Όλα τα ποτάμια πάνε στην θάλασσα· και η θάλασσα νερό δεν χορταίνει (Εκκλ. 1,7)!
Τι όμορφα λόγια! Ποτάμια είναι οι άγιοι. Έργο τους και αποστολή τους
είναι, με τα έργα τους, με τις αρετές τους, και με τα λόγια τους, να
ποτίζουν την διψασμένη γη: τις καρδιές των ανθρώπων, που ζούν σ’ αυτήν
εδώ την ζωή στην γη κατά σάρκα.
Μα όση δραστηριότητα και αν αναπτύσσουν οι άγιοι, και όσες και αν δίνουν
συμβουλές, οι άνθρωποι θα μένουν διψασμένοι, αν δεν ψάξουν να βρούνε οι
ίδιοι τον τρόπο, να ξαναγυρίσουν μόνοι τους, με την καρδιά τους, στην
Πηγή εκείνη, από την οποία ξεπηγάζουν τα έργα που κάνουν οι άγιοι.
Και όσο θα το αμελούν, όσο θα αμελούν να ξαναγυρίσουν μέσα τους, στην
καρδιά τους, στον έσω άνθρωπο και να πιαστούν από την αγάπη του
Δημιουργού μας, και να δεθούν με πόθο μαζί Του, το χέρι τους, σε ο,τι κι
αν προσπαθούν να κάμουν, θα πέφτει πάντα άψυχο· και ο λόγος τους, όχι
απλά δεν θα δροσίζει τα χείλη τους, αλλά αντίθετα, όλο και πιο πολύ θα
τα στεγνώνει!
Οι άγιοι αγωνίζονταν, όλο και πιο πολύ, να ξαναγυρίζουν μέσα τους,
καλλιεργώντας την αγάπη· και εκεί στα βάθη της καρδιάς τους εύρισκαν και
ρουφούσαν εκείνα, που τώρα, με την δράση τους, με τα έργα τους, και με
τα λόγια τους, τα διοχετεύουν στον κόσμο. Κάπως έτσι έμαθαν οι άγιοι, να
αγαπάνε εκείνα που τώρα τα φέρνουν στο στόμα τους και τα διδάσκουν.
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος
(Μετάφραση: +ο Νικοπόλεως Μελέτιος)