Οι Ιερείς ως ποιμένες; ή ως "μαριονέτες";

Επειδή, πολλά χρόνια σε όλη την οικουμένη ακούμε αυτούς τους χαρακτηρισμούς (καλός παπάς – αυστηρός παπάς)

και μάλιστα σε καθημερινή βάση, ας τους αναλύσουμε λιγάκι ώστε να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και να μπορέσουμε να ωφεληθούμε πνευματικά:

Καλός Ιερέας: Καλός παπάς για τον κόσμο είναι αυτός ο οποίος δεν μιλάει, δεν αλλάζει το στραβό, δεν κάνει κηρύγματα – και αν κάνει, πρέπει να είναι σύντομα χωρίς πολλά πολλά. Απλά είναι μια μαριονέτα που κάποιοι θα του πούνε ακόμα και ποιες ευχές θα διαβάσει στα Μυστήρια.
Ένας παπάς που δεν μιλάει (γιατί δεν μας αρέσει) και αν πει κάτι που μας ενοχλήσει θα του κάνουμε και καταγγελία, έτσι για να δείξουμε ότι μπορούμε να κινούμε τα νήματα. Καλός είναι ο Ιερέας "Αγαπούλης" διότι μας κάνει ό,τι θέλουμε, δεν μας λέει ποτέ όχι, μας κάνει τα χατίρια ακόμα και σε παράλογα πράγματα και έτσι νομίζουμε ότι τα έχουμε καλά με τον Θεό. Αρκεί να μας λέει γλυκόλογα. Θεωρούμε ότι έτσι γλυκαίνει την ψυχή μας, αλλά στην ουσία χαϊδεύει τους δαίμονές μας και θεραπεία δεν υπάρχει. Αποτέλεσμα: Θέλουμε έναν παπά στα αμαρτωλά μας μέτρα για να τον χειριζόμαστε όπως θέλουμε, χωρίς να μας ενδιαφέρει η ευλογημένη ενοριακή ζωή, ούτε η ορθόδοξη πίστη, ούτε η σωτηρία της ψυχής.

Αυστηρός Ιερέας: Αυστηρός παπάς για τον κόσμο είναι αυτός που μας ξεβολεύει. Αυτόν που μιλάει για τον Χριστό και τους Πατέρες μάλιστα, τον θεωρούμε ακραίο. Για την ακρίβεια, χαρακτηρίζουμε αυτά που λέει ακραία και «παπαδίστικα» ενώ είναι λόγια του Χριστού και των Αγίων! Αυστηρός παπάς για τον κόσμο είναι αυτός που επειδή θέλει να βάλει τάξη γενικότερα στην ενορία, ορμάμε να τον φάμε με το επιχείρημα: «Εμείς έτσι τα μάθαμε και έτσι θα μείνουνε». Ιδιαίτερα αν ο παπάς μιλάει για Μετάνοια, Εξομολόγηση, Εκκλησιασμό, Θεία Κοινωνία θα ορμήσουμε να τον γδάρουμε. Έχουμε φτιάξει έναν Χριστό στα μέτρα μας και όταν ο παπάς μας πει ότι αυτός ο Χριστός δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό Χριστό θα πέσουμε να τον φάμε.... Αν ακόμα μπορούσε ο παπάς να καταργήσει τις νηστείες και τον Εκκλησιασμό θα τον λατρεύαμε! ..... Θέλουμε γλυκόλογα αλλά όχι άσκηση, θέλουμε σωτηρία χωρίς μετάνοια και αλλαγή.....

Αν ζούσε στην μέρες μας ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ή ο Άγιος Νικόδημος και ήταν εφημέριοι σε ενορίες σε λιγότερο από μία εβδομάδα θα τους είχαν κρεμάσει στις πλατείες..... "Παπά μου εμείς έτσι τα ξέρουμε, έτσι τα μάθαμε, τι είναι τούτα τα καινούρια που μας λές;.... ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ!"

Αδιαφορία για τον Ιερέα: Υπάρχουν και αυτοί που δεν τους ενδιαφέρει γενικά τι λέει ο Ιερέας και η Εκκλησία. Πιστεύουν λένε με τον τρόπο τους, αυτός όμως ο τρόπος οδηγεί στην αίρεση και στην απώλεια. Ο Ιερέας μας ενδιαφέρει μόνο για να μας κάνει τη θρησκευτική-κοινωνιολογική εξυπηρέτηση. Δηλαδή να μας κάνει το Μυστήριο της οικογένειας και εκεί μάλιστα ΕΜΕΙΣ θα του υποδείξουμε τι θέλουμε και τί όχι ή να μας κάνει κάποια ιδιωτική λειτουργία έτσι για να δείξουμε και λίγη θρησκευτικότητα στη γειτονιά ή στο χωριό. Δυστυχώς δεν ρωτάμε για πνευματικά πράγματα τον ιερέα, ο οποίος εκφράζει τον λόγο της Εκκλησίας, αλλά κάνουμε ότι μας κατέβει. Γυναίκες μένουν έγκυες, άνθρωποι είναι στην εντατική και δεν ρωτάμε τον Ιερέα τι πρέπει να γίνει πνευματικά για να ωφεληθούν οι άνθρωποι. Απλά θα κάνουμε αυτό που μας είπε η θεία από το χωριό, το οποίο ενέχει μπόλικη δεισιδαιμονία, κι αν ο ιερέας μας πει το αντίθετο από αυτό που έχουμε χτίσει μέσα μας, στην καλύτερη θα του την πούμε και στη χειρότερη θα τον καταγγείλουμε στην Μητρόπολη και μετά θα λέμε στο χωριό "Εγώ τον τακτοποίησα τον Παπά!". Με μια τέτοια συμπεριφορά γεννιέται ένα εύλογο ερώτημα... Τί τη θέλουμε τελικά την ενορία;

