Η Ναντέζντα γεννήθηκε στη Μόσχα το 1976. Είναι παντρεμένη έχει δύο παιδιά και ασχολείται με τη ψυχολογία της οικογένειας, τον τουρισμό και την αραβική κουλτούρα.«Γεννήθηκα στη Μόσχα , η μαμά μου είναι Μοσχοβίτισσα και ο πατέρας μου είναι Λιβανέζος. Όταν ήμουν τριών χρονών και έμενα και με τον αδερφό μου μας έστειλαν στο Λίβανο επειδή ήμασταν συχνά άρρωστοι και το να μας φροντίζουν ξεπερνούσε τις δυνάμεις τους επειδή οι γονείς μας ήταν φοιτητές, ενώ στο Λίβανο μας περίμεναν φρούτα και ήλιος.
Έζησα με τους παππούδες μου. Η γιαγιά μου Ασμάτ ήταν μια αφοσιωμένη μουσουλμάνα και μια υπάκουη σύζυγος. Είχε παντρευτεί με το παππού όχι από αγάπη αλλά επειδή έτσι το θέλησαν οι γονείς της και γέννησε τέσσερις κόρες και ένα γιο. Συνήθιζε να ξυπνάει πολύ πρωί για να ετοιμάζει πρωινό στο σύζυγό της και έπειτα καθάριζε το εκατό τετραγωνικά σπίτι, εκατοστό με εκατοστό. Την ίδια στιγμή κατάφερνε να μαγειρεύει τεράστιες κατσαρόλες και ποτέ δεν έκαιγε το φαγητό.
Η γιαγιά προσευχόταν πέντε φορές την ημέρα αφού πρώτα έπλενε τα πόδια της, το πρόσωπό της και με ένα ξεχωριστό τρόπο τα χέρια της. Ήξερα πως δεν έπρεπε να την ενοχλώ και μόνο την κοίταζα.
Όταν το βράδυ έρχονταν ο παππούς στο σπίτι έπρεπε να ξεκουραστεί. Τρέχαμε προς αυτόν και του φιλούσαμε το χέρι που μας φέρνει ψωμί, το χέρι του γηραιοτέρου άνδρα της οικογένειας. Μου άρεσε αυτό το τελετουργικό και ακόμη φιλώ το χέρι του πατέρα μου ως ένδειξη σεβασμού.
Η μάνα μου με βάφτισε όταν ήμουν έξι χρονών. Θυμάμαι την εκκλησία στο κέντρο της Μόσχας. Υπήρχε πολύς κόσμος εκεί. Ο ιερέας διάβαζε μια ευχή και εγώ αισθάνθηκα ειρήνη στη ψυχή μου. Η μητέρα μας ζήτησε να μη πούμε τίποτα στον πατέρα. Στα δώδεκά μου η μητέρα μας πήγε στη Μονή Νοβοντεβίτσι. Ήταν η ώρα της Θείας Λειτουργίας. Όλα γύρω μου ήταν τόσο μεγαλειώδη και φωτεινά. Σε αυτό το μέρος αισθανόμουν πολύ καλά και δεν ήθελα να φύγω. Έπειτα η μητέρα συναντήθηκε με τον π. Μιχαήλ ο οποίος άρχισε να μας μαθαίνει την οδό της Αλήθειας. Αρχίσαμε να προσευχόμαστε, να νηστεύουμε και να πηγαίνουμε στις ακολουθίες. Το πιο δύσκολο ήταν να κρύψουμε τις σκέψεις μας και τους σταυρούς μας από τον πατέρα.
Όταν το έμαθε ο πατέρας θύμωσε πολύ και φώναζε ότι αυτός ποτέ δεν μας είχε μιλήσει για το Ισλάμ, για να αποφασίσουμε μόνοι μας όταν θα μεγαλώσουμε. Τότε εμείς αρχίσαμε να προσευχόμαστε και να πηγαίνουμε στην Εκκλησία φανερά. Ο πατέρας άρχισε να διαβάζει το κοράνι με δυνατή φωνή και να κηρύττει το Ισλάμ. Σταδιακά όχι μόνο υποχώρησε αλλά άρχισε να έρχεται μαζί μας στην εκκλησία.
Στα 17 μου άρχισα να φοιτώ στο Θεολογικό Ινστιτούτο Μπαγκοσλόβσκι. Ο πατέρας με ρωτούσε για τη πίστη, τη διδασκαλία και τα διδάγματα της Ορθοδοξίας ενώ εγώ προσπαθούσα να του μεταδώσω όσα μάθαινα. Όσο πιο πολύ μελετούσα τόσο καταλάβαινα ότι τα πάντα στην Ορθοδοξία έχουν μια βαθιά σημασία.
