Της Μάρω Σιδέρη, Θεολόγου, Ιστορικού
198 χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την ημέρα που οι Έλληνες τα έβαλαν με τους... αιώνες... Γιατί αυτή τη μάχη έδωσαν πρώτα απ’ όλες: τη μαχη με την ηττοπάθεια του «έτσι είναι τα πράγματα» που μοιραία είχε εγκατασταθεί στα μυαλά και στις καρδιές μέσα σε 4 αιώνες. Αυτό είναι άλλωστε το μεγαλύτερο όπλο των κατακτητών: η συνήθεια των κατακτημένων. Μετά από 4 αιώνες για όλο τον κόσμο, μα πιο πολύ για τους ιδιους τους έλληνες, η σκλαβιά ήταν ασφάλεια και η ελευθερία αχαρτογράφητα νερά. Οι πρώτοι άνθρωποι που τόλμησαν να ψελλίσουν ότι τους άξιζε η ελευθερία με όποιο κόστος, πολεμήθηκαν πρώτα και κύρια από τους συμπατριώτες τους και κατηγορήθηκαν ότι έθεταν την ασφάλεια σε κίνδυνο. Επικίνδυνοι «τρομοκράτες» χαρακτηρίστηκαν αυτοί που αργότερα έγιναν ήρωες... και οι βολεμένοι, όσοι απολάμβαναν ως ψίχουλα κάποια προνόμια από τον έξυπνο κατακτητή, αυτοί δυναμίτισαν την προσπάθεια πριν ξεκινήσει.
Η επανάσταση που τιμάται σήμερα είναι στ’ αλήθεια υπέροχη γιατί είναι πέρα για πέρα ελληνική: έχει στην ιστορία της όλα τα προτερήματα και όλα τα ελλατώματα της φυλής μας, έχει τρελούς ονειροπόλους και ματαιόδοξους ορθολογιστές, έχει το λαό να αναζητά έναν αρχηγό και πολιτικούς που αναζητούσαν οφίτσια. Έχει την άρχουσα Εκκλησία να παίζει το παιχνίδι της πολιτικής και τον απλό κλήρο να θυσιάζεται και να εμπνέει. Έχει παθιασμένους ήρωες, που πάλευαν ο καθένας με τους δικούς του δαίμονες, αλλά που το πάθος τους για την πατρίδα μια στιγμή, έκανε όλη τη διαφορά... έχει ξένες δυνάμεις που πολέμησαν ή βοήθησαν τον αγώνα ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα και έλληνες - φερέφωνα αυτών των ξένων δυνάμεων που προτίμησαν να δουν τον αγώνα να χάνεται, παρά να δουν τα αφεντικά τους να ζημειώνονται. Κι ακόμα έχει ευεργέτες που χάρισαν όλο τους το βιος στην πατρίδα για να εισπράξουν την κακομαθημένη αχαριστία των κυβερνώντων... Μα πιο πολύ έχει το θαύμα που πρέπει να είσαι μικρόψυχος για να μην το ομολογήσεις: πώς μετά από 4 αιώνες και μέσα στο διχασμό που έφτασε να φυλακίσει τους ήρωες, αυτός ο λαός έγινε πατρίδα... όπου και να το πεις, όσο και να το εξηγήσεις, η λογική δεν έχει στέρεα απάντηση για το πώς. Πώς ένας λαός χωρισμένος σε κόμματα και συμφέροντα πώς αυτός ο λαός κέρδισε την ελευθερία.
Αυτή η επανάσταση έχει κάτι από όλους μας και πρέπει να μιλάει στην καρδιά μας πιο πολύ από ποτέ: πάντα προδομένοι από τους εαυτούς μας, εξαπατημένοι από τους εραστές της καρέκλας εμείς – οι πολλοί ή λίγοι- που δε βάφουμε τούτη την ξεφτιλα μα που πιστεύουμε χρόνια τώρα πως είναι μια ξεφτίλα που δε μας αξίζει, δεχόμαστε από συμβουλές ως ειρωνείες από εκείνους – τους λίγους ή πολλούς- που πιστεύουν ότι αν ένας λαός είναι «αμαρτωλός» δικαίως εξευτελίζεται. Μα είναι αυτή η επανάσταση η υπέροχη που μας ψιθυρίζει στο αυτί πως έχουμε δίκιο: με όλες τις συμβουλές και τις ειρωνείες που δεχόμαστε, μέσα μας πιστεύουμε πως με όσους δαίμονες κι αν παλεύει ο καθένας μας, χρειάζεται μια μοναχά στιγμή που η αγάπη μας για την πατρίδα θα είναι μεγαλύτερη από την αγάπη για το μικρόκοσμό μας και για όσους ονειρεύονται οφίτσια... αυτή τη μια στιγμή για λίγους που θα γίνουν όλο και πιο πολλοί, αυτή τη στιγμή αναζητούμε... γιατί αν ο Κολοκοτρώνης είχε δίκιο κι αν ο Θεός έβαλε κάποτε την υπογραφή του για κάτι μεγάλο, δεν είναι πολιτικός ο Θεός να λέει και να ξελέει... η υπογραφή λογικά ισχύει πάντα... αν κάτι διδάσκει εκείνη η επανάσταση η υπέροχη είναι πως σε τούτο τον τόπο το θαύμα μπορεί να ξεκινήσει από τρία άτομα... και να συμβεί ακόμα και μέσα σε τσακωμούς και έριδες... και πως οι ήρωες που αγαπούν οι Έλληνες - κι οι άγιοι που αγαπούν οι χριστιανοί- δεν είναι τέλειοι... είναι άνθρωποι με ελαττώματα και αδυναμίες που δεν προσκύνησαν εξαιτίας τους, μα που κάποτε τα χάρισαν κι αυτά τα ελαττώματα θυσία σ' εκείνο το ένα Ιδανικό που αγάπησαν περισσότερο εκείνη τη μια στιγμή...
Καλή λευτεριά αδέρφια...