ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ
29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019
Ἀπόστολος: Β΄ Κορ. δ΄ 6-15
Εὐαγγέλιον: Λουκ. στ΄ 31 – 36
Ἦχος: πλ. β΄.- Ἑωθινόν: Δ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
“Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον
ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν” (Β΄Κορ. Δ΄ 7).
Τὸ “ὀστράκινον σκεῦος”
Τὸ “ὀστράκινον σκεῦος”
Μίαν ὡραιοτάτην, ἀλλὰ καὶ ἀσυνήθιστον
ἔκφρασιν καὶ λέξιν, χρησιμοποιεῖ ἐν προκειμένῳ ὁ Θεόπνευστος Ἀπόστολος
Παῦλος. Ἀναφέρεται συγκεκριμένως, εἰς τὸ φθαρτὸν καὶ χοϊκὸν σῶμα, τὸ
ὁποῖον εἴμεθα “ἐνδεδυμένοι”, καὶ διὰ τῶν χαρακτηριστικῶν τούτων λέξεων,
μᾶς διδάσκει πολλαπλῶς καὶ ποικίλως… Τοῦτο εἶναι τὸ σῶμα μας, φίλοι μου
ἀναγνῶσται˙ ὅσον καὶ ἂν τὸ προσέχωμεν, ὅσον καὶ ἂν τὸ περιποιούμεθα,
ὅσον καὶ ἂν τὸ “στολίζωμεν” καὶ τὸ “ζωγραφίζωμεν” καὶ προσπαθῶμεν διὰ
τῶν τοιούτων καλλωπισμῶν, νὰ ἐντυπωσιάζωμεν καὶ νὰ ἐπιδεικνυώμεθα… Τοῦτο
εἶναι τὸ σῶμα μας, τό… “ὀστράκινον” καὶ χοϊκὸν σκεῦος, διὰ τοῦ ὁποίου
ἐνέδυσεν ὁ Κύριος τὴν ἄφθαρτον ψυχήν μας καὶ τὸ προώρισεν, – ἐξ αἰτίας
τῶν ἁμαρτημάτων μας – νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν γῆν “ἐξ ἧς ἐλήφθη”, ὅταν ὁ
Δημιουργὸς καλέσῃ καὶ πάλιν κοντά Του τὴν ἀθάνατον ψυχὴν ἑκάστου
ἀνθρώπου.
“Ὀστράκινον σκεῦος” μέν, ἀλλὰ μὲ Θεῖα χαρακτηριστικά, Θείαν προέλευσιν ἀλλὰ καὶ Θείας ἱκανότητας καὶ προοπτικήν…! Καί, ναὶ μέν, ὁ Κύριος μετὰ τὴν πτῶσιν τῶν πρωτοπλάστων, ἀκούεται νά… τιμωρῇ τὸν ἄνθρωπον διὰ τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ σαρκικοῦ του σώματος εἰς τὴν γῆν… ὅμως, ἔδωσεν ἰδιαιτέραν λαμπρότητα καὶ ἀξίαν εἰς αὐτό, ἀφοῦ τὸ “ἐνεδύθη” ὁ Ἴδιος ὅταν ἀπεφάσισε νὰ ἔλθῃ, “κενώσας ἑαυτὸν εἰς μορφὴν δούλου”, πλησίον τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ διέλθῃ ὡς ἄνθρωπος τριάκοντα τρία ἔτη τῆς ἐπιγείου ταύτης ζωῆς. Ἡγίασε, λοιπόν, κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπον τὸ ἀνθρώπινον ἁμαρτωλὸν σαρκίον, ἔτι δέ περισσότερον, ἀνεβίβασε τοῦτο εἰς τὸν Οὐρανόν, καθίσας ὡς Θεάνθρωπος, ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρὸς ἕως τῆς Δευτέρας Αὐτοῦ Παρουσίας, ὅτε, ὡς Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ ἔλθῃ “κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς”.
