«Το
τελευταίο κήρυγμα του π. Σεραφείμ κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας της
Μεταμορφώσεως ήταν πολύ ειδικό για όλους εμάς που βρισκόμασταν κοντά
του. Κατά τη διάρκεια της Λιτής στην αγρυπνία για τη γιορτή, οι μοναχοί
του μοναστηριού, οι μοναχές της Αγίας Ξένης και οι επισκέπτες πήγαν έξω
στο δάσος με πομπή, κρατώντας κεριά και ψάλλοντας τα στιχηρά της εορτής –
οι άνδρες στην περιοχή της Σκήτης της Μεταμορφώσεως στην κορυφή του
όρους Άγιος Γερμανός, οι γυναίκες στην περιοχή της Σκήτης του Προφήτη
Ηλία. Συναντήθηκαν οι φωνές τους καθώς έψαλλαν από κοινού στη βάση ενός
μεγάλου σταυρού, που υψώνεται πάνω από το φαράγγι Μπίγκουμ. Η νύχτα ήταν
χωρίς σύννεφα και έναστρη. Ο π. Σεραφείμ, με λευκά άμφια, πήγε στον
σταυρό και έκανε νόημα σε όλους να σβήσουν τα κεριά. Στάθηκε σιωπηλός
για μια στιγμή, εξετάζοντας το σκοτεινό φαράγγι και τον γεμάτο αστέρια
ουρανό, και άρχισε κάπως έτσι:
“Ιδού
η μεγαλοσύνη της δημιουργίας του Θεού· βλέπουμε μια λάμψη, κάπως
ακαθόριστη και θαμπή, της ομορφιάς του αιώνιου Βασιλείου του Θεού, για
το οποίο όλοι μας δημιουργηθήκαμε. Πρέπει πάντα να θυμούμαστε ότι το
σπίτι μας είναι στους ουρανούς· πρέπει να αποτινάξουμε όλα τα μάταια και
ασήμαντα πάθη και ανησυχίες που μας κρατούν δεμένους στη γη, στον
πεσμένο γήινο κόσμο, τα οποία μας εμποδίζουν από την πραγματοποίηση του
σκοπού της δημιουργίας μας. Πόσο εύκολα ξεχνάμε τον ίδιο το λόγο της
ύπαρξής μας…
Οι
έσχατοι χρόνοι είναι ήδη εδώ· βλέπουμε καθαρά την προετοιμασία της
εποχής του Αντιχρίστου. Οι χριστιανοί θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια
πρωτοφανή δοκιμασία της πίστης και της αγάπης τους για τον Θεό. Θα
πρέπει να κρυφτούμε στην έρημο – σ’ ένα έδαφος όπως αυτό που βλέπουμε
ενώπιόν μας εδώ. Φυσικά, στο τέλος θα μας βρουν ακόμα και εκεί. Ο σκοπός
του κρυψίματός μας είναι όχι μόνο για να μείνουμε ζωντανοί, αλλά για να
κερδίσουμε χρόνο ώστε να ενισχυθούν οι ψυχές μας για την τελική
δοκιμασία. Και αυτό πρέπει να αρχίσει ακόμα και τώρα. Επομένως αρχίστε
τουλάχιστον να αγωνίζεστε κατά των δεσμών των μηδαμινών παθών, και να
θυμάστε ότι το αληθινό σπίτι μας δεν είναι εδώ, αλλά στους ουρανούς.
Ας
‘πορευόμαστε προς την ουράνια πατρίδα μας’, καθώς ο άγιος Γερμανός
συνήθιζε να λέει… Ad astera! Ad astera! Που σημαίνει: «Προς τ’ αστέρια!
Προς τ’ αστέρια!». Τελείωσε και συνέχισε να κοιτάζει προς το ουράνιο
γαλάζιο του έναστρου μεγαλείου, χωρίς εμείς να υποψιαζόμαστε ότι είχαμε
μπροστά μας μια αναλαμπή του μυστηρίου ενός ανθρώπου που, έχοντας από
πολύ καιρό προετοιμάσει την ψυχή του, θα πήγαινε εκεί σύντομα». Ο π.
