Βάπτιση Καθολικής*

*(σ. ΙΧΘΥΣ: Ο όρος "καθολικός" είναι λανθασμένος όταν σχετίζεται με τους αιρετικούς παπικούς. Καθολική είναι μόνο η Ορθόδοξος Εκκλησία, διότι κατέχει ΟΛΗ την Αλήθεια και δύναται να περιλάβει στους κόλπους Της ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους. "Εις μίαν, αγίαν, ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ και αποστολικήν Εκκλησίαν...")

Ἄννης Χάστριχ

    Μεγάλωσα μέ τούς εὐσεβεῖς καθολικούς χριστιανικούς γονεῖς μου σέ μία Μητρόπολη, στήν Γερμανία. Στήν Φούλδα ὁ μεγαλύτερος πληθυσμός ἦταν καθολικός καί οἱ περισσότεροι κάτοικοι εἶχαν μία στενή ἤ τοὐλάχιστον χλιαρή σχέση μέ τήν πίστη τους. Ἔτσι, μοῦ ἔχουν μεταφερθῆ ἀπό τά πολύ παιδικά μου χρόνια χριστιανικές ἀρχές μέσα ἀπό τούς γονεῖς μου πού πάλευαν μετά τόν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο νά φτειάξουν τήν οἰκογένειά τους.

    »Θυμᾶμαι νά στέκομαι στόν ὑπερσύγχρονο παπικό καθολικό ναό τῆς γειτονιᾶς μου καί νά προσεύχωμαι στόν Θεό, καί γονατιστή, μέ δάκρυα καί πόνο ψυχῆς. Γιά τούς γονεῖς μου ὅταν μάλωσαν, γιά τόν ἀδελφό μου πού ἀρρώστησε ἀπό φυματίωση βαρειά, γιά τόν πρίγκηπα καί τρυφερό σύζυγο πού ἤθελα γιά μένα. Ἀλλά ποῦ ἦταν αὐτός ὁ Θεός; Ἕνας μεγάλος ψυχρός τοῖχος ἦταν μπροστά μου. Ἀπλησίαστος ὁ Θεός! Τά παιδάκια κλειδώνονται πίσω ἀπό τήν τζαμαρία γιά νά παρακολουθοῦν τήν θεία Λειτουργία. Ὑπῆρχε στό κέντρο τοῦ ναοῦ μία τελείως ἀνοικτή ἁγία Τράπεζα πού δέν μποροῦσα νά νοιώσω καί νά καταλάβω, γιατί τήν ἀποκαλοῦσαν ἁγία. Τίποτα δέν ἄγγιξε τήν ψυχή μου, τήν καρδιά μου. Ἐκεῖ, λοιπόν, σέ αὐτήν τήν Τράπεζα, τά Χριστούγεννα γινόταν μία θεατρική παράσταση μέσα στήν θεία Λειτουργία. Ἕνα κοριτσάκι τῆς ἡλικίας μου ἔπαιζε τήν παρθένο Μαρία καί κάποια ἄλλα παιδιά ἔπαιζαν μέσα στήν Λειτουργία τήν θεία Γέννηση. Ὁ Χριστός ὅμως ποῦ ἦταν;

    »Μεγάλωσα καί ἔγινε ἡ κατήχησή μου γιά τήν πρώτη θεία Μετάληψη. Ἔπρεπε νά πάω γιά ἐξομολόγηση. Τί φρίκη! Μέσα σέ ἕνα ἐξομολογητήριο πού ἦταν ἀπομονωμένος ὁ ἱερέας ἀπό τόν πιστό, ἔπρεπε νά περάσω ἀπό ἀνάκριση. Ναί, στενοχώρησα τούς γονεῖς μου … καί … καί …, ἀλλά δέν φτάνει ἡ λεπτομερέστερη ἀναφορά μου σέ ὅλα τά παραπτώματά μου. Μοῦ ἦρθε καί ἡ κατάκριση τοῦ ἱερέα μαζί μέ μία τιμωρία. Ναί, τιμωρία, γιατί δέν θεραπεύτηκα ἀπό τόν πειρασμό, οὔτε λυτρώθηκα μέ τήν μετάνοιά μου. Δέν ἔνοιωθα τήν παρουσία καί ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἔνοιωθα μόνο σάν χτυπημένο ταπεινωμένο σκυλάκι.

