«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος... καί ο Λόγος Του μου αρκεί.»
Χωρίς περιστροφές, προσθέσεις, αφαιρέσεις, κόψε - ράψε.
«Το Σώμα Του Χριστού διαμελίζεται...
κι εμείς τι κάνουμε;»
Εκείνος που πίστεψε μέχρι θανάτου στο Χριστό, είναι εκείνος που πολλές φορές πρώτος αμφισβήτησε τα λεγόμενα Του.
Που με διάθεση βολική και χαλαρή, είπε μέσα του: «όχι. αυτό τώρα εκεί, δεν μπορεί να είναι έτσι, αυτό είναι της «εκκλησίας»...»
Ένιωσε μέσα του το κάλεσμα, δίψασε η ψυχή του για την αλήθεια, όποια και αν ήταν αυτή, άνευ όρων και προϋποθέσεων.
Και σαν τρελός έτρεξε, διψώντας για Εκείνον, Τον Θεάνθρωπο Χριστό...
Η αναζήτηση
Τον έψαξε παντού. Σε μέρη που έμοιαζαν φωτεινά, και αρχικά έδειχναν πως ίσως υπάρχει και εκεί το Φως Του. Έψαξε σε ανατολή και δύση, σε διαλογισμούς και πατρώες θρησκείες, σε αρχαίες θεωρίες και μυσταγωγίες. Για να γευτεί την απάτη των ψεύτικων φώτων που εύκολα πλανεύουν τον αρχάριο, τον εγωπαθή και οδηγούν στην απώλεια.
Ήταν αυτή η τρελή επιθυμία που έγινε αφορμή, να τον σπλαχνιστεί Εκείνος... που πάντα προσμένει καρτερικά την επιστροφή του άσωτου υιού, του ταλαιπωρημένου και λερωμένου από την λάσπη της αμαρτίας εκπεσόντα ανθρώπου.
Ο σπλαχνικός ποιμένας, ο Σωτήρας Χριστός που τρέχει με αγάπη ανείπωτη, να φωτίσει τον δρόμο της επιστροφής, που ετοιμάζει γιορτή εις τους ουρανούς.
«Σας λέω ότι έτσι θα είναι χαρά στον ουρανό για ένα αμαρτωλό μετανοούντα πάρα για ενενήντα εννιά δικαίους που δεν έχουν ανάγκη μετανοίας» (κατά Λουκά 15:7).
Δεν δίστασε να του αποκαλυφθεί, σε μέρος δικό του, σε Όρος ιερό και Άγιο να φωτίσει την οδό της αλήθειας Του. Να του ξεσκεπάσει κάθε πλάνη, κάθε εμπόδιο, βλέποντας την καθάρια, αγνή δίψα της τόσο ανάξιας, αλλά παθιασμένης για Θεό αμαρτωλής ψυχής του.
Και όλα έγιναν τόσο απλά αλλά ευλογημένα λαμπερά! Σαν μικρό παιδί έλαβεν ο Κύριος τον ανάξιο και αμαρτωλό. Ζέστανε με το ατελείωτο μεγαλείο της θεϊκής αγάπης Του την πληγωμένη ψυχή, την φρόντισε σαν στοργικός Πατέρας και φιλάνθρωπος Θεός.
«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς.» [Ματθ. ια' 28-29]
Το Φως της δόξης Του έδιωξε κάθε αμφιβολία που γεννιόταν στο περίεργο ακόμα μυαλό του νέου. Τα ψεύτικα φώτα κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα. Οι εμπειρίες των ανατολίτικων δοξασιών, τα «νόθα» και ατελή φώτα που συνάντησε εκεί ο νέος, δεν δύναται να συγκριθούν με το Φως Του Χριστού.
Η εξομολόγηση
Έξι ολόκληρους μήνες αμφισβητούσε την εξομολόγηση, μέχρι που πήρε την απόφαση να δοκιμάσει, έσφιξε την καρδιά του και άφησε στο πετραχήλι του πνευματικού, πόσες πτώσεις Θεέ μου!
Λύτρωση! Αγαλλίαση ψυχής, και απαρχή νέας πορείας...
Κάθε φορά ένα νέο βήμα, μια νέα αμφιβολία...
Αλλά και μια βιωματική αποκάλυψη.
Κάθε απορία λυνόταν με τρόπο θαυμαστό.
«Όχι έλεγε ο νέος, αυτό εκεί είναι της «εκκλησίας», δεν μπορεί να είναι έτσι.
Συντριβή! πανωλεθρία! Κάθε του αμφισβήτηση κατέρρεε...
Με τρόπο υπερφυσικό, όσα δεν αποδεχόταν, ένα προς ένα έπεφταν στο κενό.
