Στην αρχή η ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» σε κάνει να τους βλέπεις όλους καλούς.
Σου μιλά όλη η κτίση και χαίρεσαι πολύ.
Όσο πιο πολύ την λες, είναι σαν να φυτεύεις μία ρίζα μέσα σου και σιγά
σιγά θα βλαστήσει και θα γίνει δένδρο.
Όταν θα βγαίνεις από το κελλί σου να βάλεις ένα όρο, ένα σημάδι. Θα λες: Από εδώ μέχρι εκεί θα λέω κάθε μέρα την ευχούλα.
Από τα σκαλοπάτια μέχρι την Εκκλησία θα λέω: «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με», και έτσι θα γίνει και θα μείνει καλή συνήθεια.
Στο διακόνημά σου πάλι να λες την ευχή. Το βράδυ να κάνεις και πνευματική μελέτη.
Στην αρχή, όταν θα την λες, θα αισθάνεσαι κόπωση στο μυαλό, αλλά μετά θα έρθουν τα δάκρυα. Φροντίστε για τα δάκρυα…
Η ευχή θα σας φέρει σε μία κατάσταση,
που θα βλέπετε όλη την φύση σε μια ανείπωτη ομορφιά. Η φύση η ίδια θα
σας συνομιλεί, θα σας χαμογελάει.
Όχι ότι αλλοιούται, και πότε είναι άγρια και πότε ήμερη, αλλά από τον ευδιάθετο τρόπο της ψυχής σας φέρεται και αυτή.
Όταν η ψυχή σας πάρει αυτόν τον αγιασμό λέγοντας την ευχούλα , θα βλέπετε την φύση βουτηγμένη σε μία ανέκφραστη χαρά.
Όταν προβιβασθείτε με την ευχή σε
ανώτερο επίπεδο θα δείτε την φύση σε ανώτερη πνευματική κατάσταση. Όλη η
φύση θα συμπροσεύχεται με σας.
Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης (από το βιβλίο του Γέροντος Ιωσήφ
Βατοπαιδινού, Ο χαρισματούχος υποτακτικός Γέροντας Εφραίμ ο
Κατουνακιώτης, Ιερά Μονή Βατοπαιδίου).