ΟΙ ΣΕΙΣΜΟΙ ΚΑΙ Η ΒΟΥΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Επιστολή του Μακαριστού π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου (+1989)
Κύριε Αθηναίε, ανέγνωσα προ καιρού στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ τις δημοσιευθείσες
απόψεις σας και όσων φρονούν όμοια με σας “περί σεισμών και Θεού”. Παρ
όλη την καλή μου θέληση δεν μπόρεσα να πεισθώ ότι οι σεισμοί και οι
προκαλούμενες από αυτούς καταστροφές είναι άσχετες προς τη βούληση του
Θεού. Δεν μπόρεσα δε να πεισθώ, διότι άλλα επιχειρήματα, Γραφικά και
λογικά, με κρατούσαν στην αντίθετη άποψη. Τα επιχειρήματα αυτά
παρατάσσω κατωτέρω.
1) Ο Κύριός μας βεβαιώνει (Ματθ. 10, 29), ότι ούτε ένα στρουθίο δεν
πέφτει νεκρό στη γη, χωρίς το θέλημα του Θεού. Λοιπόν, πώς πέφτουν
νεκροί διά των σεισμων χιλιάδες ανθρώπων, χωρίς τη θέληση Εκείνου;
2) Αφού ο Θεός ΤΙΜΩΡΗΣΕ όχι μόνο στην Παλαιά Διαθήκη (την οποία σεις
και μαζί με σας και πολλοί άλλοι, δυστυχώς δε και κάποιοι Θεολόγοι
ακόμη, ζητάτε, όπως φαίνεται και συνάγεται από τα γραφόμενα, να ρίψουμε
στον κάλαθο των αχρήστων), αλλά ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ τις
παραβάσεις, ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΝΤΙΚΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΘΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΟ
ΤΙΜΩΡΕΙΝ;
Τιμώρησε στην Καινή Διαθήκη: α) Διά θανάτου τον Ανανία και τη Σαπφείρα (Πραξ. 5, 1-10), β) Διά θανάτου και δη και σκληρού τον Ηρώδη (Πραξ. 12, 23). γ) Διά τυφλώσεως τον ψευδοπροφήτη Βαριησού (Πραξ. 13, 11). δ) Δι ασθενεών και διά θανάτου ακόμη αναξίως μεταλαμβάνοντες χριστιανούς. (Α.Κορ. 11, 30).
Τιμώρησε στην Καινή Διαθήκη: α) Διά θανάτου τον Ανανία και τη Σαπφείρα (Πραξ. 5, 1-10), β) Διά θανάτου και δη και σκληρού τον Ηρώδη (Πραξ. 12, 23). γ) Διά τυφλώσεως τον ψευδοπροφήτη Βαριησού (Πραξ. 13, 11). δ) Δι ασθενεών και διά θανάτου ακόμη αναξίως μεταλαμβάνοντες χριστιανούς. (Α.Κορ. 11, 30).
ΛΟΙΠΟΝ, ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΜΩΡΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ;
Βέβαια όσοι επλήγησαν από τους σεισμούς δεν ήταν οι αμαρτωλότεροι
όλων, αλλά πάνω σε αυτό μπορεί κάποιος να βρει εξήγηση στο κατά Λουκάν
13, 1-5. Μα θα πείτε, πεθαίνουν και αθώοι; Ναι, αλλά για αυτούς ο
θάνατος δεν είναι τιμωρία. Μεταβαίνουν πλησίον του Πατρός τους πιο
σύντομα. Γίνεται αυτό ΠΡΟΣ ΤΙΜΩΡΙΑ ΙΣΩΣ Ή ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΙΑΚΩΝ ΤΟΥΣ.
