Γράφει ο Σάββας Ἠλιάδης, Δάσκαλος
Ἕναν παραλογισμὸ ζεῖ σήμερα ὁ ἄνθρωπος.
Ἕναν ἀκραῖο παραλογισμό, ὁ ὁποῖος μοιάζει νὰ εἶναι κληρονομιὰ ἀπὸ τὸν
δαιμονισμένο τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐκεῖνον τὸν Γαδαρηνό, ποὺ δὲν ἔμενε σὲ
σπίτι, ποὺ τὸν ἔδεναν μὲ τὶς ἁλυσίδες, ἀλλὰ τὶς ἔκοβε καὶ ἔτρεχε γυμνὸς
στὶς ἐρημιὲς καὶ στὰ μνήματα. Ποῦ ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν
συγχωριανῶν του. Μέχρι ποὺ τὸν θεράπευσε ὁ Χριστὸς καὶ κάθισε δίπλα του
«ἰματισμένος καὶ σωφρονῶν».Κύριο χαρακτηριστικὸ αὐτοῦ του παραλογισμοῦ εἶναι ἡ φοβερὴ ἀντιφατικότητα, ἡ ὁποία ἔχει πηγὴ καὶ αἰτία τὸ γυναικεῖο φύλο, τὴ γυναίκα. Καὶ μάλιστα τὴ γύμνια της, τὸ …καμάρι της! Διότι, ὅταν μιλᾶμε γιὰ ντύσιμο, ἐννοοῦμε τὸ ντύσιμο - μᾶλλον τὸ ξεγύμνωμα! - τῆς γυναίκας. Ἕνα φαινόμενο, τὸ ὁποῖο κατέκτησε ὅλες τὶς ἡλικίες τῶν γυναικών. Ὅλες τὶς κατηγορίες. Ἀρχίζοντας ἀπὸ αὐτὲς ποὺ «ἔχουν ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ δὲν τὶς παραβαίνουν μὲ τίποτε», μέχρι τὶς προοδευτικές, τὶς ἐλεύθερες, τῶν «ἐλευθέρων ἠθῶν», ὅπως τὶς ἔλεγαν κάποτε.
Καὶ λοιπὸν δὲν συμβαίνει τίποτε. Δὲν πειράζει. Πότε θὰ τὰ φορέσει αὐτά, σοὺ λέει; Ἂς τὰ φορέσει τώρα ποὺ....
εἶναι μικρή, νέα, νὰ τὰ χαρεῖ. Ἔτσι λένε, ὅταν τὶς ρωτήσει κάποιος τὶς μητέρες ἢ τὶς γιαγιάδες, ἀφοῦ βέβαια καὶ αὐτὲς εἶναι, κατὰ πάσα πιθανότητα, παρομοίως ἐνδεδυμένες. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπάντηση. Καημένες μου, ὅταν θὰ μεγαλώσει μὲ αὐτὴ τὴν συνήθεια, τότε θὰ τρέχετε καὶ δὲν θὰ συμμαζεύεται! Τὰ πάθη λειτουργοῦν ἀμφίδρομα καὶ στὰ δύο μέρη τῆς ὕπαρξης! Καὶ θρονιάζουν καὶ ριζώνουν καὶ τρέφονται καὶ ἀναπτύσσονται καὶ … δὲν ξεριζώνονται εὔκολα πιά! Σῶμα καὶ ψυχὴ εἶναι ἀλληλοεξαρτώμενα!
