Κάποτε, ένας Αγιοπαυλίτης Μοναχός είχε πάει στον Άγιο Γεράσιμο στην
Κεφαλλονιά. Την ώρα της Θείας Λειτουργίας έμεινε μέσα στο Ιερό και έκανε
κομποσχοίνι – έλεγε νοερώς την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού,
ελέησον ημάς» – ενώ έξω έψαλλαν. Είχαν φέρει δε στην Εκκλησία και έναν
δαιμονισμένο, για να θεραπευθεί από τον Άγιο Γεράσιμο.
Ενώ λοιπόν έλεγε την ευχή ο Μοναχός μέσα από το Ιερό. το δαιμόνιο έξω καιγόταν και φώναζε:
– Μη τραβάς αυτό το σχοινί, ρε καλόγηρε, γιατί με καίει.
Το άκουσε αυτό και ο Ιερεύς και λέει στον Μοναχό:
– Κάνε, αδελφέ μου, κομποσχοίνι, όσο μπορείς, για να ελευθερωθεί το πλάσμα του Θεού από τον δαίμονα.
– Ρε παλιόπαπα, τι του λες να τραβάει το σχοινί; Με καίει!
Τότε ο Μοναχός με περισσότερο πόνο έκανε κομποσχοίνι, και ο βασανισμένος άνθρωπος απαλλάχθηκε από το δαιμόνιο.
*****
Έλεγε ο Γέρο – Ζαχαρίας ότι στην Μεταμόρφωση της Νέας Σκήτης έλεγαν οι Πατέρες την ευχή εκφώνως.
Κάποτε, είχαν μαζευτεί οι δαίμονες οργισμένοι, και ένας από τους έξω απ’ εδώ φώναξε:
– Λένε εκφώνως την ευχή, δεν έχει δύναμη η προσευχή!
Τότε ένας από τους μεγαλύτερους δαίμονες είπε:
– Είτε εκφώνως είτε νοερώς την λένε την ευχή, έχει δύναμη, μια που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.