3) Αφού όπως παραδεχόμαστε, και όπως παραδέχονται όλες σχεδόν οι
χριστιανικές ομολογίες, Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟ ΜΕ ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΙΝΗ
ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ, ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΜΩΡΕΙ ΚΑΙ ΕΔΩ, ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ
ΠΡΟΣΚΑΙΡΕΣ (ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ) ΠΟΙΝΕΣ;ΠΩΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΕΝ ΑΝΤΙΚΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ
ΑΓΑΘΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΝΤΙΚΕΙΤΑΙ;
4) Εάν πούμε ότι οι σεισμοί και οι καταστροφές που προκαλούνται από
αυτούς είναι φαινόμενα άσχετα προς τη βούλησή του Θεού, ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ Η
ΠΡΟΝΟΙΑ ΑΥΤΟΥ. Πώς εγώ, το τέκνο του Παντοδυνάμου Πατρός, είναι δυνατό
να συντριβώ από τα στοιχεία της αψύχου και αλόγου Φύσεως, χωρίς καν να
έχει σχέση αυτό με τη βούλησή Του; Πού είναι τότε η Παντοδυναμία του
Πατέρα μου; Πού η Πρόνοιά Του για μένα; Πού είναι αυτές όταν εγώ
βρίσκομαι στη διάθεση των τυφλών στοιχείων της Φύσεως; Ποια εμπιστοσύνη
να έχω πλέον προς Αυτόν, όταν Αυτός είναι απαθής θεατής των εναντίον μου
απειλών της Φύσεως;
Γιατί ο ευσυνείδητος χωροφύλακας, όταν δει μαινόμενο ταύρο εν μέση
οδώ πόλεως ή χωριού, θα σπεύσει να τον σκοτώσει για να σώσει τους
πολίτες από τον κίνδυνο, ο δε Θεός, ο Παντοδύναμος, δεν σπεύδει,
βλέποντας τον επερχόμενο σεισμό, να τον ματαιώσει και να σώσει τα παιδιά
Του; Πού είναι η αγάπη Του προς εμένα, όταν όχι Αυτός με διέπει τελείως
και εξ ολοκλήρου, αλλά έχει επ εμού αυθαιρέτως μερίδιο και η μανία των
αλόγων στοιχείων της Φύσεως;
Ποίου είδους Εξουσιαστής και Κυβερνήτης του Σύμπαντος είναι, όταν οι
δυνάμεις της Φύσεως αφ εαυτών μπορούν να σκοτώσουν κατά χιλιάδες τα
τέκνα Του; Εάν, μη επεμβαίνοντας να ματαιώσει τη δράση κάποιου κακού
ανθρώπου, πράττει αυτό σεβόμενος την ελευθερία του, ποια ελευθερία της
αβούλου Φύσεως έχει να σεβασθεί; Όταν φρονούμε αυτά, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΕΙΣΜΟ;
5) Και ένα λογικό τρίλημμα, κατασκευασμένο κατ αναλογία προς το
γνωστό του Λάιμπνιτς: Εάν οι σεισμοί, οι πλημμύρες κ.τ.λ. και οι
καταστροφές που προκαλούνται από αυτά, ήταν άσχετα προς τη βούληση του
Θεού, τότε ο Θεός ή δεν θα γνώριζε πότε γίνονται αυτά, ώστε να τα
προλάβει ή δεν θα μπορούσε να τα προλάβει. Αλλά ο Θεός και γνώριζε, ως
Παντογνώστης, και μπορούσε, ως Παντοδύναμος, και ήθελε, ως Πανάγαθος.
Άρα… άρα δεν έπρεπε να γίνουν αυτά. Αφού έγιναν (απαγωγή εις άτοπον),
έπεται ότι αυτά δεν ήταν άσχετα προς τη βούληση του Θεού, αλλά
απεναντίας εξυπηρετούσαν κάποιο σχέδιο της Πανσόφου Διανοίας Του.
Από το βιβλίο:
Αρχιμ. Επιφανίου Θεωδοροπούλου,Άρθρα, Μελέται, Επιστολαί
τόμ. Β´
Εκδόσεις Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός
https://cominghomeorthodoxy.wordpress.com/