Στις μέρες μας, και στη χώρα μας, με τις «ευλογίες» της πολιτείας, ο άνθρωπος κατάφερε να πέσει κι άλλο χαμηλά.
Σ’ ένα πάρτυ ομοφυλόφιλων εμφανίστηκε ένας «άνδρας» βαμμένος
πατόκορφα με όλα τα χρώματα της φύσης. Είχε βαμμένο το κεφάλι του, τα
αυτιά του, τα χείλη πράσινα και η εμφάνισή του θύμιζε στην
κυριολεξία καρναβάλι. Για το πώς θέλει κάποιος να εμφανίζεται είναι
δικαίωμά του και εμένα προσωπικά δεν με αφορά καθόλου. Εκείνο όμως που
με ενόχλησε και αισθάνθηκα στην αρχή αμήχανα και στη συνέχεια η αμηχανία
μετατράπηκε σε οργή ήταν, ότι εκτός των άλλων φορούσε ένα φόρεμα, που
στην περιοχή των γεννητικών οργάνων ήταν τυπωμένη η εικόνα του αγίου
Νικολάου, με σεξουαλικό υπονοούμενο. Θλίψη με κατέλαβε για το κατάντημα
του ανθρώπου, αλλά και αγανάκτηση, διότι προσβάλει ό,τι όσιο και ιερό
έχουμε. Φορούσε επίσης έναν μεγάλο Σταυρό, σαν αυτόν που φορούν οι
Επίσκοποι, με διάθεση υποθέτω ειρωνείας. Η εμφάνιση ήταν άκρως
υβριστική, ενοχλητική και προκλητική, διότι με την εμφάνισή του
απαξίωνε το θρησκευτικό συναίσθημα το δικό μου και άλλων συνανθρώπων
μου υποθέτω. Και γεννάται το ερώτημα: μέχρι πού φθάνει η ελευθερία
έκφρασης του ανθρώπου; Ο άνθρωπος αυτός έχει δικαίωμα να εκφράζεται και
να ζει όπως αυτός νομίζει, διότι έτσι μας έπλασε ο Δημιουργός μας. Αλλά
πέρα από το δικαίωμα υπάρχει και η υποχρέωση να σέβεται το πιστεύω των
συνανθρώπων του στην κοινωνία που ζει. Μήπως έχει γίνει παρανόηση της
ελευθερίας και της δημοκρατίας; Θα μπορούσε άραγε αυτός ο άνθρωπος να
κινείται και να εκφράζεται σε μια Ισλαμική χώρα με αυτήν την εμφάνιση;
Κάπου χάσαμε το μέτρο και χάσαμε και τις ισορροπίες. Η ελευθερία μας
σταματά εκεί που αρχίζει να ενοχλεί τον συνάνθρωπό μας.
Η ελευθερία είναι ένα δώρο του Θεού προς τα δημιουργήματά του.
Έτσι έπλασε εμάς τους ανθρώπους και τον αόρατο κόσμο των Αγγέλλων. Ο
διάβολος, ενώ ήταν Άγγελος φωτεινός, από φθόνο και εγωισμό κινούμενος,
ενώ ζούσε κοντά στον Θεό τον Δημιουργό του, ζήλεψε το θρόνο του Θεού και
κάνοντας χρήση της ελευθερίας, έκανε το λογισμό να γίνει αυτός θεός.
Κάνοντας αυτό το λογισμό αμέσως έγινε εχθρός του Θεού, εξέπεσε της δόξης
του, αυτός και όσοι τον ακολούθησαν και αποφάσισε να ζει στο σκοτάδι
και σε ό,τι άσχημο σκέφτηκε από κει και πέρα.
Δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά κατάφερε και παρασέρνει το
αγαπημένο πλάσμα του Θεού, την αιτία της δημιουργίας, τον άνθρωπο, να
ζει όπως και αυτός. Ο διάβολος θεοποίησε τον εαυτό του, το ίδιο έκανε
και στον άνθρωπο. Του έβαλε το λογισμό, ότι μπορεί να γίνει θεός. Η
αμαρτία είναι η αιτία της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό. Στις
μέρες μας όμως έχει επέλθει κορεσμός από την αμαρτία και ίσως ο άνθρωπος
ξεπέρασε σε ιδέες το διάβολο και από την απλή αμαρτία έφθασε στη
διαστροφή. Ο φύλακας Άγγελός μας είναι παρών ακόμα και όταν αμαρτάνουμε.
Μόνο, όταν αμαρτάνει ο άνθρωπος παραφύσιν απομακρύνεται από κοντά του
και τον αποστρέφεται, γιατί δεν αντέχει το θέαμα αυτό. Πλέον ο άνθρωπος
δεν κυλιέται στο βούρκο της αμαρτίας, έχει αλλάξει χώρο, τώρα θέλει να
ζει μέσα σε βόθρους που όσο συχνάζει και κινείται, τόσο αναδύει μπόχα
και δυσωδία.
