Γεώργιος Αραμπατζόγλου
Ένα τραγικό φαινόμενο που το συναντάμε δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό
και ιδιαίτερα στην επαρχία, είναι η περιφρόνηση προς τη θεία κοινωνία.
Θα άξιζε να προσέξει κανείς μερικά πράγματα στο περίεργο αυτό φαινόμενο.
Φθάνει κανείς αρχικά να αναρωτιέται:
Για ποιόν γίνεται η θεία Λειτουργία; Για τον ιερέα και τον ψάλτη;
Και το παράξενο είναι ότι ορισμένοι άνθρωποι ξυπνούν το πρωί και πάνε
στην Εκκλησία, χωρίς τελικά να συμμετέχουν στη θεία Κοινωνία.
Τι προσδοκούν άραγε; Ότι θα έρθει κάποτε ένας παράδεισος, μέσα από μία παθητική «συμμετοχή» στις ιερές ακολουθίες;
Υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων που απέχει σκόπιμα, θεωρώντας ότι
δήθεν από «φιλότιμο» δεν πρέπει να μεταλάβει, λόγω της κακής εσωτερικής
κατάστασης.
Σωστά εν μέρει, διότι καθόλου δεν οφείλει, (το αντίθετο μάλιστα),
όμως η αλήθεια είναι ότι το γεγονός της παραμονής στην κατάσταση αυτή
επί μακρόν, αποτελεί μεγάλη πλάνη.
Η συνεχόμενη αποχή από τη μυστηριακή σύνδεση με το Χριστό, αποτελεί
περιφρόνηση προς Εκείνον και όχι φιλότιμο... για το ότι κάποιος δεν
είναι έτοιμος (χωρίς φυσικά να το αποκλείει κανείς), διότι μερικοί
απέχουν, σκεπτόμενοι με αυτό τον τρόπο.
Το βασικό ερώτημα που τίθεται προς αυτούς τους ανθρώπους είναι το εξής:
Όταν δεν είμαστε έτοιμοι, γιατί δεν κάνουμε κάτι για να γίνουμε έτοιμοι (το κατά δύναμιν);
Και μη το συγχέουμε με το άξιος, γιατί άξιος δεν είναι κανείς.
Για ποιό λόγο δεν προετοιμαζόμαστε γι' αυτό το Μέγα μυστήριο;
Μέσα στην προετοιμασία αυτή, απαραίτητη προϋπόθεση είναι και η εξομολόγηση στον πνευματικό.
Φοβόμαστε, ή μήπως μας κυριεύει ο εγωισμός και δεν το επιχειρούμε;
Κάποτε μία ψυχή μου είπε: «Δεν πάω για εξομολόγηση, διότι είμαι σίγουρος ότι θα ξαναπέσω και δεν θέλω να κοροϊδεύω το Θεό».
Άρα βολεύτηκα στη σαπίλα και δεν επιθυμώ να την αποχωριστώ.
Μεγαλύτερη πλάνη από αυτή ποιά είναι; Ποιός είναι βέβαιος ότι δεν θα ξαναπέσει;
Απολύτως κανείς. Θα μπορούσαμε να γράψουμε αμέτρητα πράγματα γι'αυτά, αλλά είναι χιλιο-ειπωμένα και χιλιο-γραμμένα.
Ερωτημάτων συνέχεια:
Για ποιό λόγο πάμε στη θεία Λειτουργία; Για να ακούσουμε ψαλμωδίες, ή
μήπως για να δούμε οικεία πρόσωπα; Ποιό είναι το μέλλον ενός τόπου, ο
οποίος περιφρονεί το Χριστό;
Αυτή η επαναλαμβανόμενη θυσία του Χριστού που βιώνουμε κάθε φορά μέσα
στη θεία Λειτουργία, θα έπρεπε να αποτελεί συγκλονιστικό στοιχείο ώστε
να μας ενεργοποιήσει στο να δεχτούμε αυτή την προσφορά και να λάβουμε το
Σώμα και το Αίμα του για τη σωτηρία μας.
Μερικοί επιθυμούν ουσιαστικά, μία σχέση χωρίς τη σχέση.
Δηλαδή μία ιδιόρρυθμη κατάσταση που ξεπερνά και τη στοιχειώδη λογική.
Μας ικανοποιεί το αντίδωρο; Ποιός άγιος στο συναξάρι, μας καταθέτει ότι το αντίδωρο είναι το «εισιτήριο» του παραδείσου;
Για να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα των θρησκευτικών ανθρώπων που αρέσκονται να μιλούν για εισιτήρια κτλ.
Διότι αν κάποιος ικανοποιείται με το αντίδωρο, είναι ένα είδος
θρησκευτικού ανθρώπου, που το μόνο ουσιαστικό που τον χαρακτηρίζει είναι
η «μισθαποδοσία» και καταστάσεις που φαντάζεται ότι υπάρχουν, χωρίς να
γνωρίζει ότι πλανάται οικτρά.
Απλά είναι τα πράγματα. Επειδή είμαστε αθεολόγητοι συμβαίνουν αυτά.
Χωρίς την εμπειρία της μετοχής στο Άγιο Ποτήριο, δεν μπορούμε να βιώσουμε Χριστό και θεία Χάρη.
Είναι επίσης και αντιεκκλησιαστικό το φαινόμενο αυτό, διότι η ενότητα
του Σώματος του Χριστού που είναι η Εκκλησία, συγκροτείται με βάση το
Άγιο Ποτήριο και όχι με μία απλή συνάθροιση ανθρώπων σε ένα Ναό.
Αλλά προφανώς κι αυτή η στάση αποτελεί άλλη μία ιδεολογικοποιημένη
πλάνη μέσα στις τόσες που μας βασανίζουν χρόνια τώρα ως Εκκλησία.
Ο ίδιος ο Χριστός μας δίδαξε τη βασική προϋπόθεση για να ενωθούμε μαζί του, την οποία πρέπει να έχουμε κατά νου. [1]
Μία προσέγγιση καθαρά βιωματική και όχι προϊόν παρακολούθησης κάποιων τελουμένων, διατηρώντας μία παθητική στάση.
Χωρίς τη θεία Μετάληψη, μπορούμε να θεωρούμαστε επισκέπτες ενός ναού, περίπου όπως κάνουν οι τουρίστες.
Ένας άνθρωπος τουλάχιστον, που επισκέπτεται έναν χώρο για να τον
φωτογραφήσει, δεν έχει ψευδαίσθηση θεώσεως όπως είναι εύκολο να
καταλάβει κανείς.
Μας είναι αρκετό να τοποθετηθούμε σ' αυτή την κατηγορία;
________________________________________________[1] Ιωαν. 6,54 «ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον»
http://euxh.gr/theologia/leitourgika/i-perifronisi-sto-agio-potirio