Αφιερωμένο στους γονείς που ζητούν για τα παιδιά τους απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών, υπογράφοντας ψέματα ότι «δεν είναι χριστιανοί» κι ότι «έχουν συνειδησιακό πρόβλημα με το μάθημα», ώστε να έχουν περισσότερο χρόνο για φροντιστήριο, «για το μέλλον τους».
Απόψε «μέθυσα» χωρίς να πιω αλκοόλ. «Μέθυσα» βλέποντας τους ανθρώπους γύρω μου. Γι’ αυτό, αντί να κοιμηθώ, ξενυχτώ ολοκληρώνοντας τη μικρή μελέτη μας για τον τρόπο που ο σύγχρονος πολιτισμός (δηλ. τρόπος ζωής) μας πληγώνει, μας συντρίβει και τελικά μας σκοτώνει.
Ισχυρίζομαι ότι αυτό συμβαίνει επίτηδες, σχεδιασμένο από τους πανίσχυρους εξουσιαστές του κόσμου, που διαθέτουν όλο το χρήμα και έχουν στη διάθεσή τους την επιστήμη, την τέχνη, την τεχνολογία, την πολιτική και τα ΜΜΕ. Αν και ρεαλιστικά θα έπρεπε να τους είναι αρκετό να μας μεταβάλλουν σε άβουλους εργαζόμενους και καταναλωτές, όμως τελικά μας σκοτώνουν. Και τούτο, επειδή αυτό επιθυμεί το δικό τους αφεντικό, το οποίο λατρεύουν και, κατά την άποψή μου, είναι ο διάβολος.
Θα αναφέρουμε κυρίως γνωστά πράγματα, αλλά πρέπει να επισημανθούν, για να είναι πληρέστερη η αναφορά μας.
Τρόποι λοιπόν ψυχικής και σωματικής εξόντωσης των ανθρώπων, πέρα απ’ αυτά που γράψαμε στο προηγούμενο άρθρο μας:
1) Η πρόωρη ένταξη των παιδιών σε βαρύ εκπαιδευτικό πρόγραμμα, για να «αποκτούν εφόδια» για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Η βιασύνη αυτή αρχίζει από τη νηπιακή ηλικία, ολοένα εντείνεται (με ξένες γλώσσες, υπολογιστές και ένα σωρό επιμορφωτικές δραστηριότητες) και, στο Λύκειο πια, έχουν εμπλακεί σε εξοντωτικούς ρυθμούς άγονου διαβάσματος. Η παιδική ξεγνοιασιά έχει χαθεί. Τα παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας έχουν άγχος!
Και τα βάσανα τα δικά τους και της οικογένειάς τους δεν τελειώνουν ούτε με τη λήψη του πτυχίου τους, γιατί πλέον κρίνονται απαραίτητα και τα μεταπτυχιακά, για την αμφίβολη εξασφάλιση μιας θέσης εργασίας. Εξουθενωτικής εργασίας, σχεδόν υπό συνθήκες δουλείας, όπου οι μεγάλοι εργοδότες μπορούν πλέον ασύδοτοι να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους όπως και όσο θέλουν. Δεν υπάρχει νόμος – όποια δικαιώματα είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι (το 8ωρο π.χ. ή η αμοιβή για τις υπερωρίες τους) εξανεμίζονται.
Έτσι, οι άνθρωποι εκπαιδεύονται από μικροί για να καταλήξουν εργασιακά και καταναλωτικά ρομπότ, που μεγαλώνουν σε κλειστούς χώρους και διατηρούν κάποια ίχνη ανθρώπινης προσωπικότητας υιοθετώντας ένα χόμπι – που κι αυτό είναι κατευθυνόμενο και αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις πολυεθνικές.
Η έκθεση των παιδιών στην ταχύτατη εναλλαγή εικόνων, στην τηλεόραση (με το τηλεκοντρόλ, που αλλάζεις κανάλια ταχύτατα) και όχι μόνο, παρεμποδίζει την υγιή ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού και, καθώς λένε ειδικοί, συντελεί στην αύξηση του προβλήματος της διάσπασης της προσοχής και σε άλλες μαθησιακές δυσκολίες, που έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας.
