Ο Απόστολος Παύλος μας συμβουλεύει: «επί πάσιν αναλαβόντες τον θυρεόν
της πίστεως, εν ω δυνήσεσθε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα
σβέσαι» (Εφεσ. στ 16) Δηλαδή. Μαζί με όλα αυτά να πάρετε επάνω σας και
να φορέσετε σαν άλλη μικρά ασπίδα, που θα σας σκεπάζη ολόκληρους, την
πίστη, με την οποία θα ημπορέσετε να σβήσετε όλους τους καυστικούς
πειρασμούς του πονηρού, που ομοιάζουν με βέλη πύρινα.
Ο διάβολος, ο εφευρέτης του κακού δεν σταματά να πολεμά τον άνθρωπο με μίσος αδυσώπητον «ως λέων ωρυόμενος».
Συνεχώς βομβαρδίζει τον άνθρωπο με πολλούς τρόπους, αλλά και με
διάφορους κακούς και ρυπαρούς λογισμούς. Απώτερος σκοπός είναι να ρίξη
τον άνθρωπο στην αμαρτία. Εμείς πρέπει με προσοχή να μη γίνουμε δεκτικοί
αυτών των πονηρών λογισμών.
- Διαβάζουμε στον Ευεργετινό: «Ο εχθρός του πνευματικού νόμου», ο διάβολος, δεν παραβιάζει το αυτεξούσιο. Ενεργεί κατά του ανθρώπου, όταν ελευθέρως συγκατατεθή ο άνθρωπος. Εν συνεχεία βασανίζει τον άνθρωπο, εφ όσον αυτός δεν υποβάλλεται στους κόπους της μετανοίας, με αθέλητα κτυπήματα (ασθενείας κ.λπ.). Δια να πολλαπλασιάση δε τον εκ τούτων πόνο, του εμπνέει σκέψεις γογγυσμού, ώστε, εις το τέλος, να χάση και την ψυχή του από την ανυπομονησία.
- Τι είναι λογισμοί;
Ο λογισμός είναι απλή σκέψη· η σκέψη αυτή δύναται να μεταβληθή σε
πειρασμό, δοκιμασία της ηθικής αντιστάσεως του ανθρώπου. Π.χ. η σκέψη
κάποιου ωραίου προσώπου είναι ενδεχόμενο να οδηγήση ή σε ηθική πτώση ή
σε επίμονο αγώνα κατά της προς αμαρτία έλξεως. Νικωμένου του κακού
λογισμού, η ψυχή αναδεικνύεται νικήτρια και στεφανούται.
- Στον βίο του Αγίου Αντωνίου βλέπουμε ότι οι δαίμονες φοβέριζαν τον όσιο παίρνοντες κατά φαντασία διάφορες μορφές, ως ερπετά, ως θηρία, ως λέοντες, ως άρκτοι, ως λεοπαρδάλεις, ως όφεις, ως λύκοι, ως ταύροι φοβερίζοντες τον Όσιο. Ενέσπειρε δε λέγει ο δαίμων ρυπαρούς λογισμούς στο Όσιο, για να τον εμποδίσουν στην άσκηση, θυμίζοντάς του τις διάφορες αναπαύσεις του σώματος, την φροντίδα της αδελφής του, της αρετής τον κόπο, την ασθένεια του σώματος, το μήκος του χρόνου και άλλα παρόμοια. Αλλά ο Όσιος πάντα τους υπερνικούσε και έλεγε. «Εγώ δεν ενίκησα, αλλά η χάρις του Θεού, η οποία με ενίσχυε».
- Στον βίο του Οσίου Απολλώ (25 Ιαν.), που από ηλικίας 15 ετών πήγε στην έρημο και απέκτησε μεγάλες αρετές, αναφέρεται ότι, κάποια ημέρα άκουσε φωνή από τον ουρανό που έλεγε: «Απολλώ, Απολλώ, για την μεγάλη σου αρετή θα σε αναδείξω θαυμαστό στα έργα και στους λόγους, ώστε με την δύναμη, που θα σου δώσω να μπορέσης να εξαφανίσης την ειδωλολατρία». Ο Όσιος απάντησε: «Εξάλειψε από μένα την έπαρση, για να μη υπερηφανευθώ και στερηθώ της χάριτος ως αχάριστος».
