Ένας μοναχός κάποτε έλεγε ότι δεν φοβήθηκε τίποτα περισσότερο στη ζωή του ούτε τον διάβολο ούτε τους δαίμονες αλλά τον εαυτό του.
Αυτός ήταν το μεγαλύτερο θηρίο, το πιο πεινασμένο, το πιο άγριο, το πιο απρόβλεπτο.
Δεν ημερεύει ο εαυτός εύκολα, δεν χαλιναγωγείται με ανθρώπινες
δυνάμεις. Για να εξημερώσεις το θηρίο χρειάζεται προσπάθεια, πάλη,
πόνος, διάκριση, προσοχή και επιμονή. Όταν καταφέρεις να τον εξημερώσεις
έστω για λίγο και ανέβεις επάνω πρέπει μετά να διαχειριστείς τα
χαλινάρια για να τον οδηγήσεις στη σωστή κατεύθυνση. Αυτή η κατεύθυνση
είναι η Βασιλεία των Ουρανών.
Το μεγαλύτερο μας λάθος στην πνευματική ζωή είναι ότι νομίζουμε ότι
γνωρίζουμε τον εαυτό μας και πολύ περισσότερο τους άλλους. Ω! της πλάνης
το ανάγνωσμα. Έχουμε πλήρη άγνοια του εαυτού μας. Οφείλουμε να τον
απαρνηθούμε, να αρνηθούμε την πτωτική του πορεία και να προσπαθήσουμε
να τον ανεβάσουμε ψηλά. Ματθαίος (16: 24): «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου
ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω
μοι».
Στη Θεία Κοινωνία πολλοί δεν πάνε να κοινωνήσουν τον Χριστό αλλά
κάποιο φαντασιακό ομοίωμα του εαυτού τους. Η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο
αθανασίας και θεραπείας, όχι επιβράβευση πνευματικής αξιοσύνης. Αν
θέλουμε να κοινωνήσουμε τον Χριστό και να κάτσουμε στο τραπέζι που μας
καλεί οφείλουμε να ακούσουμε και να ακολουθήσουμε αυτά που έχει να μας
πει. “Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με”
(Ιωάν. δ', 21).
Στην Εκκλησία θα σωθούν αυτοί που ψάχνουν θεραπεία και όχι
αυτοδικαίωση. Σαν δύτες με πόθο ανακάλυψης οφείλουμε να μπούμε μέσα στην
καρδιά μας ώστε με το εργαλείο της αυτογνωσίας να ανακαλύψουμε τις
αρρώστιες για να ζητήσουμε θεραπεία. Πολλές φορές θέλουμε ο πνευματικός
να αλλάξει εκείνος ως προς τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πνευματικά
θέματα που έχουμε και όχι να αλλάξουμε εμείς για να μπούμε στον δρόμο
του Θεού. Πόσες φορές πάμε να εξομολογηθούμε και την δικαιολογία την
έχουμε στο τσεπάκι; Πάμε να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας ή να
βαπτίσουμε την αμαρτία αρετή ώστε να μας πει ο πνευματικός να
κοινωνήσουμε και έτσι να νιώσουμε τακτοποιημένοι αλλά η αιμορραγία
παραμένει και ο πνευματικός θάνατος είναι κοντά.
Δεν θέλουμε να διορθωθούμε, να αλλάξουμε, αλλά θέλουμε να
Κοινωνήσουμε. Πολλοί αδερφοί μας τη Θεία Κοινωνία τη βλέπουν συμβολικά
και τυπικά λατρευτικά. Έτσι για το καλό! Πάμε στο Άγιο Ποτήριο με ένα
μπέρδεμα θρησκευτικού συναισθηματισμού και σπάνια με δίψα για μετάνοια
και αλλαγή. Θέλω να Κοινωνήσω αλλά δεν θέλω να μετακινηθεί τίποτα από
την ζωή μου, όλα είναι τακτοποιημένα!.
Αν όμως η ζωή μου δεν κοινωνεί τον Χριστό δεν μπορώ να κοινωνήσω. Θα
στεναχωρήσω μερικούς αδερφούς αλλά αυτό που κάνουμε πολλοί να λέμε "Δεν
πειράζει εκείνο, το άλλο, δεν βαριέσαι κλπ", λυπάμαι αλλά από την
στιγμή που η ψυχή θα αρχίσει το ταξίδι για την απολογία μετράνε τα πάντα
….και όταν λέμε τα πάντα εννοούμε τα πάντα.. Από σκέψεις, πράξεις,
επιθυμίες ...τα πάντα θα δημοσιευθούν που λέμε και τα τροπάρια της
Κυριακής της Απόκρεω.. Μην την πατήσουμε πιστεύοντας ότι δεν πειράζει
δεν τρέχει και τίποτα. Αν το πιστεύουμε αυτό σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε
πνευματική τύφλωση.
Ζητάμε συγκαταβάσεις από τους πνευματικούς, να κατέβει ο πήχης του
κανόνα και της θεραπείας, παρακαλάμε να μην μας βάλει καμία προσευχή ή
νηστεία και κουραστούμε και πονέσουμε λιγάκι αλλά από την άλλη θέλουμε
τον Χριστό.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη στην σημερινή εποχή να θέλουμε να αλλάξει ο Χριστός αλλά όχι ο εαυτός μας.
Ας ξεκινήσουμε τον δρόμο της θεραπείας και της αλλαγής, χωρίς
δικαιολογίες έτοιμη να πάρουμε την ευθύνη και να ακολουθήσουμε την
θεραπεία με όποιο κόστος.
Στώμεν καλώς!