Ενεφιλοχώρησε η εκκοσμίκευση και ο Οικουμενισμός εντός της Ορθοδόξου
Εκκλησίας μας και κάθε υποχώρηση εκκλησιαστική και εθνική έφθασε "μέχρι
τρυγός" της υπομονής και καλής διαθέσεως των πιστών χριστιανών. Βέβαια,
αλλοίμονο αν τολμήσουμε να υποστηρίξουμε ότι εξέλειπαν όσοι ενεφορούντο
εκ καλών προθέσεων, πλην, όμως, είναι λίγοι, οι δε φωνές τους πνίγονται
και εχάνονται ως η έθειρα εντός δασών συνειρεφών.
Η απονόστηση στην Ουράνια Πατρίδα μεταποιήθηκε σε όνειρο θερινής
νυχτός. Εύκολος ο δρόμος από μακρού, ως υποστηρίζουν οι θιασώτες του.
Οδοδείχτης ένας και κύριος: η αγαπολογία! Αρκεί να μένεις ενεός στις
προκλήσεις και παρατυπίες, θρασυμύδης στις οικουμενιστικές "αγκαλίτσες"
σε ανώτατο θεσμικό βαθμό και να μάχεσαι μετωπηδόν όσους τολμούν ακόμη
και σήμερα - άκουσον-άκουσον! - στον 21ο αιώνα, να αναφέρονται σε αξίες
και αρετές αλώβητες στον αγιαστικό χωροχρόνο του σύμπαντος. Έτσι, κάθε
πιθανή ιερατική-αρχιερατική, επιστημονική, πολιτική, κοινωνική,
ακαδημαϊκή και επαγγελματική ανέλιξη - ποιος ξέρει; - δύναται, ένεκα της
κερδοφόρας αγαπολογίας, να προσδώσει τα κρείττονα, μάλιστα, δε, καί
γρήγορα, κάμνοντας τους έμπονους και καταϊδρωμένους δικαιούχους να
επέρρωνται «ως αετοί υψιπέται αυτοί και ημείς νήσσαι».
Έτσι, ο ναός του Θεού που είναι μια εξουράνωση της γης, κατά τον πάνυ
προσφιλή σ᾿εμένα Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, ερήμωσε στα μάτια του ανθρώπου,
εκκοσμικεύθηκε η λειτουργική ζωή εντός αυτού και απώλεσε την απώτερη
στόχευση και σημασία του (πάντα στα μάτια του ανθρώπου) που είναι η
σωτηρία και ο αγιασμός του πιστού.
Η αμαρτία αποδίδεται, πλέον, στη νεοελληνική γλώσσα ως αστοχία και
λάθος! Είναι κάτι το φυσικό, υποστηρίζουν ουκ ολίγοι "θεολόγοι",
κληρικοί και λαϊκοί. Υποφαίνει το "έαρ", λοιπόν, που οι άνθρωποι
απανταχού της γης, ένεκα της όποιας φυσικής και ψυχικής μας αδυναμίας,
καταπατώντας καί δόγμα καί πίστη καί Ευαγγέλιο καί συνείδηση ἠ, στην
καλύτερη περίπτωση, παραχαράσσοντας αυτά επ᾿ ολίγον (λες και έχει αξία η
ποσότητα της προδοσίας), θα ομονοιούν, δήθεν και ως υψίκορμοι φοίνικες
θα αγάλλονται πρόσκαιρα για τα απεχθή και δαιμονικά κατορθώματά τους.
Και ως θα έλεγε ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς «επλήθυναν οι ρηχοί,
ουμανίζοντες, παπίζοντες, αιρετίζοντες και προτεσταντίζοντες
θεολόγοι...», μα περισσότερο, θαρρώ, επλήθυνε η γενική και σχεδόν
καθολική αποχαύνωση των αυτοχρισμένων χριστιανών και δη ημών των
νεοελλήνων, που απόκαμαν στην αρετή και την εθελόπονη άσκηση και
βάλθηκαν να γράψουν και να κηρύξουν νέο διάστροφο και ακραιφνώς
αγαπολόγο και μισόλογο Ευαγγέλιο.
Η αμαρτία είναι η λογική του διαβόλου, κατά τον άγιο Μακάριο τον
Αιγύπτιο. Ως διδάσκει η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, η αμαρτία δεν είναι
φυσική αναγκαιότητα, είναι κατάσταση "παρά φύσιν" στον άνθρωπο. Υπό
αυτό το πρίσμα, λοιπόν, ουδείς έχει δικαίωμα να χαϊδεύει και να τέρπει
τις ψευδαισθήσεις των πιστών, πως δήθεν η αμαρτία είναι αναπόφευκτη και,
επομένως, αρκεί η συνύπαρξή μας μαζί της στον πνευματικό αγώνα που
καθένας επιδίδεται.
Ως διδάσκει η Ορθόδοξος Εκκλησία, δόγμα στην πράξη είναι το συναξάρι
της ημέρας και, ωσαύτως, ο βίος ενός αγίου συμπεριλαμβάνει σε σμίκρυνση
ολόκληρο το δόγμα. Πόσο, αλήθεια, πονάει η ψυχή μου όταν διαβάζω ή ακούω
ιερατικές ή θεολογικές προτροπές που, πάντοτε, πιστεύω, ένεκα αγαθών
κινήτρων, προτρέπουν τους πιστούς σε πνευματική ανάνηψη άνευ ουσίας και
δόγματος! Φθάσαμε, έτσι, στο έτερο λυπηρό και, ίσως, χείριστο σημείο, να
έχουμε όσους χριστιανούς πνιγμένους στην ακατηχησιά, στην πλάνη και
πρόληψη, στις δεισιδαιμονίες και παραχαράξεις του ευαγγελικού μηνύματος
και ορθόπρακτου τρόπου ζωής.
Πατέρες και αδελφοί εν Χριστώ, ο λόγος του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων
που ακολουθεί, εύχομαι ολοκαρδίως, ας αποτελέσει το αρχικό και αιώνιο
αλφαβητάρι στην αναξιότητά μου και στην αγάπη σας κάθε που θα
διακονούμε, εαυτούς και αλλήλους, στον αμπελώνα του Γλυκύτατου μας Ιησού
Χριστού: «Ο της θεοσεβείας τρόπος εκ δύο τούτων συνέστησε: δογμάτων
ευσεβών και πράξεων αγαθών, καί ούτε τα δόγματα χωρίς έργων αγαθών
ευπρόσδεκτα τω Θεώ, ούτε τα μη μετ᾿ευσεβών δογμάτων έργα τελούμενα προσδέχεται».