Στους σημερινούς εορτάζοντες Αγίους Αναργύρους (υπάρχουν και άλλες γνωστές ομάδες Αγίων με το ίδιο όνομα), ο Γέροντας Ιωαννίκιος Ανδρουλάκης έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία και μεγάλη αγάπη αφού όπως ο ίδιος είχε ομολογήσει:
«Το 1972 ή 73, άρχισαν πάλι οι ίδιες ενοχλήσεις στην κοιλιά όπως τότε που ήμουν Εφημέριος στην Παχειά Άμμο. Κατέβηκα στο νοσοκομείο της Ιεράπετρας και μετά από εξετάσεις οι γιατροί διαπίστωσαν πως είχα πέτρες στη χολή και πως έπρεπε υποχρεωτικά να προχωρήσουν στην αφαίρεση της λίγες ημέρες αργότερα.
Ως Ηγούμενος της Μονής Εξακουστής με γνώριζαν πολλοί στην ευρύτερη περιοχή και μόλις μαθεύτηκε ότι νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο, αρκετοί ήταν αυτοί που με επισκεπτόταν. Το νοσηλευτικό προσωπικό ακόμα και καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας, μαζευόταν γύρω από το κρεβάτι μου και ζητούσαν να τους μιλήσω για την πίστη μας.
Την παραμονή του χειρουργείου και ενώ όλα ήταν έτοιμα, ήρθαν στον ύπνο μου οι Άγιοι Ανάργυροι και μου λένε, ¨Ιωαννίκιε, σε χειρουργήσαμε είσαι καλά και το πρωί να γυρίσεις στο Μοναστήρι σου¨. Το πρωί είπα στους γιατρούς ότι είμαι καλά, πως δεν νοιώθω κανένα πόνο, ότι δεν χρειάζεται να προχωρήσουν στην επέμβαση και πως εγώ πρέπει να γυρίσω στο Μοναστήρι μου. Οι γιατροί που δεν πίστευαν στα αυτιά τους, προχώρησαν σε εξετάσεις και διαπίστωσαν ότι όλα είναι φυσιολογικά και πως μπορούσαν να μου δώσουν αμέσως εξιτήριο. Επέστρεψα την ίδια ημέρα στη Μονή μου και από τότε οι Άγιοι Ανάργυροι, τα Παλικαράκια μου, τα νιώθω να είναι συνεχώς στο πλευρό μου. Μεγάλη η Χάρη τους!».
Την 26η Φεβρουαρίου 2017 που ο Γέροντας νοσηλευόταν στο νοσοκομείο και του συνέβη το θαυμαστό γεγονός, σε όραμα να ταξιδέψει σε όλα του τα προσκυνήματα, στον Παράδεισο, να συναντήσει την Παναγία, πολλούς Αγίους και τους γονείς του, μεταξύ άλλων είχε αποκαλύψει και το εξής:
«Ο Χατζή-Ανανίας με συνόδευε από την αρχή, όπου και αν πήγα, από όπου και αν πέρασα ήταν εκεί, μαζί μου. Από το αριστερό χέρι με κρατούσε εκείνος και από τα δεξιά τα Παλικαράκια μου»…