   »Ἄρχισα τίς σπουδές μου καί ἀσχολήθηκα γιά ἕνα διάστημα μέ κάποιες ἱστορικές περιόδους τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας, ὅπως τόν μεσαίωνα μέ τήν ἱερά ἐξέταση, τά συγχωροχάρτια, τίς καταδιώξεις τῶν μαγισσῶν, τίς ἐφευρέσεις τοῦ Γαλιλαίου καί τήν στάση τῆς τότε Ἐκκλησίας. Ἡ ζωή τοῦ παπᾶ μέ τό δόγμα τοῦ ἀλάθητου. Ποῦ εἶναι ὁ Θεός μέ τό ποίμνιό του; Αὐτό ἦταν καί εἶναι τό πρόσωπό Του;

    »Ἡ ἀπογοήτευσή μου μεγάλωσε τόσο πολύ πού σταμάτησα τήν ἀναζήτησή μου γιά τόν Θεό. Ἄς ζήσω τήν ζωή μου ὅπως νομίζω!, ἔλεγα στόν ἑαυτό μου. Καί ἔτσι ἔγινε. Ἄν ὑπάρχη κάπου ὁ Θεός, ἄς μοῦ φανερωθῆ. Φυσικά μέ πείραξαν οἱ τύψεις μου στά παραπτώματά μου, ἀλλά γιά ἕνα διάστημα μποροῦμε μιά χαρά νά τίς καταπιέσουμε. Ἔτσι πορεύτηκα γιά περίπου 20 χρόνια, χωρίς τήν ἀναζήτηση γιά τόν Θεό.

    »Παντρεύτηκα στήν Ἑλλάδα, ἀλλά χωρίς Θεό. Ἔμεινε καί τό παιδί μου ἀκόμα ἀβάπτιστο. Χωρίς ὅμως εὐλογία Θεοῦ, ποῦ νά πάη καλά ὁ γάμος! Καί ἀπό τήν ἀρχική εὐτυχία, βίωσα τό καμίνι τῶν θλίψεων γιά πολλά χρόνια ἀκόμα. Ἔχασα καί τήν ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μου ὅτι θά μποροῦσα μέ τό ταλέντο καί τήν δύναμή μου νά κερδίσω τήν μάχη! Τί λάθος καί τί ταπείνωση! Καί ἐκεῖ πού ἤμουν τόσο καταβεβλημένη, μοῦ μίλησε μέ πολύ διάκριση ἕνας καλός φίλος γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Θεό. Διάβασα βιβλία γιά τά κατορθώματα τῶν Σταυροφόρων στήν Κωνσταντινούπολη, γιά τήν Μικρασιατική καταστροφή καί τόν ρόλο τῶν –κατά τά ἄλλα χριστιανικῶν– χωρῶν. Μοῦ ἔδωσε ὁ φίλος καί τό ὄνομα ἑνός ἔμπειρου Πατέρα.

   »Ἤμουν πολύ σκεπτική, ἀλλά τί εἶχα νά χάσω; Ὑπάρχει κάπου ἐκεῖ στήν Ἐκκλησία τους μήπως τό μυστικό, γιατί τόσοι Ἕλληνες εἶναι χαμογελαστοί καί χαρούμενοι ἀκόμα ὅταν περνοῦν μεγάλες θλίψεις; Ξεκίνησα νά γίνωμαι περίεργη.