"Το κόκκινο κουμπί" της πυρηνικής έκρηξης: Αν ο Ιερέας κάνει το λάθος και μιλήσει ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ για το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, αμέσως στην ενορία έχει γίνει το κόκκινο πανί. "Σιγά που θα μου πει ο τράγος πότε θα κοινωνάω", "Δεν έχω αμαρτίες εγώ, άκου εκεί να πάω να τα πω στον Εξομολόγο", "Να τα αφήσει αυτά τα παπαδίστικα ο παπάς γιατί δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα". Η "αχίλλειος πτέρνα" ........ "Παπά μου όλα καλά, αλλά όχι να πάμε να εξομολογηθούμε κιόλας!!!"

Βλέπουμε τον Χριστό σαν ένα ΑΓΑΛΜΑ, σαν ένα ΕΙΔΩΛΟ.... Θέλουμε ευλογίες, σωτηρία, Παράδεισο... Αλλά εμείς ΝΑ ΜΗΝ κάνουμε τίποτα. Κάνουμε μεγάλο αγώνα στη ζωή μας για να καταφέρουμε ανόητα επίγεια πράγματα αλλά για την σωτηρία λέμε "Δεν βαριέσαι, δεν σκότωσα, δεν έκλεψα θα με σώσει ο Καλός Θεούλης!".....

Πόσες φορές δυστυχώς βλέπουμε την Εκκλησία σαν ένα θρησκευτικό "Super Market" που θα πάμε να "αγοράσουμε ευλογίες" για να τα έχουμε καλά με το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΟΝ!!! Πότε θα μας κάνει ο παπάς Θεία Λειτουργία της Παναγίας, των Χριστουγέννων, Επιτάφιους και Αναστάσεις άσχετα αν δεν πατάμε ποτέ το πόδι μας, απλά να πούμε ότι στο χωριό ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΘΗΚΑΜΕ της Παναγίας ή το Πάσχα.... Αλλά το Άγιο Ποτήριο το αποφεύγουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι ή πάμε να Κοινωνήσουμε όπως μας αρέσει. Της πλάνης το ανάγνωσμα.....

Αλοίμονο αδερφοί μου, πρέπει να αποφασίσουμε επιτέλους σαν Ορθόδοξοι τί θέλουμε....Στην Εκκλησία δεν μπορεί ο καθένας να επιβάλει το θέλημά του. Το θέλημα είναι του Κυρίου και εκεί κάνουμε υπακοή.
Στην Εκκλησία κάνουμε ό,τι μας παραδόθηκε από τον ίδιο τον Χριστό, τους Αγίους Πατέρες και την Ιερά Παράδοση. Αυτή είναι η πίστη μας. Εάν κάποιου δεν του αρέσει μπορεί άνετα να αλλαξοπιστήσει, είναι ελεύθερος να το κάνει. Αυτή όμως η σήψη να είμαστε Βαπτισμένοι Ορθόδοξοι αλλά πρακτικά χειρότεροι και από προτεστάντες, είναι μια κατάσταση λυπηρή.

Όπως έλεγε και ένας φίλος Ιερέας: “Ο Κόσμος βλέπει τον παπά σαν τον Μάγο της φυλής που θα κάνει τα ξόρκια για να μας πάει καλά η αμαρτωλή ζωή μας.”
Ας αποφασίσουμε επιτέλους τί θέλουμε και αν θέλουμε να λεγόμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Ας δούμε λοιπόν τους Ιερείς ως πατέρες και την ενορία ως οικογένεια.

Αυτή είναι η μία και μοναδική επιλογή για να μπορούμε να οδηγηθούμε στη Βασιλεία των Ουρανών.
Η αγάπη του Χριστού ας λαμπυρίσει τις καρδιές μας ώστε να βλέπουμε τα πράγματα καθαρά για να ωφεληθούμε.

Καλή Παναγιά...Και καλά μυαλά...

 π. Σπυρίδων Σκουτής