«Πρέπει ν ἀρχίσετε την εργασία αυτή αμέσως, αν πραγματικά αγαπάτε το παιδί σας. Αυτή τη στιγμή είδα την ψυχή του: Είναι πτώμα»

Ο Απ. Παύλος μας συμβουλεύει: «Και οι πατέρες μη παροργίζετε τα τέκνα υμών, αλλά εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφ. στ , 4). Μετάφραση: Και οι Πατέρες μη ερεθίζετε και μη κινήτε σε θυμό και οργή τα τέκνα σας, αλλά ανατρέφετέ τα με επιμέλεια, με παιδαγωγία και νουθεσία σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου.
Πόσο σοβαρό θέμα είναι η ανατροφή των παιδιών!
• Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην Ομιλία του «ΕΙΣ ΤΟ “ΧΗΡΑ ΚΑΤΑΛΕΓΕΣΘΩ…”» επισημαίνει: «Για να ευδοκιμής κι ενώπιον του Θεού κι ανάμεσα στους ανθρώπους, κάνοντας έτσι γλυκιά τη ζωή σου και απαλλάσσοντάς σε απ’ τη μελλοντική τιμωρία, δείξε για το παιδί σου κάθε φροντίδα. Εκείνοι που αδιαφορούν για τα παιδιά τους, κι αν ακόμη στα άλλα είναι επιεικείς και μετρημένοι, θα υποστούν για την αμαρτία τους αυτή τη χειρότερη τιμωρία».

• Στο βιβλίο «Ανθολόγιο Συμβουλών» του Αγίου Πορφυρίου τονίζεται: «Οι γονείς ενός δύστροπου και επαναστατημένου παιδιού, κατέφυγαν στον Γέροντα, διεκτραγωδώντας την κατάστασή τους και ζητώντας οδηγίες για την σωστή αντιμετώπισή της. Ο Γέροντας τους έλεγε, τι πρέπει εκείνοι να προσέξουν στην ζωή τους. Οι γονείς, κάθε τόσο, επανέφεραν το θέμα του παιδιού τους, αλλά ο Γέροντας πάλι τους μιλούσε για τα χριστιανικά τους καθήκοντα, ως γονέων. Τότε οι γονείς εξανέστησαν και του είπαν: Γέροντα, εμείς δεν ήρθαμε εδώ για τον εαυτό μας. Αυτά που μας λέτε τα ξέρουμε από μικρά παιδιά και τα διδάσκουμε στους άλλους. Για το παιδί μας ήρθαμε. Κι ὁ Γέροντας: «Μα δεν καταλάβατε ότι για το παιδί σας σας μιλώ τόσην ώρα; Δεν καταλάβατε ότι η σωτηρία του παιδιού σας περνά μέσα από τον εξαγιασμό τον δικό σας; Όχι την θεωρία, αλλά την πράξη του εξαγιασμού;». Και συμπλήρωσε, έπειτα από λίγο: «Πρέπει ν ἀρχίσετε την εργασία αυτή αμέσως, αν πραγματικά αγαπάτε το παιδί σας. Αυτή τη στιγμή είδα την ψυχή του: Είναι πτώμα» [Γ 202π.]».

• Στο βιβλίο «Ζωντανές Ιστορίες» διαβάζουμε το ακόλουθο συγκλονιστικό γεγονός γραμμένο από την κ. Φανή Μήτσου – Θεοδωρίδου: «Ο,τι κι αν έκανε η μάνα για το παιδί της αυτό πήγαινε στα χαμένα. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε να το φέρει στο δρόμο του Θεού, ήτανε άκαρπες. Άσπρο η μάνα, μαύρο ο γιος.

Μέρες, εβδομάδες, μήνες έλειπε από το σπίτι, χωρίς σημάδια ζωής. Και η μάνα, αχ, αυτή η μάνα! Ποιός θα γράψει ποτέ τους πόνους, τους μόχθους, τα δάκρυα αυτών των μανάδων, που δεν βλέπουν καμιά προκοπή στα παιδιά τους!