2) Η βία κυριαρχεί πλέον στον τρόπο διασκέδασης, ιδίως των παιδιών και των εφήβων. Βίαια παιχνίδια (κυρίως εθιστικά παιχνίδια υπολογιστών), βίαιη μουσική, βίαιες ταινίες, σκοτεινή ενδυμασία κ.τ.λ. Ήδη βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα γενιά θρίλερ, με δύο κύρια χαρακτηριστικά: α) ότι ένας ιός χτυπάει την ανθρωπότητα και μετατρέπει την πλειοψηφία των ανθρώπων σε ανθρωποφάγα τέρατα, και β) ότι οι βρικόλακες ζουν ανάμεσά μας ως ιδιαίτερο είδος ζωής, και πολλοί από αυτούς είναι καλοί και όμορφοι και συνάπτουν εκλεπτυσμένες ερωτικές σχέσεις με ανθρώπους, οι οποίοι μάλιστα στο τέλος μετατρέπονται και οι ίδιοι σε βρικόλακες, κερδίζοντας έτσι «το δώρο της αθανασίας»! Για περισσότερα, αν θέλετε, αναζητήστε στο Διαδίκτυο το άρθρο μας «Το σύνδρομο της κόλασης».
3) Η μόλυνση του περιβάλλοντος συνδυάζεται με την παρουσία καρκινογόνων χημικών ουσιών ίσως σε όλα τα προϊόντα καθημερινής χρήσης, οπωσδήποτε τρόφιμα και απορρυπαντικά και πιθανόν και ενδύματα κτλ., ενώ σ’ αυτό προστίθεται η χρήση (και κατάχρηση συχνά) συσκευών που εκπέμπουν ακτινοβολία. Οι συνέπειες γνωστές και ορατές.
Το κράτος θα μπορούσε με ένα νόμο να τα διορθώσει σε μεγάλο βαθμό αυτά. Να απαγορεύσει τη χρήση προϊόντων με βλαπτικές ουσίες, καθώς και την πώληση πλαστικών προϊόντων μίας χρήσης. Να επιβάλει την ανακύκλωση (και με οικονομικά κίνητρα), αντί να επαφίεται στο φιλότιμο των καταναλωτών. Να φροντίσει ώστε μόνο υγιεινά τρόφιμα να μπαίνουν στο πιάτο μας και στο πιάτο της οικογένειάς μας.
Πώς όμως θα γίνει κάτι τέτοιο, όταν (δεκαετίες τώρα – για να μην πω σχεδόν πάντα) μας κυβερνούν αχυράνθρωποι των μεγάλων εγχώριων και ξένων οικονομικών συμφερόντων; Όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά όλο τον πλανήτη, και οι λίγοι ήρωες που αντιστέκονται καταλήγουν μάρτυρες. Όμως μόνο τέτοιους ηγέτες αξίζει να έχουμε, αλλά φυσικά χρειάζεται και μια αντίστοιχη λαϊκή βούληση και το ανάλογο ήθος από πλευράς όλων μας…
Πυρήνες αντίστασης μέσα στις πόλεις
Θέλεις να δεις κάποιους αντιστασιακούς; Δεν θα τους βρεις στις πλατείες μετά τα μεσάνυχτα. Ούτε σε κάποιο πανηγύρι πολιτιστικού συλλόγου, παραδοσιακό μεν, αλλά κερδοσκοπικό, απρόσωπο, μαζικό και πιθανόν (αντίθετα από τις παραδόσεις, που υποτίθεται ότι υπηρετεί) βεβηλωτικό μιας νηστίσιμης ημέρας με προσφορά κρέατος.
Θα τους βρεις το απόβραδο στον Εσπερινό μιας γιορτής, στα Απόδειπνα της Μεγάλης Σαρακοστής ή στην Παράκληση της Παναγίας, τις πρώτες δεκαπέντε βραδιές του Αυγούστου.
Δε λέω στην πρωινή κυριακάτικη λειτουργία, που συχνά κι αυτή καταντά μαζική συγκέντρωση χωρίς ουσία, όπου πολλοί θα πήγαν εθιμοτυπικά ή για κάποιο μνημόσυνο, και όπου χάνονται μέσα στο πλήθος οι πραγματικοί χριστιανοί, αλλά σ’ αυτές στις συγκεκριμένες στιγμές που ανέφερα πιο πάνω.
