Ο
παπα-Φιλάρετος, ο ηγούμενος της Ιεράς μονής Κωνσταμονίτου ήταν γνωστός για την
αγάπη που έτρεφε για τους άλλους. Η αγάπη αυτή οστόσο, δεν περιοριζόταν μόνο
στα έμψυχα. Απλωνόταν πιό πέρα, στα άψυχα, στα ζώα, στη φύση. Αυτή τη συμπάθεια
προς την άλογη φύση την παρατηρούμε σαν ένα χαρακτηριστικό στοιχείο στην
χαρισματική ζωή των εκλεκτών δούλων του Θεού.
Μια μέρα έξω από το κελλί του
γέροντα γινόταν μεγάλος θόρυβος. Δύο χελιδόνια είχαν αρχίσει μεταξύ τους σφοδρή
μονομαχία. Ο γέροντας ανησύχησε ακούγοντας όλη αυτή τη φασαρία. Βγήκε έξω και
αντίκρισε θέαμα θλιβερό. Το ισχυρότερο χελιδόνι χτυπούσε με το ράμφος του το
άλλο και το μαδούσε κυριολεκτικά. Χωρίς να χάσει καιρό το έδιωξε, πήρε στοργικά
στα χέρια του το χτυπημένο χελιδόνι και μπήκε μέσα στο κελλί του. Το
περιποιήθηκε για μερικές μέρες και το αποτέλεσμα ήταν το χελιδόνι να ζήσει. Από
τότε το χελιδόνι ακολουθούσε παντού τον παπα-Φιλάρετο. Πετούσε μπροστά του,
έκανε τα φτερουγίσματά του, τα παιχνίδια του, κελαηδούσε, έδειχνε σαν να
προσπαθεί να ευχαριστήσει τον σωτήρα του.
Μια μέρα ο
γέροντας αποφάσισε να απομακρυνθεί λίγο από το κελλί του, είτε για να θαυμάσει
το Θεό ‘‘εν τοις έργοις Αυτού’’, είτε για να προσευχηθεί στην ησυχία. Το
χελιδόνι, πιστός φίλος και σύντροφος, πετούσε χαρούμενα, όπως πάντα, κοντά του.
Ο Γέροντας κάθισε σ’ ένα αλώνι, λίγο πιο πέρα από το μοναστήρι και χωρίς να το
καταλάβει, αποκοιμήθηκε. Ξαφνικά, το χελιδόνι άρχισε να πετάει ορμιτικά πάνω
από το κεφάλι του, χτυπώντας με δύναμη τα φτερά του και τιτιβίζοντας έντονα,
σαν να ήθελε να τον ξυπνήση και να επισημάνει κάποιον κίνδυνο.
Πράγματι! Ο
παπα-Φιλάρετος ξύπνησε εξαιτίας όλης αυτής της φασαρίας. Σηκώνει το κεφάλι του,
ανοίγει τα μάτια του και τί να δει; Ένα μεγάλο ερπετό τον πλησίαζε με άγριες
διαθέσεις. Το χελιδόνι, που είχε γίνει μόνιμος συνοδός του, είχε κάνει με τη
σειρά του το δικό του έλεος στον ελεήμονα Γέροντα.
Αθωνική Πολιτεία
«ΚΟΥΔΟΥΜΙΑΝΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ», Τρίμηνη έκδοση Ορθοδόξου οικοδομής και επικοινωνίας. ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2007 – ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 1.