Ἦταν ὁ πιὸ κρύος χειμώνας ποὺ εἶχε γίνει. Πολλὰ ζῶα πέθαναν ἀπὸ τὸ κρύο. Οἱ σκαντζόχοιροι συνειδητοποιώντας τὴν κατάστασι, ἀποφάσισαν νὰ συγκεντωθοῦν ὅλοι μαζί γιὰ νὰ κρατηθοῦν ζεστοί.
Τὰ ἀγκάθια τοῦ καθενός, ὅμως, τραυμάτιζαν αὐτοὺς ποὺ ἦταν κοντά του. Ἔτσι ἀποφάσισαν νὰ χωρισθοῦν, ἀλλὰ ἄρχισαν νὰ πεθαίνουν μόνοι καὶ ξεπαγιασμένοι. Ἔτσι ἔπρεπε νὰ διαλέξουν: ἤ νὰ ἀποδεχθοῦν τὰ ἀγκάθια τῶν συντρόφων τους ἤ νὰ ἐξαφανισθοῦν ἀπὸ τὴν γῆ. Σοφὰ ἀποφάσισαν νὰ εἶναι ὅλοι μαζί, ἀνεχόμενοι τὰ μικρὰ τραύματα ποὺ τοὺς προκαλοῦσε ἡ κοντινὴ σχέσις μὲ τοὺς ἄλλους, γιατὶ μόνον ἔτσι μποροῦσαν νὰ ἐπιβιώσουν. Γιὰ νὰ διδάξουν καὶ σὲ μᾶς πὼς πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε μὲ τοὺς «ἀτελεῖς» ποὺ εἶναι κοντά μας.
(από mail)