Ἔκτοτε, τὸ “ὀστράκινον” τοῦτο “σκεῦος”, ἀπέκτισεν ὑπερτάτην τιμὴν καὶ ἀξίαν, τοιαύτην ὥστε, μεταλαμβάνοντες τοῦ Θείου καὶ πανακηράτου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Δεσπότου, νὰ γίνεται τοῦτο Θεοδόχος Ναός, καὶ κατοικητήριον τῆς Θεότητος. Τοῦτο ἔχων ὑπ᾿ ὄψιν του, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, γράφει πρὸς τοὺς Κορινθίους: “Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ” (Α΄ Κορ. ΣΤ΄ 19-20).
Συνεπῶς, τὸ φθαρτὸν τοῦτο σῶμα, ὡς Ναὸς τοῦ Παναγίου Πνεύματος δὲν διατίθεται εἰς τὴν κατὰ βούλησιν διαχείρισίν του ὑπὸ ἑκάστου ἀνθρώπου φέροντος τοῦτο, ἀλλὰ ἀνήκει εἰς τὸν Θεὸν Ὅστις καὶ τὸ ἁγιάζει ποικιλοτρόπως, εἰς τὴν ζωὴν ταύτην. Ἀνεφέραμεν ἤδη τὸν ἁγιασμὸν τοῦ σώματος ἡμῶν διὰ τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Καὶ ἐν προκειμένῳ ὅμως, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁμιλεῖ διά τινα… “θησαυρόν”, ὁ ὁποῖος φυλάσσεται μέσα εἰς τὰ φθαρτὰ σώματά μας καὶ ὁ θησαυρὸς οὗτος εἶναι ἀναμφιβόλλως, ἡ, περὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Θείων Αὐτοῦ ἐνεργειῶν, γνῶσις καὶ βιωματικὴ ἐμπειρία. Εἰς τὴν σαρκίνην καρδίαν καὶ διὰ τῶν σαρκικῶν ὀφθαλμῶν καὶ ὤτων καὶ γλώττης καὶ χειρῶν καὶ ποδῶν καὶ παντὸς ἄλλου σαρκικοῦ μέλους, “κινεῖται” ὁ Θεῖος οὗτος θησαυρός, καὶ ἁγιάζει τὰ ὀστράκινα ἡμῶν μέλη.
“Ὀστράκινον σκεῦος” μέν, ἀλλὰ μὲ Θεῖα χαρακτηριστικά, Θείαν προέλευσιν ἀλλὰ καὶ Θείας ἱκανότητας καὶ προοπτικήν…! Καί, ναὶ μέν, ὁ Κύριος μετὰ τὴν πτῶσιν τῶν πρωτοπλάστων, ἀκούεται νά… τιμωρῇ τὸν ἄνθρωπον διὰ τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ σαρκικοῦ του σώματος εἰς τὴν γῆν… ὅμως, ἔδωσεν ἰδιαιτέραν λαμπρότητα καὶ ἀξίαν εἰς αὐτό, ἀφοῦ τὸ “ἐνεδύθη” ὁ Ἴδιος ὅταν ἀπεφάσισε νὰ ἔλθῃ, “κενώσας ἑαυτὸν εἰς μορφὴν δούλου”, πλησίον τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ διέλθῃ ὡς ἄνθρωπος τριάκοντα τρία ἔτη τῆς ἐπιγείου ταύτης ζωῆς. Ἡγίασε, λοιπόν, κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπον τὸ ἀνθρώπινον ἁμαρτωλὸν σαρκίον, ἔτι δέ περισσότερον, ἀνεβίβασε τοῦτο εἰς τὸν Οὐρανόν, καθίσας ὡς Θεάνθρωπος, ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρὸς ἕως τῆς Δευτέρας Αὐτοῦ Παρουσίας, ὅτε, ὡς Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ ἔλθῃ “κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς”.
Ἔκτοτε, τὸ “ὀστράκινον” τοῦτο “σκεῦος”, ἀπέκτισεν ὑπερτάτην τιμὴν καὶ ἀξίαν, τοιαύτην ὥστε, μεταλαμβάνοντες τοῦ Θείου καὶ πανακηράτου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Δεσπότου, νὰ γίνεται τοῦτο Θεοδόχος Ναός, καὶ κατοικητήριον τῆς Θεότητος. Τοῦτο ἔχων ὑπ᾿ ὄψιν του, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, γράφει πρὸς τοὺς Κορινθίους: “Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ” (Α΄ Κορ. ΣΤ΄ 19-20).