Έσκυβε το κεφάλι ξανά και ξανά αναφωνώντας «Συγχώρα με Θεέ μου... δεν ήξερα!»
Έτσι άρχισε να συντελείται η μεταστροφή. Δίχως πια να μπορεί να προβάλει καμία αντίρρηση, έγινε υπέρμαχος της αλήθειας, της μίας και μοναδικής! Της Ορθόδοξης εκκλησίας Του Χριστού.
Τα ταξίδια στο Άγιον Όρος
Τα ταξίδια στο Άγιον Όρος έγιναν πια συχνά, διψούσε να μάθει, να κατανοήσει, να συλλάβει ο νους του νέου όλα αυτά που ζούσε σαν παραμύθι. Του φαίνονταν ώρες-ώρες, σαν ταινία.
Ο Αγιορείτης ασκητής τον άκουσε γονατιστό και φορτισμένο, τον άφησε να ολοκληρώσει την αφήγηση του ατάραχος. Μήτε τον «μάλωσε» για τούς λάθος δρόμους που είχε πάρει.
Τι να κάνω γέροντά μου; ρώτησε ο νέος.
«Θα κάνεις πνευματικό αγώνα και ο Χριστός θα σου δείξει...»
Ακούστηκε η νηφάλια φωνή του γέροντα ασκητή...
Η καρδιά του νέου σκίρτησε! Ένα ρίγος τον διαπέρασε. Λες και... μα δεν μπορεί σκέφτηκε! Τούτο είναι το πιο σωστό που άκουσα ποτέ! Μα ήταν τόσο απλό, τόσο απίστευτο και μεγαλειώδες συνάμα απλοϊκό.
Ο Χριστός θα σου δείξει!
Μα πόσο ανόητος ήταν. Εκείνος δεν του έδειχνε εδώ κι ένα χρόνο;
Όχι... όχι... δεν τον έπεισε ο πνευματικός του, μήτε κανένα βιβλίο που διάβασε... ήταν εκεί γονατιστός στον γέροντα γιατί τον είχε πείσει ο Ίδιος ο Χριστός.
Εκείνος τον «κράτησε.»
Πέρασε άλλος ένας χρόνος, ο νέος πλέον μελετούσε ώρες ατελείωτες, ξεδιπλωνόταν μπροστά του το μεγαλείο της αγιορείτικης παράδοσης, τα Πατερικά κείμενα, ο λαμπρός θησαυρός της Φιλοκαλίας των Ιερών Νηπτικών.
Οι εξομολογήσεις στον πνευματικό έγιναν πιο συχνές, μα δεν έπαιρνε απαντήσεις.
Πάτερ μου ψέλλισε μια μέρα... «λέω να κάμω πνευματικό αγώνα, για να κατανοήσω όλα αυτά που έχουν συμβεί. Και ο Χριστός θα μου δείξει.»
Περίμενε με αγωνία την απάντηση. Έλαμψε το πρόσωπο του από χαρά σαν άκουσε το ναι! Απόρησε με την ευκολία που συμφώνησε ο πνευματικός του και πήρε ευλογία να ξεκινήσει.
Ο πνευματικός αγώνας
Είχε πει να κάμει για 40 ημέρες, μα εκείνες πέρασαν γρήγορα. Τίποτα δεν είχε συμβεί.
Πάτερ μου θα συνεχίσω τον αγώνα αναφώνησε! (Ποιος είμαι εγώ σκέφτηκε που θα βάλω περιθώριο 40 μέρες να μου δείξει ο Χριστός;)
Αγώνας διαρκείας λοιπόν! Μόνιμος, μέχρι να λάβει κάποια απάντηση. Νηστεία, προσευχή, εξομολόγηση, και αδιαλείπτως συμμετοχή των Άχραντων Μυστηρίων, Σώμα και Αίμα Χριστού.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και η ευσπλαχνία, το ατελείωτο έλεος του Θεού φανερώθηκαν στον αγώνα του. Νέες εμπειρίες αυτή την φορά από το Άγιο Ποτήριο. Πράγματα θαυμαστά! Από εκείνα που διαβάζει κανείς μας σε καλογερικές ιστορίες! Ο πλούτος των Αγιορειτών μοναχών, η αλήθεια της ορθοδοξίας άρχισε να αποκαλύπτεται.
Είδε τον πνευματικό του αλαλιασμένο από χαρά!
Ο ίδιος ζούσε πρωτόγνωρα συναισθήματα, ήταν η Χάρις Του Θεού που έκανε την εμφάνιση της. Κάτι που δεν ξέφυγε από το έμπειρο μάτι του πνευματικού του. Του μιλούσε αλλιώτικα πια, διαφορετικά. Λες μπορούσαν πια να συνεννοηθούν, μίλαγαν βλέπεις τώρα την ίδια γλώσσα.
