Αφού υπάρχει Θεός, γιατί παιδιά στην Αφρική διψούν και πεθαίνουν;

Αφού υπάρχει Θεός, γιατί παιδιά στην Αφρική διψούν και πεθαίνουν, λέτε ότι ο Θεός είναι Θεός αγάπης, γιατί τότε τα παιδάκια αυτά πεθαίνουν έτσι άδικα; Δεν τα αγαπάει ο Θεός;

Η αγάπη και η πρόνοια του Θεού καλύπτει όλους του ανθρώπους ακόμη και τα ζώα και τα φυτά. Αυτό δηλώνεται με απόλυτη σαφήνεια στην αγία Γραφή: «οὐχὶ δύο στρουθία ἀσσαρίου πωλεῖται; καὶ ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ πεσεῖται ἐπὶ τὴν γῆν ἄνευ τοῦ πατρὸς ὑμῶν. ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί. μὴ οὖν φοβηθῆτε· πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς» (Ματθ. ι΄ 29-31) και «ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά… καταμάθετε τὰ κρῖνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; (Ματθ. στ΄ 26, 28-30)

Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς συμβιβάζεται ο πόνος, η αδικία και ο θάνατος με την ύπαρξη ενός Θεού παντοδύναμου και αγαθού;

Η απάντηση βρίσκεται στην ανθρώπινη ελευθερία: για πολλά πράγματα επιρρίπτουμε με πολλή ευκολία την ευθύνη στο Θεό, ενώ στην πραγματικότητα ευθυνόμαστε εμείς άμεσα, τα προκαλούμε δηλαδή εμείς οι ίδιοι! Τη στιγμή που παιδάκια πεθαίνουν από την πείνα στην Αφρική, εμείς στην «πολιτισμένη» Ευρώπη πετάμε στα σκουπίδια καθημερινά τόνους φρέσκου φαγητού! Ενώ δίπλα μας άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, εμείς πετάμε το φαγητό στα σκουπίδια και κατηγορούμε το Θεό για την αδικία που υπάρχει!.. Είναι μήπως αυτό λογικό;.. Στρεφόμαστε εναντίον του Θεού με ψεύτικη ευαισθησία που δε μας εμπόδισε από το να διαπράξουμε το δικό μας έγκλημα. Πριν επιρρίψουμε ευθύνες στο Θεό ας αναρωτηθούμε πρώτα εμείς τι κάνουμε;

Η θεία Πρόνοια βέβαια δεν περιορίζεται από την κακή χρήση της ελευθερίας μας. Ο Θεός εξακολουθεί να σκεπάζει με την παντοδυναμία και παναγαθότητά Του κάθε πλάσμα, κάθε παιδί και κάθε ενήλικα. Προνοεί για το καλό όλων όχι όμως με τα ανθρώπινα κριτήρια: «οὐ γάρ εἰσιν αἱ βουλαί μου ὥσπερ αἱ βουλαὶ ὑμῶν, οὐδ᾿ ὥσπερ αἱ ὁδοὶ ὑμῶν αἱ ὁδοί μου, λέγει Κύριος» (Ησ. νε΄ 8)

Προνοεί λοιπόν ο Θεός και για τα παιδάκια στην Αφρική όχι όμως με γνώμονα  το πόσο αργότερα θα πεθάνουν στη γη αλλά το πόσο ταχύτερα και ασφαλέστερα θα απολαύσουν το Παράδεισο!

Όλοι οι άνθρωποι θα πεθάνουμε: «ἄνθρωπος, ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ· ὡσεὶ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, οὕτως ἐξανθήσει» (Ψ. ρβ΄ 15) Μέλημα του Θεού και σκοπός της Ενανθρωπήσεως, της Σταύρωσης και της Ανάστασής Του δεν είναι το να ζήσουμε περισσότερα χρόνια στη φθαρτότητα αλλά το να εξασφαλίσουμε την αιωνιότητα κοντά Του. Το πότε και γιατί φεύγει κάθε άνθρωπος από τη ζωή το ξέρει μόνο ο Θεός αλλά το κριτήριο είναι η αιώνια σωτηρία του ανθρώπου. Ο Κύριος προνοεί να παίρνει από αυτό τον κόσμο κάθε άνθρωπο την πιο κατάλληλη για εκείνον στιγμή.

Ο θάνατός μας γίνεται πλέον η μετάβαση από τα πρόσκαιρα στα αιώνια και η παρούσα ζωή το στάδιο του πρόσκαιρου προσωπικού μας αγώνα.

Ο Θεός δεν είναι ένα αδύναμο, γηρασμένο πρόσωπο στον ουρανό που προσπαθεί να μας βγάζει από τα δυσάρεστα της παρούσας ζωής, αλλά δυστυχώς συνήθως δεν τα καταφέρνει. Αντίθετα είναι ο Δημιουργός και ο Σταυρωμένος Λυτρωτής μας που ανασταίνεται θριαμβευτικά και αναπλάθει το κατεστραμμένο πλάσμα Του προσφέροντάς του τη δική Του Ζωή.

Αυτό όμως δεν απαλλάσσει καθόλου εμάς τους ανθρώπους για την κοινωνική αδικία που προκαλούμε ή έστω επιτρέπουμε να συμβαίνει και συνεπώς είμαστε υπόλογοι απέναντι και σε αυτά τα παιδιά και στον Ουράνιο Πατέρα τους ο οποίος στη Δευτέρα Παρουσία θα μας πει «ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με…  ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄ 42, 45). Ο Θεός στέλνει τους πονεμένους ανθρώπους γύρω μας ως ευκαιρία για να κερδίσουμε τον Παράδεισο εμείς μεν μέσω της ελεημοσύνης και της θυσίας για αυτούς, εκείνοι δε μέσω της υπομονής.

πηγή