   »Δέν θά ξεχάσω ποτέ τήν πρώτη μου ἐμπειρία κοντά σέ αὐτόν τόν Πατέρα. Περίμενα μέ μεγάλη ὑπομονή γιά πολλή ὥρα ἀπό ἔξω ἀπό τήν ἐκκλησία, στήν σειρά. Ὅταν εἶδα πρώτη φορά τόν Πατέρα, ἤθελα πάλι νά φύγω. Ποῦ νά μέ καταλάβη αὐτός ὁ Γέροντας; Μία Γερμανίδα πού παλεύει ἐδῶ μέ τόσα προβλήματα καί χωρίς οἰκογένεια; Τί ξέρει ἐκεῖνος γιά μένα τό πῶς αἰσθάνομαι; Ἀκόμα ἡ μητέρα μου πού μέ ἀγαπᾶ, δέν μπορεῖ νά μέ καταλάβη. Ξεκίνησα νά ἀνοίξω κουβέντα μέ τόν Θεό. Ἔλεγα …, θά πῶ στόν Πατέρα ὅλες …, μά ὅλες τίς ἁμαρτίες μου … καί ὅταν, Θεέ μου, θά ξεκινήσης πάλι νά πάρης τήν παντόφλα … καί μέ χτυπᾶς …, θά φύγω γιά πάντα ἀπό τήν ἐκκλησία σου. Δέν βλέπεις ὅτι πονῶ καί μετανοιώνω; Αὐτές οἱ σκέψεις μου μέ κυρίεψαν ὅση ὥρα περίμενα ἀπ᾿ ἔξω.

   »Καί ἦρθε ἡ στιγμή τῆς ἐξομολογήσεως. Ξεκίνησα νά πῶ ἀργά–ἀργά, μία–μία τίς ἁμαρτίες μου. Λοξά παρατήρησα τήν ἀντίδραση τοῦ Πατέρα. ″Μετάνοιωσες;″, μέ ρώτησε μόνο. ″Ἔκλαψες;″. Καί ἐκεῖ πού ἄρχισα μία φράση νά ξεκινήσω νά πῶ τό πῶς καί τί …, ὁλοκλήρωνε τήν φράση ὁ Πατέρας!!! Πῶς γίνεται αὐτό; Μέ ποιά λογική; Διάβασε ἐκεῖνος τήν ψυχή μου σάν ἀνοικτό βιβλίο! Καί ὄχι μόνο χαιρόταν ὁ Πατέρας τόσο πολύ γιά τήν ἐξομολόγησή μου, ἀλλά χαμογέλαγε ὅλο καί περισσότερο! Ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή ἄνοιξαν στά μάτια μου οἱ πύλες τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Δέν ἤθελα νά φύγω. Νά ἔρθω ξανά καί ξανά νά μοῦ μιλήση γιά τόν Θεό. Νά γίνη ἡ κατήχηση καί ἡ βάπτιση ἦταν ἡ μόνη ἐπιθυμία μου.

    »Ἡ κατήχησή μου ἦταν μία ξεχωριστή ἐμπειρία μέ τήν συνεχῆ καί φωτισμένη βοήθεια τοῦ Πνευματικοῦ μου. Μποροῦσα νά καταλάβω, ἀλλά κυρίως νά βιώσω τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά μένα, τήν πραγματικά τόσο ἁμαρτωλή μέσα ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν προσευχή τοῦ Πνευματικοῦ μου. Νά μέ καλέση ἐμένα, τήν Γερμανίδα, κοντά στήν οἰκογένειά του, ἡ ὁποία ἔζησε τίς κτηνωδίες τῶν Ναζιστῶν στά Καλάβρυτα! Τί ψυχή! Τί καρδιά ἔχει ὁ χριστιανός ὁ ἀληθινός!