Πέρασαν έτσι έξι μήνες αγώνα, νηστεία, προσευχή, Θεία Κοινωνία, πτώσεις, πόλεμος με τα πάθη.
Το σχέδιο του Θεού
Ο πνευματικός που πριν ποτέ δεν άφησε κάτι να φανεί, που άκουγε τα βιώματα και δεν αποδεχόταν τίποτα, άρχισε να μιλάει, δίνοντας απαντήσεις. Σιγά-σιγά και στοργικά, άρχισε να ξεδιπλώνει ένα κουβάρι που κρατούσε καλά κρυμμένο δυόμιση ολόκληρα χρόνια. Πλέον ήταν σαφής, και απόλυτος.
«Το σχέδιο του Θεού εξελίσσεται...»
«Τίποτα από όσα έζησες δεν έγινε τυχαία. Υπάρχει κάποιος σκοπός. Είσαι στα χέρια του Θεού, και αγαπημένο παιδί Του Χριστού. Έχουμε να ζήσουμε πολλά θαυμαστά ακόμα που ούτε μπορούμε να τα φανταστούμε...»
Ο νέος συγκλονίστηκε... αδύνατον είπε, αδύνατον να συμβαίνουν αυτά σε μένα!
Πάτερ μου αμαρτωλός είμαι! αναφώνησε.
Για να λάβει την απάντηση:
«Όλοι είμαστε, ο Θεός σε βοηθά σκανδαλωδώς. Ο τρόπος με τον οποίο σε βοηθά ο Χριστός είναι σκάνδαλο. Και δεν μπορώ να μην λάβω υπόψιν μου την γνώμη Του Θεού.»
Το κάλεσμα στο Ιερό
Ο νέος αμφέβαλε ξανά. Αδυνατούσε να πιστέψει πως όλα αυτά που ζούσε, όλα όσα εξέταζε, πως είχαν έναν απώτερο σκοπό. Πως ο Θεός είχε ένα σχέδιο για εκείνον, τον ανάξιο.
Ο πνευματικός είδε την άρνηση, την αδυναμία του νέου στην αναπάντεχη εξέλιξη, και ας ήταν ο νέος εκείνος που δεν εγκατέλειψε στιγμή, που διψούσε να μάθει, να βρει απαντήσεις.
«Άκουσε παιδί μου, αυτό το σαββατοκύριακο να έρθεις να καθίσεις μέσα στο ιερό την ώρα της Θείας λειτουργίας και ότι δεις να μου το πείς.»
Τα λόγια αυτά λες και του έδωσαν φτερά! Αδύνατον είπε ξανά από μέσα του! Ο πάτερ δεν θα τον καλούσε ποτέ μέσα στο ιερό αν πραγματικά δεν ήταν σίγουρος για όσα έλεγε.
Το πρωινό του Σαββάτου, τον βρήκε εντός του Ιερού. Έλαβε με μεγάλη συγκίνηση το μαύρο ράσο και την ευλογία του ιερέα. Δέος στο: «Ως τον Βασιλέα τον όλων υποδεξόμενοι» με το θυμιατό στο χέρι.
Ήρθε και η Κυριακή. Μέρα γιορτής..! Από νωρίς δίπλα στο ιερό... ζούσε έντονες στιγμές. Απερίγραπτα τα συναισθήματα, βουρκωμένα τα μάτια, κατεβασμένο το κεφάλι, καθώς ο ιερέας ταπεινά ομολογούσε πως:
«Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.»
Σήκωσε του βλέμμα του δίχως να το θέλει έβλεπε μόνο το Άγιο Ποτήριο. Όλα τ' άλλα είχαν φύγει από το «πλάνο». Ο ιερέας με το κουτάλι εντός, διαμέλιζε τον Άρτο. Και τότε συνέβη. Ο νέος αισθάνθηκε πως μέσα στο Άγιο Ποτήριο ο ιερέας διαμέλιζε το Σώμα Του Χριστού. Η αίσθηση διαπέρασε σαν κεραυνός όλο του το είναι. Τσάκισε την ψυχή του....
«Το Σώμα Του Χριστού διαμελίζεται... και εμείς τι κάνουμε; »
Συντριβή, οδύνη, σπαραγμός, λυγμοί μετά δακρύων.
Δεν έβλεπε πια τον Άρτο, έβλεπε το Σώμα Του Χριστού να διαμελίζεται.
Ένιωθε πλήρως ανίκανος να ελέγξει την κατάσταση, ποταμός από καυτά δάκρυα...
«συγχώρα με Χριστέ μου... συγχώρα με!
