ΤΟ ΣΤΟΜΑ τῶν θιασωτῶν τῆς διαβόητης
«Οἰκουμενικῆς Κινήσεως» «στάζει μέλι», ὅταν μιλάει γιὰ τοὺς
ἀμετανόητους αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους. Ἀντίθετα, ὅταν μιλᾶνε γιὰ
ὅλους ἐμᾶς τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουμε νὰ ἀκολουθοῦμε τὴν
δισχιλιόχρονη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ θεωροῦμε τὴν Ὀρθοδοξία μας
ὡς τὴν μόνη σώζουσα πίστη, τὸ στόμα τους «στάζει χολή»!
Παραθέτουμε ἕνα
χαρακτηριστικὸ λόγο τοῦ ἀειμνήστου π. Ἀναστασίου Κουδουμιανοῦ, γιὰ τὴν
«ἀγαπολογία» τῶν οἰκουμενιστῶν: «Σήμερα ἔχουμε τὴν ἐκφιλοσόφηση τοῦ
Εὐαγγελίου, τὸν πλήρη ἀντινομισμὸ τῆς πίστεως, τὴν ὑποκρισία βασιζομένη
στὸν περὶ ἀγάπης νόμο! Μιᾶς ἀγάπης ἰδεολογικοποιημένης καὶ ὄχι
βιωματικῆς, γιατί βασίζεται στὴν ἀμνήστευση τῶν παθῶν κατὰ ἀπομίμηση τῶν
διατάξεων τοῦ βοθρικοῦ Κορανίου καὶ ὄχι στὴ μετοχὴ μέσῳ σταυρικῆς
πορείας στὴν Ἄκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι γνήσια Ἀγάπη. Ἔχουμε ἕνα
ἐπιθετικὸ “ἀγαπισμό”, γιατί εἶναι ἰδέα, ποὺ κατοχυρώνει πάθη, δὲν εἶναι
βίωμα, ποὺ ἀποκρυπτογραφεῖ ἐσωτερικὴ ἀναγέννηση. Ἄλλο ἀγάπη ἔστω σὰν
ἔμπνευση ἀσκητικῆς προσπάθειας νὰ προσλάβω ἀπαθῶς τὸν συνάνθρωπο σὰν
ὁμοσύστατο ἀδελφό, σὰν εἰκόνα Θεοῦ καὶ ἄλλο ἀγαπολογία, ποὺ δείχνει
ἀνασφάλεια καὶ ψυχικὴ ἀνισορροπία καὶ ἐπιβάλλει μὲ ἕνα σπασμωδικὸ τρόπο
τὸν περὶ ἀγάπης νόμο, ἀκριβῶς γιὰ νὰ κατοχυρώσει ἰδεολογικὰ τὸ ἀσταύρωτο
τῆς νοσηρῆς ἀνθρώπινης παθολογίας. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ βολεύει τὶς
αἰσθησιακὲς ἀντιλήψεις μιᾶς ἐκθρησκευμένης χριστιανικῆς πίστεως, ἀλλὰ
δὲν βολεύει τὴν ἀποστολοπαράδοτη δισχιλιετῆ μέθοδο τῆς προσαγωγῆς τοῦ
κτιστοῦ στὸ Ἄκτιστο, γεγονὸς ποὺ συνιστᾶ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου» (Ἱστ.
Ἀμέθυστος)! Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἡ οἰκουμενιστικὴ ἀγαπολογία, δυστυχῶς!