Πότε βαριέται κάποιος τη λατρεία του Θεού;
Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν εκκλησιάζονται, γιατί όλο τα ίδια και τα ίδια ακούνε. Προφανώς αυτοί βαριούνται ή κουράζονται, γιατί δεν ζουν το βάθος της λατρείας του Θεού, δηλ. την ενότητα με τον Θεό. Πιθανόν έχουν άλλες προτεραιότητες και στόχους στη ζωή τους. Τον Θεό τον παραγκωνίζουν στο περιθώριο της ζωής τους και κυριαρχούνται από τα φιλόυλα πάθη.
Όποιος είναι υποδουλωμένος στα πάθη του και αμαρτάνει, χάνει το θείο προσανατολισμό και αποσπάται από τη σύνδεση με το Θεό. Οι θυμοί, οι ανήθικες σκέψεις, τα αισχρά θεάματα μας κατεβάζουν πνευματικά, ψυχραίνουν την αγάπη μας προς το Θεό και σταματούν την διάθεση της προσευχής. Τα πάθη, η στροφή της ψυχής αποκλειστικά στις επίγειες απολαύσεις, αποπροσανατολίζουν τον άνθρωπο από την πορεία του προς το Θεό. Ο γαστρίμαργος, ο πόρνος και ο φιλάργυρος π. χ. στρέφουν όλο το δυναμισμό της ψυχής τους στην ύλη, στον ψεύτικο και απατηλό αυτό κόσμο.
Όσο προχωρεί κανείς στην υποχώρηση των παθών του, τόσο αυξάνεται και η αγάπη προς τον Θεό. Τότε η λατρεία του Θεού είναι χαρούμενη υπόθεση. Η γλυκύτητα της ψυχής εντός της λατρείας του Θεού οφείλεται στην παρουσία της θείας χάρης, που αποστέλλει ο Θεός.
Όποιος ζει θεοκεντρικά, βλέπει τον εαυτό του ως δημιούργημα του Θεού και θεωρεί τα πάντα (τροφή, οικογένεια, εργασία, φυσικά ταλέντα, πνευματικά χαρίσματα …) ως δώρα Του. Αυτός διακρίνει την πνευματική μικρότητα και αδυναμία του και βλέπει τις συνεχείς πτώσεις του και ζει με ταπείνωση, μετανοεί και προσεύχεται θερμά. Η ταπείνωση ελκύει τη χάρη και η χάρη φέρνει τη χαρά του Θεού, τη μόνιμη και ουσιαστική.
Όταν, έλεγε ο άγιος Πορφύριος, ακούω τα ίδια και τα ίδια της λατρείας του Θεού, δεν τα βαριέμαι και δεν τα χορταίνω, γιατί τα λαχταρώ, έχω θεία μέθη.
πηγήhttps://proskynitis.blogspot.com