Ο
δρόμος των θλίψεων και των δοκιμασιών είναι δύσκολος και αβάσταχτος, και χωρίς
τον Χριστό σίγουρα δεν αντέχεται, όπως έλεγε και ένας αγαπημένος άγιος, ο
επίσκοπος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Είναι δε, μεγάλο μάθημα για όλους, η αντιμετώπιση
των θλίψεων από κάποιους σύγχρονους Χριστιανούς, με «Χ» κεφαλαίο, οι οποίοι
θεωρούν τον εαυτό τους άξιο για τις θλίψεις που τους συμβαίνουν. Αυτό άλλωστε,
είναι κατά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, σημείο της πραγματικής και επιμελούς
μετανοίας.
Ταπεινοί, συμπονετικοί και πλήρης
αγάπης, οι αδελφοί μας αυτοί, δέχτηκαν τον σταυρό τους ως ευλογία και προχωρούν
μαζί με τον Χριστό στον δρόμο προς την αιωνιότητα. Δεν αναρωτιούνται «γιατί Θεέ
μου να συμβεί αυτό σε εμένα», αλλά, «γιατί Θεέ μου, όχι σε εμένα»!
Βρήκαν, οι άνθρωποι αυτοί, καταφύγιο
στην αγκαλιά του Χριστού, αίροντας τον δικό τους σταυρό, ανεβαίνοντας μαζί με
τον αγαπημένο τους Κύριο σε μια μαρτυρική πορεία προς τον δικό τους Γολγοθά,
περιμένοντας με ελπίδα και καρτερία την ανάστασή τους. Διότι η θλίψη «υπομονήν
κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς ου
καταισχύνει, ότι η αγάπη του Θεού εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος
Αγίου του δοθέντος ημίν» (Ρωμ. 5,
3-5).