Η μάνα λοιπόν περίμενε. Πάντα περίμενε μία αλλαγή. Η προσ­ευχή της, το λιβάνι που έκαιγε, το καντηλάκι που άναβε, ήταν όλα, μα όλα γι’ αυτό το παιδί. Όταν ήρθε ο καιρός του να πάει στρατιώτης, αναθάρρησε η μάνα. Ίσως εδώ βρει τον εαυτό του, είπε. Αυτός όμως παρουσίασε πιστοποιητικό ψυχιάτρου και πήρε αναβολή.

Κάποτε παρουσιάσθηκε στο σπίτι, γιατί πήρε την απόφαση να πάει στρατιώτης. «Καλό σημάδι», είπε μέσα της η μάνα. Πέρασε όλη την θητεία του σε φυλάκιο του Έβρου. Δεν ήρθε να τη δει ούτε μία φορά. Κι’ η μάνα δεν άφησε το εικονοστάσι χωρίς λάδι και δάκρυ ούτε ένα βράδυ. Κάποτε απολύθηκε. Μάϊο μήνα ήρθε ίσια στο σπίτι. Χαρούμενος, κεφάτος, σα να μην έλειψε ούτε μία μέρα. Της ζήτησε χρήματα να πάει λίγες μέρες στη θάλασσα με κάτι φίλους. Του έδωσε αμέσως.

Ένιωθε να παλεύει η μάνα με κάποιον στήθος με στήθος. Κι’ αυτός ο κάποιος δεν ήταν το παιδί της. Ήταν το πνεύμα του κακού, που έπρεπε να το νικήσει το πνεύμα του Θεού.

Πέρασαν δέκα μέρες κι όλη η παρέα γύρισε. Γύρισαν χαρούμενοι. Είπανε τα νέα τους, φάγανε, ήπιανε καφέ και τότε ο γιος της της φέρνει ένα δέμα.

– Μάνα, σου έφερα ένα δώρο. Είπα να μη έρθω με άδεια χέρια αυτή τη φορά. Άνοιξέ το να δούμε αν σου αρέσει.

– Δώρο από σένα αγόρι μου και δεν θα μου αρέσει; Και μόνο που με σκέφτηκες φτάνει.

– Άνοιξέ το, λοιπόν… Η μάνα παίρνει το δέμα και το ανοίγει. Μόλις αντίκρυσε το δώρο πάγωσε. Τα δάκρυά της αυλάκωσαν τα μάγουλά της. Ήταν ένα πανέμορφο καντηλάκι, σπάνιας τέχνης.

-Μάνα, σ’ έβλεπα πρωί και βράδυ να ανάβεις το καντήλι και ήξερα, ήμουνα βέβαιος πως το ’κανες για μένα. Στη σκέψη μου, στη θύμησή μου, σ’ έφερνα πάντα μπροστά στο καντηλάκι. Τίποτε δεν μου ξέφευγε απ’ όσα έκανες, απ’ όσα υπέφερες. Κάποιο μέρος ήθελα νάχω σ’ αυτή σου τη λαχτάρα. Άντε λοιπόν, σήκω. Έλα μπράβο, βάζω το καντηλάκι, βάζεις το λάδι και το… δάκρυ!… Μα σου’ φερα ένα ακόμη δώρο. Άνοιξέ το!…

Πήρε η μάνα το δεύτερο δώρο, το ανοίγει και τι να δει! Ένα καντήλι!

-Κι άλλο παιδάκι μου; Δίδυμα ήτανε;

-Αυτό για το σαλόνι. Φωνάξαμε τον πατέρα Γρηγόριο να κάνει αγιασμό και βρήκε το σαλόνι χωρίς καντήλι. Ξέρεις πόσο ντροπιάστηκα; Ολόκληρο σαλόνι χωρίς καντήλι;

Αφήστε όλους αυτούς, που θέλουν τάχα να προστατέψουν τα παιδιά μας από αρρώστιες κι αρχίζουν να διαφημίζουν στην τηλεόραση ανομολόγητους τρόπους, ελάτε λέω, να γονατίσουμε και να ζητήσουμε απ’ τον Θεό να σώσει τα παιδιά μας.

Λάδι και δάκρυ χρειάζονται τα παιδιά μας. Με λάδι και δάκρυ δεν χάνονται ποτέ!

http://orthodoxostypos.gr/