Συνεπῶς, τὸ φθαρτὸν τοῦτο σῶμα, ὡς Ναὸς τοῦ Παναγίου Πνεύματος δὲν διατίθεται εἰς τὴν κατὰ βούλησιν διαχείρισίν του ὑπὸ ἑκάστου ἀνθρώπου φέροντος τοῦτο, ἀλλὰ ἀνήκει εἰς τὸν Θεὸν Ὅστις καὶ τὸ ἁγιάζει ποικιλοτρόπως, εἰς τὴν ζωὴν ταύτην. Ἀνεφέραμεν ἤδη τὸν ἁγιασμὸν τοῦ σώματος ἡμῶν διὰ τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Καὶ ἐν προκειμένῳ ὅμως, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁμιλεῖ διά τινα… “θησαυρόν”, ὁ ὁποῖος φυλάσσεται μέσα εἰς τὰ φθαρτὰ σώματά μας καὶ ὁ θησαυρὸς οὗτος εἶναι ἀναμφιβόλλως, ἡ, περὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Θείων Αὐτοῦ ἐνεργειῶν, γνῶσις καὶ βιωματικὴ ἐμπειρία. Εἰς τὴν σαρκίνην καρδίαν καὶ διὰ τῶν σαρκικῶν ὀφθαλμῶν καὶ ὤτων καὶ γλώττης καὶ χειρῶν καὶ ποδῶν καὶ παντὸς ἄλλου σαρκικοῦ μέλους, “κινεῖται” ὁ Θεῖος οὗτος θησαυρός, καὶ ἁγιάζει τὰ ὀστράκινα ἡμῶν μέλη.
Ὁ Ναὸς τοῦ Παναγίου Πνεύματος
Ἐὰν καὶ μόνον σκεφθῶμεν, τὶ σημαίνει
“Ναός”, ἀμέσως ἀρχίζομεν νὰ αἰσθανώμεθα τὴν ἱερότητα καὶ ἁγιότητα τοῦ
συγκεκριμένου χώρου. Ἀκόμη καὶ ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἀρέσκονται
εἰς τὴν ἀθεΐαν καὶ ἀπιστίαν καὶ δὲν προσέρχονται εἰς τοὺς ἱεροὺς Ναούς,
οὔτε καὶ διὰ μίαν ἁπλῆν προσκύνησιν, καὶ οὗτοι – πολλάκις – βιώνουσι τὴν
τοιαύτην ἱερότητα, ἀκόμη καὶ ἐκ τοῦ… μακρόθεν! Τοῦτο δὲν εἶναι
αὐθαίρετος ἡμετέρα εἰκασία, ἀλλ᾿ ὁμολογία αὐτῶν τούτων, εἰς συζητήσεις
μετὰ τοῦ γράφοντος. Ὅταν δέ, ἔτι περισσότερον, ἀναλλογισθῶμεν καὶ τὸν
“Οἰκοδεσπότην” τοῦ Ναοῦ, τότε ἔρχονται εἰς τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν
ἡμῶν, εἰκόνες καὶ σκηναὶ Παραδείσιαι, ὡσὰν τὰς περιγραφομένας εἰς τὴν
Ἁγίαν Γραφὴν καὶ ἰδιαιτέρως τὴν Ἀποκάλυψιν τοῦ Ἰωάννου. Αὐτὸς εἶναι ὁ
Ναός, τὸν ὁποῖον ἴσως τινὲς ἐξ ἡμῶν, ἀρκοῦνται νὰ βλέπωσιν ὡς ἕν
ἀνθρώπινον κτίσμα καὶ κατασκεύασμα˙ εἶναι ἡ προεικόνισις τῆς Βασιλείας
τῶν Οὐρανῶν.
