Πρέπει να φοβόμαστε την κόλαση;

Πρέπει να κυριευόμαστε από φόβο και αποστροφή όταν σκεφτόμαστε την κόλαση;
Πολλές φορές αναπτύσσονται θέματα που αφορούν την κόλαση και τον παράδεισο. Ορισμένες από αυτές τις φορές, ακούμε για τα τρομερά της κολάσεως και μας κυριεύει ο φόβος. Άλλες φορές πάλι, ενώ σκεφτόμαστε πως θα είναι στην κόλαση, δεν συναισθανόμαστε την αμαρτωλότητά μας και δε φοβόμαστε. Μήπως στη δεύτερη περίπτωση κάτι πάει στραβά;

Κόλαση. Η απόλυτη μοναξιά μέσα σε βαθύ σκοτάδι. Η πολιορκία της σάρκας από όλα τα πάθη και η αδυναμία εκπλήρωσής τους! Σε πλήρη γειτονία με τον διάβολο. Κατάσταση τρομακτική! Δυστυχώς όμως πόσο εύκολα αναφέρεται στην καθημερινή μας ζωή; Πόσο συχνά ακούμε την φοβερή βλασφημία να γευτεί  κάποιος την κόλαση, να βρεθεί κοντά στον ίδιο τον διάβολο!

Αυτή η κατάσταση, η κατάσταση του χωρισμού από τον Θεό, η κατάσταση των κολασμένων, περιγράφεται με τρομακτικές εκφράσεις στην Αγία Γραφή για να δειχθεί έτσι το μέγεθος της δυστυχίας μακριά από τον Δημιουργό. Είναι το μέρος όπου κυριαρχεί το κλάμα, το τρίξιμο των δοντιών από τον πόνο, το σκοτάδι, η θλίψη, η φωτιά που καίει τους αμαρτωλούς, το σκουλήκι που τους τρώει· και όλα αυτά με αιώνια, ατελείωτη διάρκεια. Ύμνοι της Εκκλησίας μιλούν για το νοητό δράκοντα – τον διάβολο- που καταπίνει τις ψυχές των κολασμένων, ενώ στην Αποκάλυψη αυτές οι περιγραφές υπάρχουν κατά κόρον. Με αυτές τις εικόνες η Αγία Γραφή και η υμνολογία της Εκκλησίας μας περιγράφει την πνευματική κατάσταση της κόλασης. Τελικά πρέπει να φοβόμαστε; Μήπως αυτός είναι ο λόγος που η Εκκλησία μας μιλά για κόλαση με όλες τις παραπάνω περιγραφές; Και αν φοβόμαστε, ποιο το όφελος;

Ο φόβος της κόλασης δρα ευεργετικά στον πνευματικό μας αγώνα, στα πρώτα του στάδια. Μας υπενθυμίζει τι είναι ο χωρισμός από τον Θεό και η προσχώρηση στο στρατόπεδο της αμαρτίας και έτσι μπορεί να μας συγκρατήσει από κάποιες πτώσεις. Αυτό όμως είναι απλά το πρώτο «επίπεδο» πνευματικής ζωής και αγώνα, το επίπεδο του «δούλου», ο οποίος εκτελεί τις εντολές για να μην τιμωρηθεί. Υπάρχει και το επίπεδο του μισθωτού (αυτός που εκτελεί τις εντολές για να αμειφθεί – εν προκειμένω η αμοιβή είναι ο παράδεισος). Αλλά ούτε κι αυτό είναι το τέλειο. Ο τελικός στόχος μας είναι να ζήσουμε το τι σημαίνει να είμαστε παιδιά του Θεού, «υιοί»! Τα παιδιά τηρούν τις εντολές και ακολουθούν τον δρόμο του Πατέρα από αγάπη για Αυτόν και μόνο – αυτό είναι το τέλειο. Να αγαπήσουμε τον Θεό και να τον ακολουθούμε ακριβώς επειδή τον αγαπούμε! Ας έχουμε στο μυαλό μας και την σχετική ερώτηση του Αγίου Παϊσίου: Ας υποθέσουμε ότι είχαν κλείσει οι θέσεις για τον Παράδεισο… θα συνεχίζαμε τότε να αγωνιζόμαστε;

Ο φόβος της κόλασης, λοιπόν, είναι θεμιτός και αναμενόμενος, στο βαθμό που μας βοηθά να συγκρατούμε τον εαυτό μας. Ο φόβος της κόλασης συγκρατεί –  ως απειλή – τον αμαρτωλό, ενώ τον δίκαιο τον κάνει να την αποστρέφεται ακόμα περισσότερο και όλο και πιο πολύ να ποθεί τον Παράδεισο. Αν όμως εξελιχθεί σε φοβία ή απελπισία, τότε μάλλον αναστέλλει παρά δυναμώνει τον αγώνα μας και πρέπει οπωσδήποτε να ζητήσουμε τη σχετική καθοδήγηση του πνευματικού μας.

πηγή