«Ήρθαν μια φορά στο Καλύβι μερικοί φοιτητές φορτωμένοι με βιβλία
και μου λένε: “Ήρθαμε, Γέροντα, να συζητήσουμε για την Παλαιά Διαθήκη. Ο
Θεός, δεν επιτρέπει την γνώση;”. “Ποιά γνώση;”, τους λέω, “αυτή που
αποκτιέται με το μυαλό;”. “Ναι”, μου λένε. “Μα, αυτή η γνώση”, τους λέω,
“σε πάει μέχρι το φεγγάρι· δεν σε ανεβάζει στον Θεό!”.
Καλές είναι οι εγκεφαλικές δυνάμεις που ανεβάζουν τον άνθρωπο στην
σελήνη, με δισεκατομμύρια έξοδα καυσίμων κ.λπ., αλλά καλύτερες είναι οι
πνευματικές δυνάμεις που ανεβάζουν τον άνθρωπο στον Θεό, που είναι ο
προορισμός του· και, με λίγα “καύσιμα”: με ένα παξιμάδι!
Ρώτησα μια φορά έναν Αμερικάνο που ήρθε στην Καλύβη: “Τί κατόρθωμα
κάνατε σαν έθνος μεγάλο που είστε;”. “Πήγαμε στο φεγγάρι!”, μου
απάντησε. “Πόσο μακριά είναι;”, τον ρωτάω. “Ας πούμε, μισό εκατομμύριο
χιλιόμετρα”, μου λέει. “Πόσα εκατομμύρια ξοδέψατε για να πάτε στο
φεγγάρι;”. “Από το 1950 μέχρι τώρα”, μου λέει, “έχουμε ξοδέψει ποταμούς
δολλαρίων”. Τον ρωτάω: “Στον Θεό, πήγατε; Πόσο μακριά είναι ο Θεός;”.
Μου λέει: “Ο Θεός, είναι πολύ μακριά!”. Του λέω: “Εμείς, όμως, με ένα
παξιμάδι πάμε στον Θεό!”.
Η φυσική γνώση βοηθάει να αποκτήσουμε την πνευματική γνώση. Όταν όμως
ο άνθρωπος παραμένει στην φυσική γνώση, παραμένει στην φύση και δεν
ανεβαίνει στον Ουρανό. Δηλαδή, παραμένει στον επίγειο παράδεισο που
ποτιζόταν από τον Τίγρη και τον Ευφράτη (πρβλ. Γέν. β΄ 10–14) και
χαίρεται την όμορφη φύση με τα ζώα, αλλά δεν ανεβαίνει στον ουράνιο
Παράδεισο να χαρεί με τους Αγγέλους και τους Αγίους.
Για να ανεβούμε στον ουράνιο Παράδεισο, είναι απαραίτητη η πίστη στον
Νοικοκύρη του Παραδείσου· για να Τον αγαπήσουμε, να αναγνωρίσουμε την
αμαρτωλότητά μας, να ταπεινωθούμε, για να Τον γνωρίσουμε και να
συνομιλήσουμε μαζί Του προσευχόμενοι και να Τον δοξάζουμε όταν Αυτός μας
βοηθάει και όταν μας δοκιμάζει.
Καλότυχοι –λένε οι κοσμικοί άνθρωποι– οι Αστροναύτες που γυρίζουν
στον αέρα, άλλοτε έξω και άλλοτε από μέσα στο φεγγάρι. Μακάριοι, όμως,
είναι οι εξαϋλωμένοι του Χριστού “Παραδεισοναύτες” που ανεβαίνουν στον
Θεό και περιτριγυρίζουν ταχτικά στον Παράδεισο, την μόνιμή τους
κατοικία· με το πιο “ταχύτερο μέσο” και δίχως πολλά καύσιμα παρά μονάχα
με ένα παξιμάδι!
Μακάριοι, όσοι δοξάζουν τον Θεό και για το φεγγάρι που τους φέγγει
και περπατούν την νύχτα. Μακαριότεροι, όμως, είναι αυτοί που το έχουν
καταλάβει ότι, ούτε το φως του φεγγαριού είναι του φεγγαριού, αλλά ούτε
και το δικό τους πνευματικό φως είναι δικό τους, αλλά του Θεού. Μα, είτε
σαν καθρέπτης γυαλίζουν είτε σαν απλό γυαλί γυαλίζουν, εάν δεν πέσουν
οι ακτίνες του Ήλιου επάνω τους, δεν είναι δυνατόν να γυαλίζουν!…».
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924–1994)
Πηγές: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου:
(1) «Λόγοι Α΄ – Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», 3ο μέρος, κεφ. 1ο, σελ. 214–215, Μάρτιος 19992·
(2)
«Επιστολές», Επιστ. στ΄, σελ. 233, Αύγουστος 19941· Ιερό Ησυχαστήριο
«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης.]