Ισχυρίζομαι ότι οι χριστιανοί που συμμετέχουν εκεί κάνουν αντίσταση, γιατί θυμούνται. Θυμούνται την κληρονομιά μας, θυμούνται τον τρόπο ζωής και σκέψης χιλιάδων ετών και δεκάδων γενεών, με ελαττώματα, αλλά και με σοφία και πείρα. Θυμούνται τον τρόπο που γίνεσαι άγιος. Θυμούνται ότι μπορείςνα γίνεις άγιος. Ότι δεν χρειάζεται να είσαι δούλος, εθισμένος, ταπεινωμένος, καταθλιπτικός, απελπισμένος. Μπορείς να γίνεις άγιος. Ο Χριστός (ο Θεός μας, που δεν μας ζητάει να σκοτώσουμε κανέναν, αλλά ο ίδιος θυσιάστηκε για τους ανθρώπους) θέλει και σε καλεί να γίνεις άγιος.
Άγιος δεν σημαίνει απαραίτητα καλόγερος ή παπάς ή άνθρωπος αποκομμένος από την κοινωνία. Έχουμε αγίους απ’ όλα τα επαγγέλματα και ασφαλώς και στα επαγγέλματα της σύγχρονης τεχνολογίας θα φανεί σε λίγα χρόνια ότι υπάρχουν ορθόδοξοι χριστιανοί άγιοι. Κάποιους απ’ αυτούς βλέπουμε γύρω μας, αλλά δεν τους καταλαβαίνουμε ή ίσως και τους φοβόμαστε κάπως, ως «παράξενους».
Άγιος, εξάλλου, δεν σημαίνει θαυματοποιός, αλλά άνθρωπος ενωμένος με το Χριστό και τους ανθρώπους μέσω της πίστης και της αγάπης του και της ταπεινής καρδιάς του. Όλα όσα γίνονται στην εκκλησία και στη χριστιανική πνευματική ζωή (η προσευχή, η νηστεία, η εξομολόγηση, η θεία μετάληψη κ.τ.λ.) αποσκοπούν στη βοήθεια να πάρουμε, αν θέλουμε, στη ζωή μας αυτό το δρόμο, το δρόμο που αληθινά θ’ αλλάξει εμάς και τη ζωή μας και, ώς ένα βαθμό, τον κόσμο γύρω μας.
Οι θρησκευόμενοι άνθρωποι έχουν συκοφαντηθεί στο μυαλό της μάζας ως πνευματικά καθυστερημένοι ή φανατικοί και υποκριτές. Ασφαλώς υπάρχουν και τέτοιοι (όπως σε κάθε τομέα της ζωής υπάρχουν αντίστοιχοι), αλλά λίγοι. Όμως ο πολύς κόσμος τους θρησκευόμενους τους φοβάται, κατά κάποιο τρόπο, και τους αποστρέφεται. Είναι ένα είδος «φοβίας», μια και είναι της μόδας να μιλάμε για «ομοφοβία» π.χ. και τα συναφή. Στην κοινωνία έχει εδραιωθεί μια «χριστιανοφοβία» (ο όρος υπάρχει και θα βρείτε σχετικά άρθρα στο Διαδίκτυο).
Όμως, αν τολμήσετε να πλησιάσετε εκείνους που συμμετέχουν στον Εσπερινό, στο Απόδειπνο και στην Παράκληση της Παναγίας (όχι να τους μιλήσετε, απλώς να πάτε κοντά τους, να τους παρατηρήσετε, να τους νιώσετε δικούς σας, αφού εξάλλου είναι πράγματι δικοί σας), νομίζω πως θα αντιληφθείτε ότι εκεί υπάρχουν πυρήνες αντίστασης. Πώς και τι, δε θα γράψω τώρα, γιατί μακρηγορήσαμε πάλι. Θα το καταλάβετε μόνοι σας. Και, αν όχι, κάντε το σταυρό σας και ίσως αρχίσετε να το διαισθάνεστε.
Ευχαριστώ.