Ο πατέρας ήρθε προς τον Κύριο σαν τον άπιστο Θωμά!
Πρώτα συνέβη ένα θαύμα στη μονή Ντιβειεβσκι:
Εγώ και η αδερφή μου η Νατάσα επήγαμε στο αρχονταρίκι που μας περίμενε ο πατέρας. Τον είχε πείσει η μητέρα να έρθει μαζί μας. Τότε άρχισε να μας ειρωνεύεται και να λέει ότι αν όλα αυτά είναι αληθινά θα έβλεπε κάποιο όνειρο! Το πρωί μας ξύπνησε με τις φωνές του: «Γιατί δεν ήρθατε όταν σας φώναζα;» Του είπαμε ότι δεν ακούσαμε τίποτα. Τότε μας είπε ότι είδε στο όνειρο του τη Παναγία και του έστειλε από τον ουρανό μια εικόνα. Αυτή ερχόταν σιγά- σιγά προς εκείνον. Ο πατέρας φώναζε αλλά κανείς δεν τον άκουσε. Άνοιξε τα μάτια του μόλις η εικόνα ακούμπησε το μέτωπο του. Αμέσως κατάλαβα ότι γινόταν λόγος για την πολυαγαπημένη εικόνα του Αγ. Σεραφείμ του Σαρώφ, “Umilenie”, αλλά είπα στο πατέρα μου να ψάξει στην εκκλησία μήπως τη δει. Μετά τη λειτουργία τον άκουσα να φωνάζει: «Νάτη! Παναγία ελέησέ με». Γονάτισε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας έκανε το σταυρό του και προσκύνησε! Σύντομα ο πατέρας μου βαπτίστηκε.
Μου αρέσει πως απάντησε σε εκείνους που τον κατηγόρησαν για αυτό: «Πείτε μου ποιος είναι πιο καθαρός. Ο Χριστός ο οποίος προσευχήθηκε και δίδαξε ή ο Μωάμεθ ο οποίος είχε 14 γυναίκες και η νεότερη ήταν 9 ετών;» Οι συγγενείς του πιστοί μουσουλμάνοι έμειναν άφωνοι!
Ένα άλλο θαύμα έγινε στα Ιεροσόλυμα. Το καλοκαίρι του 1995 επήγαμε στους Αγίους Τόπους. Ήταν ένα αξέχαστο ταξίδι! Θυμάμαι που επήγαμε μαζί με το πατέρα μου και κάποιες καλόγριες στο στύλο που μαστίγωσαν το Χριστό. Εάν κολλήσεις το αυτί σου σε αυτό το στύλο μπορείς να ακούσεις τα μαστίγια και τις φωνές πόνου. Εγώ και ο πατέρας τις ακούσαμε, ενώ οι μοναχές μας κοιτούσαν απορημένες προσπάθησαν πιο πολλές φορές αλλά δεν κατάφεραν να ακούσουν. Έτσι μας αξίωσε ο Θεός να ζήσουμε ένα θαύμα!
Στο Λίβανο έχω θείες, θείους και ξαδέρφια τους οποίους αγαπώ πολύ. Όλοι είναι μουσουλμάνοι. Ποτέ δεν έκρυψα την Ορθόδοξη πίστη μου. Στην αρχή κοίταζαν έκπληκτοι και τρομαγμένοι. Ένας μουσουλμάνος πατέρας έπρεπε να έχει παιδιά και σύζυγο μουσουλμάνους. Τους μιλούσα στα αραβικά, στα αγγλικά και στα γαλλικά προσπαθώντας να τους εξηγήσω τις βασικές αρχές της πίστεώς μου. Επέμενα στο γεγονός ότι όντας Ρωσίδα και διαβάζοντας την ιστορία της Ρωσίας, μπορούσα ξεκάθαρα να δω ότι χωρίς τη βοήθεια της Παναγίας και την ευλογία του Αγ. Σέργιου του Ράντονεζ και άλλων αγίων δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε τις επιθέσεις των επίδοξων κατακτητών. Αυτό το επιχείρημα φαινόταν να τους έχει πείσει και έτσι με άφησαν ήσυχη. Συνήθιζαν μόνο σιωπηλά να μου βάζουν το σταυρό μέσα από τη μπλούζα. Εγώ πάντως ξέρω ότι προσευχόμασταν οι μεν για τους δε με πολλή αγάπη».
http://proskynitis.blogspot.com