     »Τόσο πολύ ἤθελα νά πιάσω τό τηλέφωνο μέ τόν Θεό, πού ἔκανα τίς νύχτες γονατιστή προσευχή καί μέ πῆρε ὁ ὕπνος στό πάτωμα. Νήστεψα αὐστηρά χωρίς κανένα πρόβλημα, γιατί ἡ λαχτάρα μου γιά τόν Θεό ἦταν πολύ μεγαλύτερη. Τήν θεία Λειτουργία παρακολούθησα μέχρι τό ″Πάτερ ἡμῶν″ μέσα στόν ναό καί μετά ἀπό τόν προθάλαμο τῆς ἐκκλησίας.

   »Οἱ πειρασμοί φυσικά πρίν ἀπό τήν βάπτισή μου καί μετά ἀπό αὐτήν δέν ἔλειψαν. Ἀλλά πῶς νά τό καταλάβω τότε.

   »Μέ τί ὄνομα νά βαπτιστῶ; Ἀφοῦ τό ὄνομά μου στήν καθολική βάπτιση δέν ἦταν ὀρθόδοξο. Εὐτυχῶς κατάλαβα στό τέλος ὅτι ὑπάρχει καί τό δεύτερό μου ὄνομα περασμένο στό διαβατήριό μου πού ἦταν Ἄννα. Ἀλλά δέν ὑπολόγισα τήν ἀντίδραση τῶν γονέων μου καί τῶν συγγενῶν πού ἦταν στήν Γερμανία. Οἱ γονεῖς μου δέν γνώριζαν τίποτα γιά τήν Ὀρθοδοξία, ὥστε στήν ἀρχή φοβήθηκαν ὅτι εἶχα γίνει θῦμα μιᾶς μεγάλης αἱρετικῆς ὀργανώσεως. Ἡ ἀλλαγή τοῦ ὀνόματος ἔδειχνε πλέον φανερά ὅτι ἡ πνευματική ζωή μου ἄλλαξε. Ἦρθε καί ἡ δυσκολία νά βρῶ νονά, πού λύθηκε πολύ λίγο χρόνο πρίν τήν βάπτιση.

   »Πῶς καί μέ ποιά λόγια νά περιγράψω τήν βάπτισή μου; Ἦρθε ἡ στιγμή πού περίμενα τόσους μῆνες τῆς κατηχήσεως. Μοῦ εἶπαν ὅτι ξεπλένονται ὅλες οἱ ἁμαρτίες μου πού μέχρι ἐκείνη τήν στιγμή ἔπραξα. Ὅτι ἡ ψυχή μου θά λευκανθῆ. Ἄρα θά μέ συγχωρέση ὁ Θεός; Τόσα χρόνια μακρυά Του καί μέ τόσες ἁμαρτίες; Εἶπα ἀργά–ἀργά τήν ἀπόταξή μου ἀπό τόν διάβολο καί τό ″Πιστεύω″ στήν καινούργια μου πίστη τοῦ Θεοῦ. Βαπτίστηκα μέ τρεῖς πλήρεις καταδύσεις. Ἡ ἀγαλλίαση ἔγινε ἕνα δυνατό αἴσθημα, μεγάλωσε καί κράτησε πολλές ἡμέρες. Σάν νά μήν περπατοῦσα στήν γῆ. Δέν μέ ἄγγιζε ἀπολύτως τίποτα ἀρνητικό ἀπό γύρω μου. Μία χαρά καί συγκίνηση πού δέν μποροῦσα νά μοιραστῶ μέ κανέναν ἀπό τόν κόσμο. Τά ἔντονα προβλήματά μου τῆς καθημερινότητος δέν τάραζαν τήν ἐσωτερική εἰρήνη μου. Τόσο δυνατά αἰσθήματα, πού κρατοῦν ἀκόμα καί μέχρι σήμερα μετά ἀπό τόσα χρόνια.

