Οἱ περισσότεροι ἀπό τούς χριστιανούς, ἄν καί εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας, βιώνουμε τήν πίστη μας θρησκευτικά.
Δοξάζοντας τόν Θεό καί λατρεύοντάς Τον, ἐπιδιώκουμε νά καρπωνόμαστε προφύλαξη ἀπό τόν θάνατο, τήν ἀρρώστια, τή φτώχεια, τήν κοσμική ἀποτυχία καί ὅλα τά σχετικά δεινά πού ἀπειλοῦν τήν ἐπίγεια εὐδαιμονία μας.
Εἴμαστε χρῆστες τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι ὁμόζυγοι Χριστοῦ.
Κάθε φορά πού νομίζουμε ὅτι Ἐκεῖνος δέν φροντίζει γιά τή διατήρηση τῆς ἐπίγειας εὐτυχίας μας, Τόν ἀφήνουμε καί ἀναζητοῦμε ἐπικερδῆ ὑποκατάστατα πού θά μᾶς βοηθήσουν νά κτίσουμε τόν ἐπίγειο παράδεισό μας.
Προσκυνοῦμε τόν σταυρωμένο Κύριο καί Τοῦ ζητοῦμε νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τόν προσωπικό σταυρό μας, δηλαδή νά μήν ἐπιτρέψει νά ἐπιτύχουμε τή χριστοποίησή μας.
Ἀλλά ἄν δέν περάσουμε χριστοειδῶς τήν προσωπική δοκιμασία μας, στήν προσωπική μας Γεσθημανῆ, ἄν αὐτοπροαίρετα δέν ἐπιλέξουμε νά πληρώσουμε μέ τόν ὑπαρξιακό ἀφανισμό μας τήν ἐν Χριστῷ ὑπόστασή μας, δέν εἶναι δυνατό νά ἔχουμε σωτήρια ζωή καί σωτήριο θάνατο.
Από το ομώνυμο βιβλίο του π. Αντώνιου Ρωμαίου, Εκδόσεις Εν Πλω