Εἰς οὐδὲν τούτων διαφέρει καὶ τό… “ὀστράκινον σκεῦος”, περὶ τοῦ ὁποίου ὁμιλεῖ ἐν προκειμένῳ ὁ Θεῖος Ἀπόστολος καὶ περὶ τοῦ ὁποίου ἤδη προεγράψαμεν. Τὸ φθαρτὸν τοῦτο σῶμα, εἶναι… Ναὸς Θεοῦ ζῶντος! Ὅσον δὲ καὶ ἂν κάποιοι θεώρησαν τοῦτο, ἢ καὶ θεωροῦσι… προσωπικήν των ἰδιοκτησίαν, ἔχοντες δικαιώματα ἰδιοχρησίας ἐπ᾿ αὐτοῦ, θὰ ἐκπλαγῶσι καὶ καταισχυνθῶσιν, ὅταν θὰ διαπιστώσωσι τὴν βεβήλωσιν, τὴν ὁποίαν ἔπραξαν οἱ ἴδιοι εἰς ἑαυτούς. “Φεισώμεθα τῶν σωμάτων ἡμῶν”, λέγει ὁ χρυσορρήμων Χρυσόστομος, “τῶν μελλόντων λάμπειν ὡς ὁ ἥλιος. Μή, διὰ μικρὰν ἡδονήν, μολύνομεν τὸ τηλικοῦτον καὶ τοσοῦτον σῶμα. Μικρὰ καὶ πρὸς ὥραν ἡ ἁμαρτία, πολυετὴς δὲ καὶ αἰώνιος ἡ αἰσχύνη”. “Ὀστράκινον σκεῦος” μέν, ἀλλ᾿ ὁποίας συνεπείας, θετικὰς ἢ ἀρνητικάς, ἐπιφέρει ἐπὶ τῆς ψυχῆς ἡ, ἀντιστοίχως, καλὴ ἢ κακὴ χρῆσις αὐτοῦ.
Ἂς μὴ διαφεύγῃ τῆς προσοχῆς ἡμῶν, ὅτι, ἅπας σχεδόν, ὁ Νόμος καὶ αἱ ἐντολαί, συνεργοῦντος τοῦ σώματος μετὰ τῆς ψυχῆς, διαπράττονται ἢ παραβιάζονται, καὶ εἰς πλείστας περιπτώσεις βλέπομεν,… σώματα Ἁγίων, ἄφθαρτα καὶ εὐωδιάζοντα καὶ ἐπιτελοῦντα χιλιάδας θαυμάτων, ἀντιστοίχως δέ, σώματα ἁμαρτωλῶν καὶ χυδαίων ἀνθρώπων, νὰ ἀναδίδωσι δυσωδίαν καὶ νὰ παραμένωσι, σεσηπότα καὶ μεμελανωμένα καὶ ἐπιδεικνύμενα τοιουτοτρόπως, τήν, ἐπ᾿ αὐτῶν, ἐπίδρασιν τῆς ἁμαρτίας. Ἕως σήμερον, καὶ ἐπὶ αἰῶνας ὁλοκλήρους, ἔχομεν τοιαῦτα “ὀστράκινα σκεύη”, Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, διὰ τῶν ὁποίων διανέμεται εἰς τοὺς προσερχομένους καὶ προσκυνοῦντας ταῦτα, ἡ χάρις καὶ ἡ εὐλογία. Οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπιβεβαίωσις καὶ ἡ συνηγορία, ὅτι, τὰ “δοχεῖα αὐτὰ τοῦ Παναγίου Πνεύματος”, πολλάκις ἐπιτρέπει ὁ Κύριος, νά… μὴ ὑπόκεινται οὔτε καὶ εἰς αὐτούς, ἀκόμη, τοὺς νόμους τῆς φύσεως!!!