Τὸ πιὸ ὀδυνηρὸ ὅμως εἶναι πὼς ἡ ἀπάντηση αὐτὴ ἀκούγεται καὶ ἀπὸ στόματα γυναικὼν ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν πίστη. Πού ἐκκλησιάζονται, ἐξομολογοῦνται, κοινωνοῦν. Ἀναρωτιέται κανείς: Ἀγνοοῦν πώς αὐτὸ δὲν εἶναι ἁπλῶς θέμα ἠθικὸ ἀλλὰ σωτηριολογικό; Δὲν συναισθάνονται τὴ σοβαρότητα τοῦ πράγματος; Τὴν καταστροφικὴ δύναμη τῆς ἀσεβοῦς αὐτῆς συμπεριφορᾶς; Δὲν ξέρουν πώς σκοπὸς τῆς ζωῆς εἶναι ὁ ἁγιασμὸς τοῦ ἀνθρώπου; Δὲν ξέρουν πώς ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα σύνθετο; Πώς ἔχει ψυχὴ καὶ σῶμα καὶ πώς δὲν μπορεῖ νὰ ἁγιάσει μόνο τὸ ἕνα μέρος τῆς ὑπάρξεώς του; Πῶς ἁγιάζουν ὁμοὺ σῶμα καὶ ψυχή. Τέλος πάντων, δὲν τοὺς τὰ λένε οἱ πνευματικοί τους ἢ κάνουν ἀνυπακοὴ καὶ μένουν στὸ θέλημά τους;
Καὶ ποιὰ ἡ θέση τοῦ ἄνδρα ἀπέναντι σ` αὐτὴν τὴν κατάσταση; Ποιὰ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι; Στέκονται ὡς ἁπλοὶ κομπάρσοι στὸ ἔργο. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συμφωνοῦν ὅλοι μ` αὐτὴν τὴν κατάσταση, ἀλλὰ ἀφοῦ τὴν ἔχουν στὰ χέρια τους οἱ γυναῖκες, δυστυχῶς, δὲν ἔχουν καὶ πολλὰ περιθώρια νὰ σταθοῦν γενναίως. Πρῶτα νὰ τὶς ἐμποδίσουν ὡς συζύγους ἢ ὡς θυγατέρες ἢ ὡς συγγενεῖς. Ἀλλὰ καὶ νὰ προστατέψουν τοὺς ἑαυτούς τους ἀπὸ τὸν πειρασμό. Πῶς καὶ ἀπὸ ποῦ νὰ φυλαχτεῖ ὁ ἄνδρας ἀπὸ ἕναν τέτοιο δαιμονικὸ πειρασμό, ἀπὸ ἕνα σκάνδαλο «παντοκρατορικό»; Οὔτε στὴν προπτωτικὴ παραδείσια κατάσταση ζοῦμε οὔτε τὴν ἁγιότητα βιώνουμε! Ἀλλὰ καὶ ὁ εὐνουχισμὸς εἶναι ἀδύνατος. Εἶναι παραλογισμός, ἔγκλημα, φυγομαχία καὶ φοβερὴ ἁμαρτία. Ἀλλά, παρεμπιπτόντως, ὅλη αὐτὴ ἡ κατάσταση ποῦ ὁδηγεῖ τάχα; Μήπως δὲν ἔχουν εὐνουχιστεῖ οἱ νέοι ἤδη, ἀφοῦ ἡ γυναίκα κατέστη ἀνέραστη. Ἔγινε προκλητικὴ μὲν καὶ ἑλκυστικὴ σαρκικά, ὄχι ὅμως ψυχικά. Ἔχασε τὴν φυσικὴ χάρη τοῦ θήλεος. Τὴν ντροπαλότητα, τὴν αἰδῶ, τὴ συστολή, τὴ σεμνότητα, πράγματα ποὺ τὴν καθιστοῦν ὄντως πλάσμα θηλυκὸ καὶ ἐράσμιο. Καὶ δὲν πείθει. Κατὰ συνέπεια, ἔχασε καὶ ὁ ἄνδρας ἐκεῖνο τὸ ξεχωριστό, τὸ γλυκό, τὸ ὀνειρῶδες, τὸ πλῆρες αἰσιοδοξίας ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ ἄλλο φύλο.
Βέβαια, ἡ φυγὴ μακριὰ ἀπὸ τὴ «φωτιὰ» καὶ ἡ φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων εἶναι ἡ μία λύση, ἀλλὰ ὄχι πάντοτε ἐφικτή. «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμὶν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναίκα πρὸς τὸν ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τὴ καρδία αὐτοῦ. (Ματθ. 5,28), λέει ὁ Χριστός. «Φεύγετε τὴν πορνείαν», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ὅμως, ἡ συχνὴ συνάντηση καὶ συνεργασία ἀνδρῶν καὶ γυναικὼν στοὺς χώρους ἐργασίας, οἱ κοινωνικὲς ὑποχρεώσεις σὲ διάφορους χώρους, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐλευθεριότητα καὶ τὸ θλιβερὸ φαινόμενο ἀπαξίωσης τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας ἀπὸ ὅλους τους ὀργανωμένους φορεῖς, ἀπὸ τὸ Κράτος μέχρι τὸν τελευταῖο ὀλιγομελῆ Σύλλογο, ἀφήνουν ὀρθάνοιχτο τὸ δρόμο γιὰ τὸ στραβοπάτημα καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς καταστροφῆς. Τὴν ἀρχὴ τοῦ πόνου, σωματικοῦ καὶ ψυχικοῦ. Τῆς ἀπόγνωσης καὶ τῶν κατὰ συνέπεια ἐπακολουθούντων ἀπονενοημένων πράξεων.