Παλαιότερα ο άνθρωπος τη νύχτα την είχε για να ξεκουράζεται από
τον κόπο της ημέρας. Τώρα άλλαξε συνήθειες και του αρέσει να ζει στο
σκοτάδι, να ζει «τη νύχτα», τη νυχτερινή ζωή.
Έχει θεοποιήσει τη σάρκα και προσπαθεί ζώντας μέσα στις απολαύσεις
και στις ηδονές, να γεμίσει τα κενά της ψυχής του. Δεν χορταίνει ο
άνθρωπος, αρχίζει από τα απλά και συνεχίζει στα σύνθετα, πολύπλοκα και
επικίνδυνα. Ξεκινά από την νυχτερινή διασκέδαση, συνεχίζει με τις
σαρκικές απολαύσεις και στις μέρες μας, από τα άγουρα χρόνια της
τρυφερής εφηβικής ηλικίας των 13 ετών. Μετά έρχεται το αλκοόλ, τα ελαφρά
ναρκωτικά, και επειδή από ένα σημείο και μετά δεν είναι αρκετά,
καταφεύγει στα σκληρά, στην ηρωίνη, στην κοκαΐνη και στο τέλος τις
περισσότερες φορές καταλήγει στο θάνατο.
Το παράδοξο είναι ότι, ο άνθρωπος κάνοντας αυτή τη διαδρομή
νομίζει ότι είναι ελεύθερος. Δυστυχώς είναι πλάνη, διότι αν πιστέψουμε
ότι είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουμε, στην ουσία σκλαβωνόμαστε
στα πάθη της σάρκας, την οποία έχουμε θεοποιήσει και όλο θέλει κάτι
παραπάνω και η ικανοποίηση δεν έρχεται, και πάντα θέλει να δοκιμάσει
κάτι διαφορετικό με αποτέλεσμα όσα περισσότερα γνωρίζουμε
τόσο δυστυχέστεροι να γινόμαστε.
Έχουμε περιπτώσεις ανθρώπων με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, που
θέλησαν να δώσουν τέρμα στη ζωή τους, αυτοκτονώντας, γιατί δεν κατάφεραν
με υλικά αγαθά να γεμίσουν την ψυχή τους.
Όταν ο άνθρωπος καταφέρει να απελευθερωθεί από τα πάθη, τότε γίνεται πραγματικά ελεύθερος.
Όταν ο άνθρωπος απαλλαγεί από τα βαρίδια που τον κρατούν καθηλωμένο στη
λάσπη της γης, τότε απογειώνεται, ανεβαίνει ψηλά και όσο ψηλά
αναβαίνει, τόσο ο αέρας καθαρίζει, η ακοή εκλεπτύνεται, ο ορίζοντας
διευρύνεται, η σχέση με το αληθινό εντείνεται. Τότε βλέπει τα
αυτοκίνητα σαν παλιοσίδερα, τα σπίτια και τις βίλες πολυτελείας σαν
μπάζα και τα καλά φαγητά σαν μελλοντική τροφή των σκουληκιών.
Ναι, ο άνθρωπος είναι πλασμένος να ζει ελεύθερος. Είναι ελεύθερος
να διαλέξει να ζει κοντά στο Χριστό, ή χωρίς Αυτόν. Εάν, κάνοντας χρήση
της ελευθερίας του, διαλέξει να ζήσει μακριά από το Χριστό, αναγκαστικά
θα είναι με το διάβολο. Θα ζει στο σκοτάδι, στο ψέμα, στην ταραχή, στον
εγωισμό, στην σαρκολατρεία, στο μίσος, κ.α. Εάν διαλέξει να ζήσει με
το Χριστό θα πρέπει να αφεθεί στα χέρια του και ο Θεός μετά, θα τον
χαριτώσει. Θα ζει μέσα στο φως, γιατί ο ίδιος ο Χριστός είναι φως. Θα
ζει την αλήθεια, γιατί ο Χριστός είναι η αλήθεια. Θα ζει ειρηνικά,
γιατί ο Χριστός είναι η ειρήνη. Θα ζει ταπεινά, γιατί ο Χριστός ο ίδιος
μας δίδαξε και έζησε ταπεινά. Θα ζει αγνά, γιατί ο Χριστός είναι το
σύμβολο της αγνότητας και της ακακίας. Υπάρχουν πολλές αναφορές στο
Ευαγγέλιο, όπου αναφέρεται σαν αμνός του Θεού, που είναι το σύμβολο της
αθωότητας. Θα ζει μέσα στην αγάπη, γιατί ο Χριστός είναι αγάπη και από
αγάπη ανέβηκε στον Τίμιο Σταυρό, και άπλωσε τα χέρια του για να
αγκαλιάσει όλο τον κόσμο.
Στο χέρι μας είναι να διαλέξουμε πώς θέλουμε να ζήσουμε. Την απόφαση όμως θα την πάρουμε τώρα, όχι αργότερα, διότι αργότερα ίσως είναι πολύ αργά.
http://euxh.gr/theologia/orthodoxia/peri-eleftherias