Σεραφείμ κοιμήθηκε στις 20 Αυγούστου /2 Σεπτεμβρίου 1982 [παλ. / νέο
ημερολ.]. Ήταν μόλις σαράντα οκτώ ετών. Όπως γράφει στη Σοφία
Σολομώντος: «Επειδή ο άνθρωπος αυτός έζησε ως τέλειος τα λίγα χρόνια
του, αυτά ισοδυνάμησαν με πολλά χρόνια επίγειας ζωής. Ήταν αρεστός στον
Κύριο και γι’ αυτό αρπάχτηκε γρήγορα μέσα από τον κακό κόσμο» (Σοφ. Σολ.
4, 13-14).
Η
ανάπαυση του π. Σεραφείμ συνέβη κατά τα «Μεθεόρτια» της Κοιμήσεως, ένα
σημείο για πολλούς πως η Θεοτόκος ήταν πράγματι προστάτις του την ώρα
του θανάτου του. Η έντονη δοκιμασία του, αλλά σύντομη μπροστά στην
αιωνιότητα, σημάδευσε το τελευταίο κεφάλαιο στην πνευματική ωρίμανσή
του, που τον οδήγησε στο κατώφλι του παραδείσου. «Γιατί ό,τι προσωρινά
ασκεί μια ελαφριά πίεση πάνω μας, μας προετοιμάζει για ολοένα και
μεγαλύτερο πλούτο αιώνιας δόξας» (Β΄ Κορινθ. 4, 17).
Καθώς
κειτόταν στο απλό ξύλινο φέρετρό του στην εκκλησία, το πρόσωπο του π.
Σεραφείμ ακτινοβολούσε. Τόσο παρήγορη ήταν η ευγενής έκφραση της ειρήνης
και ευδαιμονίας του, που οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να το καλύψουν με τον
παραδοσιακό μοναστικό τρόπο. Κοίταζε σαν να ήταν ζωντανός – νεότερος
από ότι ήταν πριν από την ασθένειά του. Η θέα του πιστοποιούσε έναν
θρίαμβο πάνω στο θάνατο και οι πολυάριθμοι άνθρωποι προσπαθούσαν να
περάσουν πολύ ώρα προσευχής πάνω από το φέρετρό του. Τα μικρά παιδιά
μετά βίας τα έπαιρναν μακριά από το φέρετρο, τέτοια ήταν η ατμόσφαιρα
της αγάπης και της ηρεμίας που περιέβαλε το σώμα του.
Την
τεσσαρακοστή ημέρα μετά από την ανάπαυση του π. Σεραφείμ, μια ημέρα που
καθορίζεται ως ξεχωριστή ημέρα προσευχής από την Εκκλησία, οι
προσκυνητές έφθασαν πάλι στον τάφο του π. Σεραφείμ για να προσευχηθούν
γι’ αυτόν.
Πολλοί
εντούτοις είχαν αρχίσει να κάνουν ό,τι ο επίσκοπος Νεκτάριος είχε
συμβουλεύσει τη μητέρα Μπριγκίτα· δηλαδή να προσεύχεται όχι μόνο για τον
π. Σεραφείμ, αλλά και σε αυτόν, καθώς αυτός θα συνέχιζε να καθοδηγεί
και να προσεύχεται για αυτούς από τον άλλο κόσμο. […] Επικεφαλής μιας
πομπής από τον λοφίσκο του τάφου του π. Σεραφείμ, ο επίσκοπος ήταν
έτοιμος να μπει στην εκκλησία, κρατώντας ακόμη το θυμιατό στο χέρι του.
Απότομα γύρισε πίσω και, συγκινημένος, άρχισε να ψάλλει δυνατά τον
δοξαστικό ύμνο των οσίων μοναχών: «Σε δοξάζουμε, όσιε πατέρα μας
Σεραφείμ, και τιμούμε την αγία σου μνήμη, διδάσκαλε των μοναχών και
συνόμιλε των αγγέλων».
Οι
μοναχοί, οι ιερείς και οι προσκυνητές ενώθηκαν όλοι μαζί στο ψάλσιμο
και η θλίψη του χωρισμού από τον π. Σεραφείμ μετασχηματίστηκε και πάλι
σε χαρά. Ο π. Σεραφείμ, αυτός ο Αμερικανός νεοφώτιστος, ο οποίος ήταν
κάποτε άθεος και βουδιστής, είχε βρει αυτή την ημέρα τη θέση του στη
Βασιλεία των ουρανών.
Πηγή: Ιερομ. Δαμασκηνού, "Πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ, Η ζωή και τα έργα του". Εκδ.: Μυριόβιβλος
synaxipalaiochoriou