Η απάντηση αυτή δημιουργεί πολλά
ερωτηματικά όχι μόνο από ορθοδόξου πλευράς αλλά και από φιλοσοφικής και
κοινωνικής. Πρόκειται για ένα μηδέν που προηγείται της δημιουργίας του
ανθρώπου και για ένα μηδέν που ακολουθεί μετά τον θάνατό του. Δεν
υπάρχει προσωπικός Θεός δημιουργός του κόσμου και του ανθρώπου, δεν
υπάρχει ακόμη προσωπική ζωή του ανθρώπου μετά τον θάνατό του. Το μόνο
που υπάρχει είναι μια ύπαρξη μεταξύ δυο μηδενικών. Πώς μπορεί αυτό να
κατανοηθή; Παρατηρεί κανείς την πλήρη ανυπαρξία του προσώπου τόσο στον
Θεό όσο και στον άνθρωπο. Αλλά και το μηδέν, το τίποτα δεν μπορεί να
κατανοηθή έξω από το υπάρχον. Τί θα πη “έρχομαι από το τίποτα και πάω
στο τίποτα”; Το τίποτε νοείται συγκρινόμενο με κάτι. Και πώς μπορεί να
υπάρχη προσωπική ζωή μεταξύ δυο ανυπάρκτων μηδενικών, δύο “τίποτα”;
Δυστυχώς όλη αυτήν την σύγχυση
δημιούργησε ο “Θεός” της δυτικής θεολογίας, ο οποίος στην πραγματικότητα
είναι ανύπαρκτος, μη υπαρκτός. Ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης
για να πολεμήσουν τους θεούς της μυθολογίας, που ήταν στην
πραγματικότητα οι θεοί της δημοκρατικής κοινωνίας των Αθηνών,
κατασκεύασαν τον θεό της μεταφυσικής και της ιδεολογίας, που συνδεόταν
με τις θεωρίες των φιλοσόφων και των αρχόντων της ολιγαρχίας. Έτσι, ο
θεός της μεταφυσικής είναι απόλυτα ευδαιμονικός, είναι απρόσωπος, ένα ον
που μέσα του έχει ένα συγκρότημα αφηρημένων ιδεών. Όλος ο κόσμος είναι
αποτέλεσμα της πτώσεως από αυτόν τον κόσμο των ιδεών, η δε ύλη
κατασκευάσθηκε για τιμωρία της ψυχής του ανθρώπου, που κινήθηκε μακρυά
από τον θεό. Επομένως, ο θεός της ευδαιμονίας ελκύει προς τον εαυτό του
όλες τις πεπτωκυίες ιδέες, όλα τα νοητά. Με αυτήν την προοπτική ο Θεός
δεν είναι πρόσωπο, δεν έχει προσωπικές σχέσεις με τα όντα, η ύλη είναι
αποβλητέα, και η σωτηρία του ανθρώπου είναι αφηρημένη και απρόσωπη
είσδυση στον κόσμο των αφηρημένων ιδεών, του απροσώπου όντος.
Αυτές τις θεωρίες μετέφερε στην Δύση ο
ιερός Αυγουστίνος και δημιουργήθηκε με την επήρεια των Φράγκων
φεουδαρχών ηγεμόνων στην Δύση ο θεός της μεταφυσικής, ο οποίος
εξυπηρετούσε άριστα τα ρατσιστικά σχέδια των φεουδαρχών Φράγκων για να
φοβήσουν τον λαό και να τον καταδυναστεύουν. Όλος ο δυτικός μεσαίωνας,
αλλά και η λεγομένη αναγέννηση, από άλλη προοπτική, αναλαμβάνουν να
υποστηρίξουν αυτόν τον ανύπαρκτο θεό, για να τιθασεύσουν τον λαό.
Πρόκειται για ένα θρησκευτικό εργαλείο των φεουδαρχών για υποδούλωση του
λαού.
Πολλοί δυτικοί επαναστάτησαν εναντίον
αυτού του δυτικού θεού με την απόλυτη άρνησή του. Αλλά η απόλυτη άρνηση
του Θεού οδηγεί και στην απόλυτη άρνηση του ανθρώπου ως προσώπου. Τελικά
ο Μαρξισμός πολέμησε αυτόν τον θεό της μεταφυσικής της Δύσης, χωρίς να
γνωρίση τον Θεό της αποκαλύψεως της Ορθοδόξου Ανατολής. Εμείς οι
Ορθόδοξοι δεν πιστεύουμε στον θεό της μεταφυσικής, που εξέθρεψε όλα τα
δικτατορικά και ανελεύθερα θρησκευτικά και πολιτικά καθεστώτα, αλλά στον
προσωπικό Θεό της Αποκαλύψεως, που δίνει νόημα και ομορφιά στην
ανθρώπινη ζωή.
Απαιτούμε από τους μουσικοσυνθέτες μας,
που εκφράζουν με νότες τον καϋμό και τα οράματα της Ρωμηοσύνης, να
διδαχθούν και για τον Θεό της Ρωμηοσύνης, και όχι να είναι αντιφατικοί
στην ζωή, αφού από τη μια είναι εναντίον της κοινωνικής αδικίας και από
την άλλη γνωρίζουν τον άδικο θεό όλων των καπιταλιστών διαμέσου των
αιώνων, αγνοώντας τον Θεό της Ρωμηοσύνης, τον της “δικαιοσύνης ήλιον
νοητόν”.
Ν.Ι.
Ἰούνιος 1998
Ἰούνιος 1998