Τότε ακούει φωνή από τον ουρανό που του λέει: «Βάλε το χέρι σου στο
κεφάλι σου, και ο,τι βρης ρίχτο στην άμμο και έτσι θα λυτρωθής από την
έπαρση».
Πράγματι έβαλε το χέρι του στο κεφάλι και βρήκε ένα μικρό αραπόπουλο,
το οποίο έρριξε κάτω στην γη. Αυτό τότε γελώντας του είπε: «Εγώ είμαι ο
δαίμων της υπερηφανείας». Μετά από αυτό για τρίτη φορά ο Άγιος ακούει
φωνή εκ του ουρανού, που του έλεγε: «Πήγαινε λοιπόν και μη φοβάσαι και
ο,τι ζητήσεις από τον Θεό θα το παίρνης».
- Στον βίο του Αγ. Νήφωνος (23/12) αναφέρεται το εξής: «Κάποτε περπατούσε σ’ ένα δρόμο. Λίγο πιο μπροστά προχωρούσε ένας άλλος διαβάτης που ήταν θεοφοβούμενος. Βλέπει τότε ο Νήφων ένα μαύρο δαίμονα να πετάη γύρω από τον άνθρωπο εκείνο και να του σπέρνη ρυπαρούς λογισμούς. Αυτός όμως είχε φωτισμένη διάκριση και δεν δεχόταν ανεξέταστα τους λογισμούς του. Γι’ αυτό συχνά στρεφόταν και έφτυνε τον διάβολο βρίζοντάς τον. Ο άγιος βλέποντας τον πονηρό να ενοχλή τον άνθρωπο, του έρριξε μια οργισμένη ματιά λέγοντας:
– Πάψε πια, άγριε και διεφθαρμένε, να ρίχνεσαι στο πλάσμα του Θεού.
Τι όφελος έχεις εσύ, άθλιε, αν χαθή -ο μη γένοιτο! – η ψυχή του;
– Θα σου απαντήσω αμέσως, του λέει ο διάβολος: Βέβαια όφελος δεν έχω
κανένα. Αλλά και αν δεν θέλω, αναγκάζομαι να πολεμώ. Βλέπεις έχουμε και
μεις άρχοντες πάνω απ’ το κεφάλι μας, που μας διατάζουν και μας ελέγχουν
μήπως αμελούμε να πολεμάμε το γένος των χριστιανών. Κι αλλοίμονο σ’
όποιον δαίμονα βρουν οι άρχοντές μας ότι παραμελεί τον πόλεμο! Τον
μαστιγώνουν και τον βασανίζουν φοβερά.
– Ταλαίπωρε, του είπε ο άγιος, δεν ξέρεις ότι σε περιμένει το πυρ για
τις ελεεινές σου αμαρτίες; Γιατί δεν μαζεύεσαι σε μια γωνιά να κλάψης
για το αναπόφευκτο πυρ που σου έχει ετοιμασθή;
Καταντροπιασμένος ο δαίμονας έγινε άφαντος.
Την ώρα εκείνη περνούσε από την πλατεία ένας μοναχός με αγγελική
μορφή. Έβλεπε ο όσιος να βγαίνουν απ’ το στόμα του φλόγες και ν’
ανεβαίνουν προς τον ουρανό. Πίσω του ερχόταν σαν πύρινος στύλος ένας
άγγελος που με υψωμένη τη ρομφαία του φρουρούσε την ψυχή και το σώμα.
Πότε – πότε ο άγγελος γύριζε πίσω κι έδιωχνε τους δαίμονες απειλώντας
τους άγρια, που επιβουλεύονταν τον όσιο εκείνο μοναχό.
– Πράγματι «θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού», μονολόγησε ο
Νήφων βλέποντας το παράδοξο θέαμα. Ο Κύριος δίνει θάρρος και δύναμη
στους δούλους του και είναι ο ίδιος «κραταίωμα του λαού αυτού».
Ευλογητός ο Θεός!».
http://orthodoxostypos.gr/