     »Ὅταν ἤμουν στενοχωρημένη καί ἀγχωμένη μέ τίς ἐξετάσεις στό Πανεπιστήμιο πρίν ἀπό τήν βάπτισή μου καί δέν μποροῦσα νά συγκεντρωθῶ καθόλου, οὔτε νά γίνω δραστήρια, ἄλλαξαν τά πράγματα τελείως μετά τήν βάπτισή μου. Σήμερα στίς μεγάλες ἐξετάσεις τῆς ζωῆς μου, κάνω τόν σταυρό μου καί γίνομαι μέ τήν βοήθεια τοῦ Παντοδυνάμου πιό δραστήρια ἀπό πρίν καί μέ συνοδεύει ἡ χαρμολύπη τοῦ Χριστοῦ! Πόσο ὄμορφη εἶναι ἡ ζωή μαζί Του!

    »Καί πῶς νά κόψω τά παλιά μου πάθη; Ἦταν ἡ ἀπόφασή μου ἀρκετή; Καί ὅμως ἡ στροφή στήν ζωή μου ἀπό τότε ἦταν ραγδαία καί ἀπότομη. Τίποτα ἀπό τά παλιά πάθη δέν μέ ἄγγιζαν πλέον. Κόπηκαν μαχαίρι. Ὁ Θεός ἔκανε τό ζωντανό του θαῦμα! Ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή μπορῶ νά αἰσθάνωμαι ὅλους τούς ὀρθοδόξους σάν ἀδέλφια καί δέν εἶμαι πλέον μόνη!

    »Ἡ βάπτισή μου ἄγγιξε καί τό παιδί μου πού ἦταν πλέον σέ ἡλικία τοῦ Δημοτικοῦ σχολείου. Πειραγμένο ἀπό τίς δυσκολίες στό σπίτι, ἀβάπτιστο καί τρομαγμένο ἦταν δυστυχισμένο καί οὔτε ψυχολόγοι δέν μπόρεσαν νά τό βοηθήσουν. Ἡ λαχτάρα του νά βαπτιστῆ καί αὐτό μεγάλωσε ὅταν παρακολουθοῦσε τήν μητέρα του. Ἔνοιωθε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἀρχή. Μετά ἀπό μεγάλο δρόμο καί ἀγῶνα βαπτίστηκε. Τό προσωπάκι του φωτίστηκε, ἀπό ἕνα δυστυχισμένο παιδί ἔγινε ἀπό τήν μία στιγμή στήν ἄλλη ἕνα χαρούμενο ἀγγελούδι, πού ἀπέκτησε γρήγορα τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων παιδιῶν γύρω του.

    »Σήμερα μένει ἡ ἀνεξίτηλη σφραγίδα στήν ψυχή, στήν μνήμη καί στήν καρδιά μου ἀπό αὐτές τίς μεγάλες στιγμές πού μέ ἀξίωσε ὁ Θεός νά ζήσω. Ἤμουν ἕνα πνευματικό μωρό λίγο μετά τήν βάπτισή μου. Ὅπως μέ ἔβαλε ὁ Θεός στήν ἀρχή στό ζαχαροπλαστεῖο Του καί μοῦ ἔδωσε ἄφθονες χάρες καί χαρές, τώρα πρέπει νά περπατήσω σάν πνευματική ἐνήλικη στήν ζωή μου. Ὁ Θεός κοντά μου εἶναι, ἀλλά ὁ πνευματικός ἀγώνας μου συνεχίζεται.

    Νά μέ συγχωρέση ὁ ἀναγνώστης γιά τά ὀρθογραφικά καί γλωσσικά μου λάθη, ἀλλά καί γιά τήν φιλαρέσκειά μου. Ἀκολουθῶ ὅμως τίς συμβουλές τοῦ Πνευματικοῦ μου πατέρα νά προχωρήσω στήν καταγραφή τῶν σκέψεων καί τῶν ἐμπειριῶν μου στόν δρόμο γιά τήν Ὀρθοδοξία, μήπως ὑπάρχει ἔστω καί γιά μία ψυχή κάποιο ὄφελος. Νά φυλάξη ὁ Παντοδύναμος νά μήν ὑπάρχη πνευματική ζημιά γιά κανέναν».

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΡΩ ΤΕΥΧΟΣ 31
https://enromiosini.gr/