Είμαι πολύτεκνη μητέρα, εργαζόμενη, χριστιανή
ορθόδοξη, συνεπής στις υποχρεώσεις μου, αφού καταφέρνω, ακόμη, να πληρώνω τους κάθε είδους φόρους που μου επιβάλλουν.
Δεν διαμαρτυρήθηκα όταν μου μείωσαν κατά το ένα τρίτο τον μισθό μου. Δεν διαμαρτυρήθηκα όταν μου έκοψαν το πολυτεκνικό επίδομα, αφού είμαι «προνομιούχα», μιας και εργάζομαι, εγώ και ο άντρας μου. Δεν διαμαρτυρήθηκα όταν μου επέβαλαν τον ΕΝΦΙΑ, κι έτσι πληρώνω επανειλημμένως για ό,τι έχω αποκτήσει δουλεύοντας, κάνοντας οικονομία ή παίρνοντας δάνειο. Δεν διαμαρτυρήθηκα όταν τα παιδιά μου, τελειώνοντας τις σπουδές, έμειναν άνεργα κι έπρεπε να τα συντηρούμε εγώ κι ο άντρας μου, λέγοντας «έχει ο Θεός».
Διαμαρτυρήθηκα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και με είπαν ακροδεξιά και εθνικίστρια. Διαμαρτυρήθηκα για την αρθρόα εισροή λαθρομεταναστών, που δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσει, αφού η Ελλάδα δεν έχει την δυνατότητα να τους συντηρήσει, και με είπαν ρατσίστρια. Διαμαρτυρήθηκα για τις παρεμβάσεις σε θρησκευτικά θέματα και είπαν ότι ανήκω σε παραθρησκευτικές οργανώσεις και είμαι θρησκόληπτη, γραφική και σκοταδίστρια!
Αρχίζω ν’ αναρωτιέμαι για το τι είμαι τελικά. Γιατί σε μια δημοκρατική κοινωνία σαν τη δική μας, όπου όλα τα δημόσια πρόσωπα εκφέρουν ελεύθερα τη γνώμη τους, να μη μπορώ κι εγώ να εκφράσω τη δική μου γνώμη, χωρίς να μου κολλάνε ταμπέλες;
Εδώ και δυο μέρες όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ασχολούνται με τον ξυλοδαρμό του δημάρχου Θεσσαλονίκης. Κανείς όμως δεν ασχολήθηκε με τις δηλώσεις αυτού του κυρίου, ο οποίος προσβάλλει απροκάλυπτα όλους τους Έλληνες που κατάγονται από οικογένειες προσφύγων και όχι μόνο, καθώς και όλους όσοι πιστεύουν στην ελληνικότητα της Μακεδονίας, όχι απλώς γιατί έτσι τους μάθανε αλλά γιατί το μαρτυρούν οι πέτρες και τα χώματα αυτής της ιερής γης! Είχα την τύχη να μάθω την ιστορία όχι μόνο από το σχολείο αλλά και από την γιαγιά και τους παππούδες μου. Μιλούσαν πάντα με αγάπη, νοσταλγία και πόνο για την «Πατρίδα». Διηγούνταν τα δεινά που πέρασαν και δεν αναφέρονταν σε κανένα «συνωστισμό» στο λιμάνι της Σμύρνης. Δεν επισκέφτηκαν μέχρι το τέλος της ζωής τους τα «άγια χώματα» γιατί η καρδιά τους δεν άντεχε τον πόνο που θα ένιωθαν.
Έρχεται λοιπόν τώρα, ο κύριος Μπουτάρης και εκθειάζει τον Κεμάλ και ατιμάζει όλους όσοι άφησαν πίσω νεκρούς και Πατρίδα κι εγώ που έχω αντίθετη άποψη, να πρέπει να απολογούμαι για τα πιστεύω μου. Αναρωτιέμαι λοιπόν: ποιους πήγε να τιμήσει αυτός ο κύριος στην εκδήλωση μνήμης για τον ποντιακό ελληνισμό; Αυτούς για τους οποίους μιλά τόσο προσβλητικά; Τα θύματα ή τους θύτες; Και γιατί οι διοργανωτές τον δέχτηκαν εκεί;
Είμαι κατά της βίας κι έμαθα και στα παιδιά μου πως η βία δε δίνει λύση στα προβλήματά μας. Νιώθω όμως κι εγώ ανυπεράσπιστη, κακοποιημένη, αδικημένη, και δεν ξέρω πότε και πως θα δοθεί τέλος σ’ όλα αυτά. Πονάω για την Πατρίδα μας, για τα κλεμμένα όνειρα των παιδιών μας, για όσα οι άλλοι αποφασίζουν για μας, αφήνοντάς μας να πιστεύουμε πως είμαστε ο κυρίαρχος λαός και αποφασίζουμε με την ψήφο μας.
Τόσα χρόνια οι πρόγονοί μας κατάφεραν ν’ ανταπεξέλθουν σε κάθε είδους ζυγό, στηριζόμενοι στην αγάπη τους στον Χριστό και στην Πατρίδα· «για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος την ελευθερία»! Αν δε μάθουμε στα παιδιά μας αξίες όπως αυτές, η χώρα μας θα πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο και θα έχουμε τους Μπουτάρηδες που μας αξίζουν να μας διοικούν και να μας επιβάλλουν τα πιστεύω τους!
Μ.Ε.