Πῶς, λοιπόν, ἐκθέτουν ἀναιδῶς σὲ δημόσια θέα τὰ μέλη τοῦ σώματός τους οἱ γυναῖκες, τὰ ὁποία ὁ Θεὸς δημιούργησε γιὰ ἱερὸ σκοπό; Καταρχᾶς εἶναι θέμα ἀξιοπρέπειας. Ἐσύ, γυναίκα μὲ προσωπικότητα, μὲ σοβαρότητα, μὲ μόρφωση, μὲ ἐγωισμό, μὲ ὑπερηφάνεια, ναί, μὲ ὑπερηφάνεια καὶ ἐγωισμό, πῶς καταδέχεσαι νὰ εὐτελίζεσαι, ἐκθέτοντας μέρη τοῦ ἑαυτοῦ σου, τὰ ὁποία φυλάσσονταν ἀνέκαθεν ἱερῶς ἀποκεκρυμμένα, προσφέροντας τὰ ὡς θέαμα στὸν ὁποιονδήποτε «καλοπροαίρετο» θεατή; Πῶς «δίνεσαι» στὰ μάτια τοῦ οἱουδήποτε; Τὰ μέλη ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα εἶναι προορισμένα νὰ συνεργαστοῦν μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀποδώσουν καρποὺς ἱερούς; Τὰ μέλη ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα εἶναι προορισμένα νὰ τὰ ἀκουμπήσει μέσα στὸ μυστήριο τοῦ γάμου μόνο ἕνα ἄλλο σῶμα, τὸ σῶμα τοῦ συζύγου. Νὰ ἑνωθοῦν καὶ νὰ καρπίσουν εὐλογία; Τὰ μέλη ποῦ θὰ προσφερθοῦν ἀπὸ τὴ μάνα νὰ ἀναθρέψουν ψυχοῦλες, τοὺς καρποὺς τῆς τεκνογονίας, τὰ εὐλογημένα γεννήματα, τὰ παιδιά; Τόση ἀπαξίωση στὸ σῶμα, ἐνῶ εἶναι ὄργανο ποὺ ἐπιτελεῖ ἅγιο ἔργο!
Ἀλλὰ καὶ ἂν εἶσαι χριστιανή, πῶς γίνεσαι αἰτία πειρασμοῦ στὸν ἀδελφό σου; Σ` αὐτόν, μὲ τὸν ὁποῖο θὰ προσευχηθεῖτε μαζὶ στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ πάτε νὰ κοινωνήσετε ἀπὸ τὸ ἴδιο ἅγιο ποτήριο; Δὲν τοῦ κλείνεις τὸ δρόμο γιὰ τὴν πνευματική του προκοπή; Κι ἂν ἐσὺ λὲς πὼς δὲν ἔχεις πρόβλημα, δὲν σκέφτεσαι τὸν ἐν Χριστῷ ἀδελφό σου καὶ πηγαίνεις καὶ στέκεσαι μπροστά του ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα τῆς θείας λειτουργίας, φορώντας τὰ ἀρώματά σου καὶ τὰ προκλητικὰ ἐνδύματά σου; Δὲν τὰ σκέφτεσαι αὐτά; Δὲν ξέρεις τί λέει τὸ Εὐαγγέλιο: «ὃς δ ἂν σκανδαλίση ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῶ ἴνα κρεμασθῆ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῆ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης. Ουαί τῷ κόσμω ἀπὸ τῶν σκανδάλων• ἀνάγκη γὰρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα• πλὴν οὐαὶ τῶν ἀνθρώπω ἐκείνω δὶ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται». (Μάτθ. 18,6-7). Μετάφραση: «Ὅποιος ὅμως σκανδαλίσει καὶ παρασύρει στὴν ἁμαρτία ἕνα ἀπὸ τοὺς μικροὺς καὶ ἁπλοϊκοὺς αὐτούς, ποὺ πιστεύουν σὲ μένα, εἶναι προτιμότερο γι' αὐτὸν νὰ κρεμαστεῖ στὸν τράχηλό του μυλόπετρα ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ γυρίζει ὁ ὄνος (τὸ γαΐδούρι) στὸν μύλο, καὶ νὰ καταποντιστεῖ στὴν ἀνοικτὴ θάλασσα. Ἀλίμονο στὸν κόσμο ἀπὸ τὰ σκάνδαλα• διότι ἐξαιτίας τῆς διαφθορᾶς τῶν ἀνθρώπων, κατ' ἀνάγκη θὰ ἔλθουν σκάνδαλα καὶ πειρασμοί. Ἀλίμονο ὅμως στὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἔρχεται τὸ σκάνδαλο».
Ὁ καθένας ἀπὸ τὴ θέση του ὀφείλουμε νὰ τὰ λάβουμε ὑπόψη αὐτὰ καὶ νὰ προσπαθήσουμε μὲ φιλότιμο νὰ τὰ βάλουμε στὴ ζωή μας, γιὰ νὰ ἔχουμε προκοπὴ καὶ ἐμεῖς ἀλλὰ καὶ ὅσοι στὸ διάβα τῆς ζωῆς μας θὰ βρεθοῦν κοντά μας.
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 19-6-2019
orthodoxia-ellhnismos