Σεβαστέ μου Πάτερ Ευστράτιε, την ευχή σας.
Παίρνω το θάρρος να σας γράψω και εγώ
το θαύμα του Ταξιάρχη που έγινε στο παιδί μου και να τον ευχαριστήσω,
μέσα από την καρδιά μου, για τη χαρά και την ευτυχία που έδωσε σ’ όλη
την οικογένειά μου.
Η ιστορία μου ξεκίνησε από το 2007
όταν η κόρη μου ήταν 5 ετών. Κάποια μέρα παρατήρησα ότι δεν μπορούσε να
περπατήσει καλά. Τότε, την παρακολούθησα περισσότερο προσεκτικά και είδα
ότι όχι μόνο δεν μπορούσε να περπατήσει καλά, αλλά είχαν στραβώσει και
τα πέλματά της προς τα μέσα. Πανικόβλητη τότε έσπευσα να την πάω κατ’
ευθείαν στο γιατρό.
Ο γιατρός αφού την εξέτασε αρκετή ώρα
διέγνωσε ότι πάσχει από την λεγόμενη πάθηση του Sarlo. Η πάθηση αυτή
έχει την ιδιότητα να στραβώνει τα πέλματα προς το εσωτερικό τους με
αποτέλεσμα να δημιουργεί πρόβλημα στον τρόπο που
περπατάς.
Μας έγραψε μια συνταγή και αγοράσαμε
ειδικά ορθοπεδικά αντίστροφα παπούτσια, τα οποία μπορούσαν να βελτιώσουν
κατά ένα ποσοστό το περπάτημα της μικρής. Το παιδί λοιπόν έπρεπε ανά
τρεις μήνες να αλλάζει παπούτσια και να υποβάλλεται σε εξετάσεις και να
παρακολουθείτε επισταμένως από ειδικούς
γιατρούς.
Όταν θα έκλεινε το 12ο έτος της
ηλικίας της, θα μπορούσε να ξεκινήσει και την διαδικασία των
χειρουργείων που θα βελτίωναν τόσο τα πόδια όσο και το περπάτημά της,
όχι 100%, αλλά 70 με 80. Οι γιατροί μου έλεγαν και μου το επιβεβαίωναν
ότι η κατάσταση των ποδιών της θα βελτιωθεί με την χειρουργική, όχι όμως
να θεραπευτεί
εντελώς.
Ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα
είχα κλείσει ραντεβού και με έναν γιατρό από την Αθήνα να εξετάσει την
μικρή καθώς εκείνη την περίοδο έμενα μόνιμα στην Κρήτη. Μια μέρα, πριν
από το ραντεβού, πληροφορούμαι ότι μια φιλική μας οικογένεια είχε στο
σπίτι της τα παπούτσια του Ταξιάρχη από το Μανταμάδο Μυτιλήνης. Το
άκουσε η κόρη μου και με παρακαλούσε κλαίγοντας να πάμε στο σπίτι για να
τα προσκυνήσει και να προσευχηθεί στον Αρχάγγελο να της κάνει καλά τα
πόδια. Δε της χάλασα το χατήρι, πήγαμε. Φτάνοντας στο σπίτι η μικρή
φόρεσε τα παπούτσια του Αγίου και τα περπάτησε, πράγμα το οποίο είναι
εξαιρετικά δύσκολο γιατί τα συγκεκριμένα παπούτσια είναι έως και
ακατόρθωτο να φορεθούν από ανθρώπινα πόδια, πόσο μάλλον να περπατηθούν.
Είναι σιδερένια, δεν έχουν τις κλήσεις του κανονικού παπουτσιού και ο
χώρος του ο εσωτερικός ασύμμετρος. Επίσης προσευχήθηκε να της κάνει καλά
τα πόδια και ως αντάλλαγμα θα πήγαινε στη Χάρη Του τα ορθοπεδικά
παπούτσια που ήδη
φορούσε.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στο γιατρό
για να την εξετάσει. Ο γιατρός διαπίστωσε ότι τα πόδια της κόρης μου
ήταν εντελώς καλά, λέγοντάς μου ότι δεν έχει ανάγκη πλέον τα ειδικά
παπούτσια που φοράει και ότι μπορούσε να τα πετάξει. Μην πιστεύοντας στα
αυτιά μου παρατήρησα ότι όντως τα πόδια της ήταν ίσια και
συνειδητοποίησα ότι το οφείλω στον Άγιο που την
θεράπευσε.
