Και τελικά αυτή η ψεύτικη όραση μας οδηγεί σε πνευματική τύλφωση.
Βλέπουμε αυτό που συμφέρει τον εγωισμό μας και όχι την πραγματική
αλήθεια. Συνήθως η αλήθεια ενοχλεί, πονάει, ειναι εκτυφλωτική και σε
προκαλεί. Σε προκαλεί και σε προσκαλεί να αλλάξεις.
Τα βάγια γίνανε καρφιά, τα χειροκροτήματα γίνανε ραπίσματα, τα Ωσαννά
γίνανε Σταυρωθήτω!. Πόσες φορές το “Δόξα τω Θεώ” έγινε “Γιατί σ’ εμένα
Θεέ μου” μέσα σε δευτερόλεπτα. Πόσες φορές το “Ό,τι θέλει ο Θεός” θέλουμε
να γίνει σύμφωνα με αυτό που θεωρούμε μέσα μας σωστό; Πόσες φορές όταν
μιλάμε για θέλημα του Θεού στην ουσία θέλουμε ο Θεός να ευλογήσει το
δικό μας θέλημα;
Έχουμε λανθασμένη θέαση των πραγμάτων. Τότε οι άνθρωποι ήθελαν
κάποιον επίγειο ελευθερωτή, έναν κοσμικό Βασιλιά, αλλά μόλις είδαν ότι
μιλάει για ελευθερία από τα πάθη και για Βασιλεία των Ουρανών τον
ανέβασαν στον Σταυρό διότι δεν πληροί τα κοσμικά κριτήρια.
Είμαστε τελικά ΙΔΙΟΙ. Οι περισσότεροι πάμε στην Εκκλησία για να μας
δώσει ο Θεός υγεία, επιτυχία στις πανελλήνιες των παιδιών, καλές
δουλειές, χρήματα, κοσμική ευημερία, επιτυχίες σε κάθε κοσμικό
σκαλοπάτι. Σε όλα αυτά φωνάζουμε “Ωσαννά!” Χειροκροτάμε τον Χριστό.
Κάνουμε δωρεές, πάμε στην Εκκλησία, κάνουμε ιδιωτικές Λειτουργίες και
αρτοκλασίες αλλά μόλις ο Θεός μας δείξει τον δρόμο για τη Βασιλεία των
ουρανών που περνάει κάποιες φορές και από το καμίνι του πόνου αρχίζουμε
τα “Σταυρωθήτω”. Θέλουμε έναν Θεό στα μέτρα μας. Δεν μας κάνει ο
Χριστός. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Ελάχιστοι είδαν τον Χριστό για αυτό
που είναι και φορούν φωτοστέφανο. Οι υπόλοιποι απλά ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ να
δούμε τον Χριστό για αυτό που είναι και όταν μας αποκαλύπτεται στη ζωή
μας κάποιες φορές μέσα από σκληρούς τρόπους τον διώχνουμε.
Όχι αγαπητοί μου, δεν είναι ο Θεός κάποια κοσμική αόρατη δύναμη που
την καλούμε όποτε γουστάρουμε για να ικανοποιεί τα κοσμικά μας σχέδια
που έχουν ημερομηνία λήξης. Τέτοιος Θεός δεν υπάρχει και στην τελική,
μας είναι άχρηστος, δεν τον έχουμε ανάγκη. Αν ο θάνατος είναι το τέρμα
και ο Θεός ένας υπερφυσικός μου υπηρέτης, τότε δεν τον χρειάζομαι. Δεν
τον θέλω. Δεν με αγγίζει. Δεν μου κάνει. Δεν μου λέει τίποτα.
Ένας Θεός όμως που είναι πρόσωπο, εραστής και νυμφίος και έχω μαζί
Του προσωπική σχέση τότε τα πράγματα αλλάζουν. Θέλει κότσια η προσωπική
σχέση. Έχει ευθύνη, συγγνώμη, πάλη, μάχες, πτώσεις, χαμόγελα, άσκηση,
πόνο. Ποιός τα θέλει όλα αυτά; Βολεύει ένα Θεός άγαλμα που του κάνω
αρτοκλασίες και φανουρόπιτες για να εξαγοράζω την εύνοιά του.
Ο μοναδικός που “είδε” τον Χριστό για αυτό που πραγματικά είναι ήταν ο
ληστής. Και αυτή η αναγνώριση τον έκανε πρώτο πολίτη του Παραδείσου.
Ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος και μας άνοιξε τις Πύλες της Βασιλείας των
Ουρανών. Θα φωνάζουμε “Ωσαννά” μέχρι να σβήσει ο ήλιος, και το
“Σταυρωθήτω” θα το πώ στον εαυτό μου. Τότε θα αρχίζει η παλέτα της ζωής
μου να παίρνει τα χρώματα του Παραδείσου.