...τό πᾶν γιά ἕνα λογικό ὄν, ὅπως εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τό πᾶν γιά τόν ἄνθρωπο πού ἔρχεται σ᾿αὐτόν τόν κόσμο εἶναι νά βρεῖ τόν Θεό, νά βρεῖ τόν Χριστό καί ὄχι νά βρεῖ ὑγεία ἤ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀνάπαυση ἤ ὁτιδήποτε ἄλλο. Δέν εἶναι τίποτε αὐτά. Τό πᾶν εἶναι νά βρεῖ κανείς τόν Θεό.
Οἱ μάρτυρες βρῆκαν τόν Θεό, βρῆκαν τόν Χριστό καί θυσίαζαν τά πάντα, προκειμένου νά μή χάσουν τόν Χριστό. Καί ἔτσι, καθόλου δέν τούς ἐνδιέφερε ἄν φυλακίζονταν ἤ ἄν ἦταν ἐλεύθεροι, ἄν καίγονταν ἤ ἄν ὑφίσταντο τό ὁποιοδήποτε ἄλλο μαρτύριο.
Γι᾿αὐτό καί τήν ὥρα πού πάθαιναν ὅλα αὐτά ἦταν πιό ὑγιεῖς ἀπό τούς ὑγιεῖς, πιό ἐλεύθεροι ἀπό τούς ἐλεύθερους, πιό ἀναπαυμένοι ἀπό τούς ἀναπαυμένους. Καί οἱ ὅσιοι ἔπειτα μέσα στίς ἐρήμους ἔτσι ἔνιωθαν, γιατί εἶχαν τό ἴδιο πνεῦμα.