάζεται πάντα νὰ δοξάζουμε τὸ Θεὸ καὶ νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ ὅσα
ἐπιτρέπει νὰ συμβαίνουν στὴ ζωή μας.