Επιστρέφοντας στο σπίτι κάναμε μια
στάση και ανάψαμε ένα κεράκι στην εκκλησία των Ταξιαρχών στον Κορυδαλλό
για να ευχαριστήσω τον Αρχάγγελο που έκανε καλά τα πόδια του παιδιού
μου. Αργά το βράδυ έπεσα λίγο να ξεκουραστώ και την ώρα που χάζευα
τηλεόραση ακούω μια φωνή να μου λέει τα εξής: «Θέλω να θυσιάσεις τα
πόδια σου, για χάρη των ποδιών του παιδιού σου». Όταν τρομαγμένη
κατάλαβα ότι η φωνή αυτή ήταν του Ταξιάρχη αποκρίθηκα: «Ζητιάνα θα γίνω
και θα έρθω να σου κάνω όλο τον δρόμο». Μετά απ΄ αυτό το περιστατικό,
κάποια μέρα έρχεται στο σπίτι μια γνωστή μου και με ρωτάει αν έταξα
κάτι στον Αρχάγγελο, μη ξέροντας τίποτα για το συμβάν, αφού σε κανέναν
δεν είχα μιλήσει γι΄ αυτό. Τότε της απάντησα ναι και μου είπε ότι Τον
είδε στον ύπνο της λέγοντάς της: «Πήγαινε στην Ιωάννα πες της ότι αυτό
που έταξε να το κάνει, γιατί της κόρης της τα πόδια τα θεράπευσα για να
δοκιμάσω τη δική της πίστη».
Ύστερα από λίγες μέρες ξεκίνησα να
πάω με την κόρη μου στη Μυτιλήνη για να εκπληρώσω την επιθυμία του Αγίου
όπως το είχα τάξει και να παραδώσω τα παπούτσια της μικρής. Φτάνοντας
στο λιμάνι έστειλα το παιδί με ταξί στην εκκλησία και εγώ ξεκίνησα την
πορεία μου χωρίς παπούτσια και ζητιανεύοντας μέχρι το Μανταμάδο στο Ναό
του Ταξιάρχη. Κατά την διαδρομή και λίγο πριν φτάσω στην εκκλησία δίψασα
αρκετά καθώς το νερό μου είχε τελειώσει και έκατσα σε ένα παγκάκι.
Εκείνη τη στιγμή περνούσε ένας κύριος με ένα φορτηγάκι το οποίο ήταν
γεμάτο πορτοκάλια. Τον σταμάτησα και του ζήτησα ένα για να ξεγελάσω λίγο
την δίψα μου. Εκείνος μου έδωσε δυο. Όταν γύρισα να τον ευχαριστήσω
εκείνος και το φορτηγάκι ως δια μαγείας είχαν εξαφανιστεί. Αφού λοιπόν
έφαγα τα πορτοκάλια συνέχισα την πορεία μου προς την εκκλησία. Καθώς
μπήκα στο χωριό και λίγα μέτρα πριν τον Ναό συνειδητοποίησα ότι δεν
μπορούσα να περπατήσω. Προσπάθησα να γονατίσω, αλλά πάλι δεν τα
κατάφερα. Έτσι σκέφτηκα να πάω με την πλάτη ακουμπώντας την στους
τοίχους μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Τελικά μετά από αρκετές
δοκιμασίες έφτασα στον Ταξιάρχη και αφού βρήκα την κόρη μου,
προσκυνήσαμε στη Χάρη Του και αφήσαμε τα παπούτσια της μικρής όπως του
είχε η ίδια υποσχεθεί ευχαριστώντας Τον για ότι μας έκανε.
Βγαίνοντας από τον Ναό παρατήρησα ότι
μετά από τόση διαδρομή τα πόδια μου ήταν ανέγγιχτα, πεντακάθαρα, χωρίς
ίχνος κάποιου σημαδιού. Από τότε μέχρι σήμερα. Τον ευχαριστούμε και θα
Τον δοξάζουμε εις τους αιώνας.
Ιωάννα Γιαννακάκη
Αγ. Βαρβάρα, Αιγάλεω, Αθήνα