Εἰς οὐδὲν τούτων διαφέρει καὶ τό… “ὀστράκινον σκεῦος”, περὶ τοῦ ὁποίου ὁμιλεῖ ἐν προκειμένῳ ὁ Θεῖος Ἀπόστολος καὶ περὶ τοῦ ὁποίου ἤδη προεγράψαμεν. Τὸ φθαρτὸν τοῦτο σῶμα, εἶναι… Ναὸς Θεοῦ ζῶντος! Ὅσον δὲ καὶ ἂν κάποιοι θεώρησαν τοῦτο, ἢ καὶ θεωροῦσι… προσωπικήν των ἰδιοκτησίαν, ἔχοντες δικαιώματα ἰδιοχρησίας ἐπ᾿ αὐτοῦ, θὰ ἐκπλαγῶσι καὶ καταισχυνθῶσιν, ὅταν θὰ διαπιστώσωσι τὴν βεβήλωσιν, τὴν ὁποίαν ἔπραξαν οἱ ἴδιοι εἰς ἑαυτούς. “Φεισώμεθα τῶν σωμάτων ἡμῶν”, λέγει ὁ χρυσορρήμων Χρυσόστομος, “τῶν μελλόντων λάμπειν ὡς ὁ ἥλιος. Μή, διὰ μικρὰν ἡδονήν, μολύνομεν τὸ τηλικοῦτον καὶ τοσοῦτον σῶμα. Μικρὰ καὶ πρὸς ὥραν ἡ ἁμαρτία, πολυετὴς δὲ καὶ αἰώνιος ἡ αἰσχύνη”. “Ὀστράκινον σκεῦος” μέν, ἀλλ᾿ ὁποίας συνεπείας, θετικὰς ἢ ἀρνητικάς, ἐπιφέρει ἐπὶ τῆς ψυχῆς ἡ, ἀντιστοίχως, καλὴ ἢ κακὴ χρῆσις αὐτοῦ.
Ἂς μὴ διαφεύγῃ τῆς προσοχῆς ἡμῶν, ὅτι, ἅπας σχεδόν, ὁ Νόμος καὶ αἱ ἐντολαί, συνεργοῦντος τοῦ σώματος μετὰ τῆς ψυχῆς, διαπράττονται ἢ παραβιάζονται, καὶ εἰς πλείστας περιπτώσεις βλέπομεν,… σώματα Ἁγίων, ἄφθαρτα καὶ εὐωδιάζοντα καὶ ἐπιτελοῦντα χιλιάδας θαυμάτων, ἀντιστοίχως δέ, σώματα ἁμαρτωλῶν καὶ χυδαίων ἀνθρώπων, νὰ ἀναδίδωσι δυσωδίαν καὶ νὰ παραμένωσι, σεσηπότα καὶ μεμελανωμένα καὶ ἐπιδεικνύμενα τοιουτοτρόπως, τήν, ἐπ᾿ αὐτῶν, ἐπίδρασιν τῆς ἁμαρτίας. Ἕως σήμερον, καὶ ἐπὶ αἰῶνας ὁλοκλήρους, ἔχομεν τοιαῦτα “ὀστράκινα σκεύη”, Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, διὰ τῶν ὁποίων διανέμεται εἰς τοὺς προσερχομένους καὶ προσκυνοῦντας ταῦτα, ἡ χάρις καὶ ἡ εὐλογία. Οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπιβεβαίωσις καὶ ἡ συνηγορία, ὅτι, τὰ “δοχεῖα αὐτὰ τοῦ Παναγίου Πνεύματος”, πολλάκις ἐπιτρέπει ὁ Κύριος, νά… μὴ ὑπόκεινται οὔτε καὶ εἰς αὐτούς, ἀκόμη, τοὺς νόμους τῆς φύσεως!!!
Διὰ τοῦ “ὀστράκου” εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.
Πέραν τῶν Ἀσωμάτων Οὐρανίων Δυνάμεων,
πάντες οἱ Ἅγιοι, διὰ τοῦ φθαρτοῦ σώματός των ἠγωνίσθησαν καὶ ἐδοξάσθησαν
ὑπὸ τοῦ Κυρίου. Δι᾿ αὐτοῦ τούτου, καλούμεθα καὶ ἡμεῖς, ἔχοντες τὸν τῆς
πίστεως θησαυρόν, ἵνα πορευώμεθα ἀσφαλῶς, “ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως
ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν” (Ἑβρ. ΙΒ΄ 2) καὶ τήν, Τούτου, Ἐπουράνιον
Βασιλείαν.