Την
πρώτη Μαρτίου κάθε έτους εμείς εδώ εορτάζουμε ιδιαιτέρως τον Άγιο Δαβίδ
(David) της Ουαλίας. Τον φωτισμένο πνευματικό καθοδηγητή, ιδρυτή
πλήθους Ιερών Μονών και αυστηρό ασκητή που έζησε και έδρασε κατά τον
έκτο μ.Χ. αιώνα στην ευλογημένη γη της Γηραιάς Αλβιώνος. Ο κανόνας που
με τους μοναχούς του ακολουθούσε κατά μίμηση του κανόνος των ασκητών της
Αιγύπτου, προέβλεπε σκληρή σωματική εργασία και αδιάλειπτη προσευχή ενώ
σε καθημερινή βάση η διατροφή τους περιελάμβανε μόνο νερό, ψωμί και
λαχανικά.
Ο
Άγιος απεικονίζεται να στέκεται σε όρθια στάση σε ένα ανάχωμα με ένα
περιστέρι στον ώμο του. Ο θρύλος διηγείται ότι μια φορά ενώ κήρυττε, ένα
περιστέρι κατέβηκε και κάθισε στον ώμο του και η γη ανυψώθηκε στο μέρος
που στεκόταν για να τον σηκώσει ψηλά πάνω από τον λαό, ώστε να
μπορέσουν να τον δουν και να τον ακούσουν όλοι οι παρευρισκόμενοι.
Αυτή
την ημέρα, ενθυμούμενοι την διαμονή μας για κάποια χρόνια σπουδών στην
Ουαλία καθώς και την ευλογημένη ψυχή που μας μίλησε για τον Άγιο και
πλέον αναπαύεται εν Κυρίω, ο μικρός ναός του ερημητηρίου μας γεμίζει από
μυρωδάτους νάρκισσους, το αγαπημένο λουλούδι και εθνικό σύμβολο της
Ουαλίας που σήμερα, πρώτη Μαρτίου, σχεδόν όλοι οι κάτοικοί της φορούν σε
κονκάρδα στο στήθος. Στην τράπεζά μας έχουν την τιμητική τους τα πράσα,
σύμβολο του Αγίου που σχετίζεται με παλαιά παράδοση κατά την οποία ο
Άγιος Δαβίδ διέταξε τους στρατιώτες του να φορούν το πράσο στα κράνη
τους σε μια μάχη ενάντια στους παγανιστές σαξονικούς εισβολείς της
Βρετανίας.
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών! Ευλογημένο μήνα σε όλους!