Εσύ Χριστέ μου σταυρώθηκες για μας,
και διαμελίζεσαι διαρκώς
και εμείς ούτε που δίνουμε σημασία»
Και έτσι, ευρισκόμενος σε κατάσταση συντριβής, δέχτηκε και τούτο:
«Nαι, είδες το Σώμα Του Χριστού να διαμελίζεται αλλά δεν είναι μόνο η διαρκής Θυσία Του Χριστού, που είναι ξεχασμένη. Έχει και άλλη ανάγνωση. Το Σώμα Του Χριστού είναι η Εκκλησία...»
Τά ΄χασε... αυτή η σκέψη, δεν ήταν δικιά του!
Βρισκόταν σε κατάσταση συντριβής, δεν μπορούσε να «χωνέψει» καλά-καλά το πρώτο συμβάν. Ένιωθε ανίκανος να αντεπεξέλθει, και δεν είχε καμία διάθεση για περαιτέρω «αναλύσεις» και «αναγνώσεις».
Θυμήθηκε πως βρέθηκε μέσα στο ιερό με τον αγαπημένο του πνευματικό. Τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί, την βοήθεια που λάμβανε σκανδαλωδώς, όντας αμαρτωλός και ανάξιος να ζει, να γεύεται τέτοιο πλούτο βιωμάτων.
«Το Σώμα Του Χριστού διαμελίζεται... και εμείς τι κάνουμε;»
«Το Σώμα Του Χριστού είναι η Εκκλησία.»
«Κατάλαβα πάτερ μου... κατάλαβα.» Ψέλλισε αισθανόμενος την κλήση, το κάλεσμα.
''Ὅστις γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς αὐτός μου ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν.'' [Ματθ. ιβ' 50]
Kαι έγινε εκείνος, το απολωλός πρόβατο, ο άσωτος υιός, που είδε ξεκάθαρα και με ποικίλους τρόπους κάθε φορά την ολοφάνερη αποκάλυψη του Χριστού στη ζωή του.
Έκτοτε δεν μπορεί πια να λέει «Εγώ είμαι με Τον Χριστό.» Όχι, όχι.
Το «εγώ» καταργείται. Όποιος είναι με τον Χριστό, είναι μέχρις εκεί που μπορεί, μέχρις εκεί που βολεύεται. Το θέμα είναι να μην είμαστε με τον Χριστό, αλλά να είμαστε Του Χριστού.
Άνευ όρων. Να του ανήκουμε ολοκληρωτικά. Δίχως καμία αμφισβήτηση Του Λόγου Του.
Με οδηγό σε αυτή τη διαδρομή της ζωντανής σχέσης με τον Θεό, την διδασκαλία των Πατέρων της εκκλησίας και την αγιορείτικη εμπειρία των ορθοδόξων μοναχών και ασκητών.
Ο καφές μου είχε τελειώσει... έμεινα να τον κοιτάζω καθώς ξεμάκρυνε. Γύρισε με κοίταξε κοφτά.«Πρόσεχε τις πλάνες αδερφέ! Βρίσκονται ακόμα και εντός της εκκλησίας μας!»
Η ιστορία είναι αληθινή. Δεν αναφέρεται το όνομα του νέου για ευνόητους λόγους.
Τον ευχαριστώ θερμά για την εμπιστοσύνη της αφήγησής του. Εύχομαι ολόψυχα στον αδελφό μας να του δώσει δύναμη ο Δεσπότης Χριστός, να αφεθεί στο θέλημα και στο σχέδιο του Θεού.
Ο λόγος που την μεταφέρω δεν είναι δικό μας θέλημα. Ήταν εντολή του πνευματικού του.
«Αυτό που είδες μέσα στο ιερό, πρέπει να το μάθει ο κόσμος.»
«Το Σώμα Του Χριστού διαμελίζεται...και εμείς τι κάνουμε;»
«Το Σώμα Του Χριστού είναι η Εκκλησία...»
Η εκκλησία Του Χριστού, που διώκεται ανά τον κόσμο, διαμελίζεται ακόμα και εντός της, με την διαστροφή των δογμάτων της ορθοδοξίας.
Ο Αγιορείτης ασκητής που άκουσε τον νέο και έδωσε την καταλυτική απάντηση στην εξέλιξη της ιστορίας μας, (τον πνευματικό αγώνα) με νηστεία αγιορείτικη, αλάδωτο τετάρτη - παρασκευή και καθ' υπόδειξη-ευλογία του πνευματικού του, μόνο δυο παξιμάδια αυτές τις δυο μέρες, ειναι ο Γέροντας Γαβριήλ.
Ας έχουμε την ευχή του.
Ο Γέροντας Γαβριήλ, ασκητής του Άγιου Όρους,
στο κελί της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, πλησίον του κελίου του Γέροντα Παϊσίου.
Συγγραφή κειμένου, Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία