π. Σπυρίδων Σκουτής
Όταν κάποιος αρχίσει να τα βάζει πραγματικά με τον εαυτό του και να
μην του έχει εμπιστοσύνη σε τίποτα τότε ξεκινάει το αληθινό ταξίδι της
πνευματικής ζωής.
Όταν βιώσουμε ότι δεν πράξαμε τίποτα ουσιαστικό σε αυτή την ζωή, όταν νιώσουμε πραγματικά τιποτένιοι δηλαδή χειρότεροι πάσης κτίσεως όπως το βίωνε και ο Άγιος Σιλουανός τότε σημαίνει ότι έχουμε ανοίξει σιγά σιγά την πόρτα για να υποδεχτούμε την Θεία χάρι.
Ο Χριστός είναι το πρότυπο μας, οφείλουμε να γίνουμε Θεομιμητές κατά τους Αγίους πατέρες. Ο Κύριος είναι ο καθρέφτης που μέσα από εκεί αντικρύζουμε το πραγματικό μας προσωπείο. Αν πάρουμε την απόφαση να τον ακολουθήσουμε τότε πρέπει να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, να απαρνηθούμε τις λάθος σκέψεις και επιθυμίες και να ακολουθήσουμε τον Χριστό μέσα από ένα όμορφο ταξίδι που περνά από τα σκαλοπάτια της εκκλησίας και των Ιερών Μυστηρίων.
Κάνουμε λάθος και κοιτάμε αποκλειστικά το ταξίδι, αυτό δημιουργεί πτώσεις, στεναχώριες, και αναστεναγμούς. Να κοιτάμε τον προορισμό, την αγκαλιά του Κυρίου. Να αφήσουμε την Θεία χάρι να μας αποκαλύψει και να φωτίσει τα εσωτερικά μας σκοτάδια. Να μην φοβηθούμε από αυτά που θα δούμε. Να πάμε στην εξομολόγηση σαν παιδιά προς τον πατέρα. Εκεί θα δούμε την κάθε λεπτομέρεια όταν ο καθρέφτης θα είναι ο Χριστός και κανείς άλλος.
Πολλές φορές θέλουμε τον Χριστό στην ζωή μας, αλλά χωρίς να θέλουμε να γίνει η ζωή μας Χριστός. Θέλουμε τον Χριστό να κάνει αυτά που θέλουμε και να δικαιώσει αυτά που συμβαίνουν. Μετατρέπουμε τον Κύριο σε δούλο του εγωισμού μας αντί να γίνουμε εμείς δούλοι Κυρίου. Θέλουμε το Χριστό σε ένα μέρος της ζωής μας, αντί η ζωή μας να γίνει πληρότητα της δικής του παρουσίας.
Να πούμε το μεγάλο ΝΑΙ. Να ανοίξουμε την πόρτα της υπακοής, να μπούμε στο εργαστήριο της Αγιότητας με πόθο σωτηρίας. Οφείλουμε να πάρουμε αποφάσεις, το οφείλουμε στον εαυτό μας. Σε αυτόν τον γνωστό - άγνωστο που άλλοτε τον λατρεύουμε άλλοτε τον μισούμε σαν να είναι ξένος. Για να μπούμε στα δύσβατα εσωτερικά μας μονοπάτια δεν είναι μια διαδρομή που μπορούμε να την κάνουμε μόνοι μας. Κάποια δωμάτια κλειστά ίσως έχουν δαίμονες που δεν θα μπορέσουμε να τους διαχειριστούμε.
Παντού, Πάντα και πάντοτε….Την βοήθεια του Κυρίου…και ότι μας πει εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλίνουμε την κεφαλή μας και να πούμε: «Γενηθήτω το θέλημα σου» και τότε θα έρθει η θεραπεία. Γιατί η υπακοή είναι συγκατάβαση και υποδοχή της χάριτος για να κλείσει η πληγή και να έρθει η ίαση.
Ας σβήσουμε λοιπόν αντιδράσεις από την ζωή μας του στυλ: Τα ξέρω όλα ΕΓΩ, Εμένα θα μου πεις; Στηρίζομαι στον εαυτό μου, ξέρω ποιος ειμαι! Ξέρω τι κάνω κλπ. Αν δεν ήμουνα ΕΓΩ θα σου έλεγα! Τα πάντα εξαρτώνται από μένα! Αυτό που λέμε εμείς ότι έγινε από εμάς στην ουσία συνέβη από την παραχώρηση ΕΚΕΙΝΟΥ, μην το ξεχνάμε!
Στην Εκκλησία αγαπητοί μου, η αυτογνωσία δεν είναι ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης που αρχίζει από εμένα και καταλήγει πάλι σε μένα. Αυτογνωσία είναι η γνώση του εαυτού μου μέσα από την έξοδο από αυτόν προς την είσοδο της σχέσης με τον Χριστό ώστε να αγιασθεί το τραυματισμένο (είναι) ώστε να ολοκληρώσουμε την πορεία από το κατ'εικόνα στο καθ΄ομοίωση. Αυτή η ολοκλήρωση είναι η αυτογνωσία στην Εκκλησία που γνωρίζω τον εαυτό μου μέσα από την σχέση με πρόσωπο του Χριστού.
Όταν βιώσουμε ότι δεν πράξαμε τίποτα ουσιαστικό σε αυτή την ζωή, όταν νιώσουμε πραγματικά τιποτένιοι δηλαδή χειρότεροι πάσης κτίσεως όπως το βίωνε και ο Άγιος Σιλουανός τότε σημαίνει ότι έχουμε ανοίξει σιγά σιγά την πόρτα για να υποδεχτούμε την Θεία χάρι.
«Όταν γίνω ένα τίποτα για τον κόσμο τότε έχω γίνει τα πάντα για τον Θεό»
Έχουμε πολλά κλειστά δωμάτια μέσα στην καρδιά μας. Είτε γιατί τα
έχουμε κλείσει συνειδητά για να κρύψουμε κάτι, είτε υπάρχουν άγνωστοι
χώροι που δεν τολμούμε να πάμε γιατί φοβόμαστε μήπως η αλήθεια που θα
αντικρύσουμε σπάσει το προσωπείο της ψεύτικης πραγματικότητας που έχουμε
φτιάξει. Υπάρχουν και χώροι με δαίμονες, χώροι παθών που δεν πάμε είτε
από άγνοια είτε από φόβο. Έχουμε όμως την ανάγκη να θεραπευθούμε. . .Ο Χριστός είναι το πρότυπο μας, οφείλουμε να γίνουμε Θεομιμητές κατά τους Αγίους πατέρες. Ο Κύριος είναι ο καθρέφτης που μέσα από εκεί αντικρύζουμε το πραγματικό μας προσωπείο. Αν πάρουμε την απόφαση να τον ακολουθήσουμε τότε πρέπει να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, να απαρνηθούμε τις λάθος σκέψεις και επιθυμίες και να ακολουθήσουμε τον Χριστό μέσα από ένα όμορφο ταξίδι που περνά από τα σκαλοπάτια της εκκλησίας και των Ιερών Μυστηρίων.
Κάνουμε λάθος και κοιτάμε αποκλειστικά το ταξίδι, αυτό δημιουργεί πτώσεις, στεναχώριες, και αναστεναγμούς. Να κοιτάμε τον προορισμό, την αγκαλιά του Κυρίου. Να αφήσουμε την Θεία χάρι να μας αποκαλύψει και να φωτίσει τα εσωτερικά μας σκοτάδια. Να μην φοβηθούμε από αυτά που θα δούμε. Να πάμε στην εξομολόγηση σαν παιδιά προς τον πατέρα. Εκεί θα δούμε την κάθε λεπτομέρεια όταν ο καθρέφτης θα είναι ο Χριστός και κανείς άλλος.
«Ποτέ δεν ξέρουμε ποιοι
πραγματικά είμαστε και χρειάζεται κόπος, μέσα από τον πόθο της ασκήσεως
για να γνωριστούμε αληθινά με τον εαυτό μας»
Να παρατηρούμε καθαρά την κάθε σκέψη, θέλω και επιθυμία. Να μπαίνουν
όλα στο μικροβιολογικό εργαστήριο της εξομολογήσεως ώστε η μέσα από την
διάγνωση να λαμβάνουμε και την σωστή φαρμακευτική αγωγή.Πολλές φορές θέλουμε τον Χριστό στην ζωή μας, αλλά χωρίς να θέλουμε να γίνει η ζωή μας Χριστός. Θέλουμε τον Χριστό να κάνει αυτά που θέλουμε και να δικαιώσει αυτά που συμβαίνουν. Μετατρέπουμε τον Κύριο σε δούλο του εγωισμού μας αντί να γίνουμε εμείς δούλοι Κυρίου. Θέλουμε το Χριστό σε ένα μέρος της ζωής μας, αντί η ζωή μας να γίνει πληρότητα της δικής του παρουσίας.
Να πούμε το μεγάλο ΝΑΙ. Να ανοίξουμε την πόρτα της υπακοής, να μπούμε στο εργαστήριο της Αγιότητας με πόθο σωτηρίας. Οφείλουμε να πάρουμε αποφάσεις, το οφείλουμε στον εαυτό μας. Σε αυτόν τον γνωστό - άγνωστο που άλλοτε τον λατρεύουμε άλλοτε τον μισούμε σαν να είναι ξένος. Για να μπούμε στα δύσβατα εσωτερικά μας μονοπάτια δεν είναι μια διαδρομή που μπορούμε να την κάνουμε μόνοι μας. Κάποια δωμάτια κλειστά ίσως έχουν δαίμονες που δεν θα μπορέσουμε να τους διαχειριστούμε.
Παντού, Πάντα και πάντοτε….Την βοήθεια του Κυρίου…και ότι μας πει εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλίνουμε την κεφαλή μας και να πούμε: «Γενηθήτω το θέλημα σου» και τότε θα έρθει η θεραπεία. Γιατί η υπακοή είναι συγκατάβαση και υποδοχή της χάριτος για να κλείσει η πληγή και να έρθει η ίαση.
Ας σβήσουμε λοιπόν αντιδράσεις από την ζωή μας του στυλ: Τα ξέρω όλα ΕΓΩ, Εμένα θα μου πεις; Στηρίζομαι στον εαυτό μου, ξέρω ποιος ειμαι! Ξέρω τι κάνω κλπ. Αν δεν ήμουνα ΕΓΩ θα σου έλεγα! Τα πάντα εξαρτώνται από μένα! Αυτό που λέμε εμείς ότι έγινε από εμάς στην ουσία συνέβη από την παραχώρηση ΕΚΕΙΝΟΥ, μην το ξεχνάμε!
Στην Εκκλησία αγαπητοί μου, η αυτογνωσία δεν είναι ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης που αρχίζει από εμένα και καταλήγει πάλι σε μένα. Αυτογνωσία είναι η γνώση του εαυτού μου μέσα από την έξοδο από αυτόν προς την είσοδο της σχέσης με τον Χριστό ώστε να αγιασθεί το τραυματισμένο (είναι) ώστε να ολοκληρώσουμε την πορεία από το κατ'εικόνα στο καθ΄ομοίωση. Αυτή η ολοκλήρωση είναι η αυτογνωσία στην Εκκλησία που γνωρίζω τον εαυτό μου μέσα από την σχέση με πρόσωπο του Χριστού.
Να καταλήγει η κάθε προσευχή μας ως κραυγή γνωριμίας:
«Βοήθησε με Κύριε να σε αγαπήσω ώστε να γνωρίσω ΕΜΕΝΑ»
Και τότε θα αρχίζουμε να πλησιάζουμε τον προορισμό της σωτηρίας.