Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἀρχίζει τή στιγμή τῆς συλλήψεώς του στή μήτρα τῆς μητέρας του. Τότε ἀκριβῶς κατατίθενται καί οἱ ἀρετές, μέ τίς ὁποῖες εἶναι ἐμπλουτισμένο τό "κατ' εἰκόνα". Οἱ ἀρετές, δηλαδή, εἶναι φυσικό γνώρισμα κάθε ἀνθρώπου. Τά πάθη, ὅμως, δέν ἔχουν φυσική ὀντολογική ὕπαρξη. Δέν ἀποτελοῦν φυσικές καταβολές, ἀλλά εἶναι ἡ διαστροφή τῶν ἀρετῶν, ἡ ὁποία ὀφείλεται στήν προαίρεση καί στό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου, ὁ ὁποῖος κάνει παράχρηση (ἐσφαλμένη καί κακή χρήση) τῆς ἐλευθερίας του.
Κατά συνέπεια, τά διαβλητά πάθη δέν ἔχουν τήν ἀφετηρία τους στήν φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά στήν προαίρεσή του. Εἶναι, δηλαδή, ἐπιπρόσθετα καί, μάλιστα, παρασιτικά στοιχεῖα, πού διαβρώνουν, ὡς ἀρρώστια, τήν ψυχοσωματική φύση τοῦ ἀνθρώπου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ πραγματικά ὑγιής ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἐνάρετος, ἐνῶ ὁ ἐμπαθής ἄνθρωπος εἶναι οὐσιαστικά, παρά τήν φύση του, ἀσθενής καί ἀδύναμος γιά τήν πραγμάτωση τοῦ σκοποῦ τῆς ὑπάρξεώς του.
Ἡ ἀποτελεσματική θεραπεία τοῦ ἐμπαθοῦς ἀνθρώπου γίνεται μόνο στό πνευματικό "νοσοκομεῖο" τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Στό "νοσοκομεῖο" αὐτό, ἡ θεραπεία εἶναι βέβαιη καί ἐγγυημένη ἀπό τόν Θεό, ὅταν ὁ πιστός ἀκολουθήσει μέ συνέπεια τή θεραπευτική ἀγωγή τῶν πνευματικῶν "ἰατρῶν" καί λαμβάνει τά ἀπαραίτητα πνευματικά "φάρμακα". Οἱ πνευματικοί "ἰατροί" εἶναι οἱ ἱερεῖς τοῦ Υψίστου, ἐνῶ τά πνευματικά "φάρμακα" εἶναι οἱ θεῖες ἐντολές καί τά θεουργά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.
Κατά συνέπεια, τά διαβλητά πάθη δέν ἔχουν τήν ἀφετηρία τους στήν φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά στήν προαίρεσή του. Εἶναι, δηλαδή, ἐπιπρόσθετα καί, μάλιστα, παρασιτικά στοιχεῖα, πού διαβρώνουν, ὡς ἀρρώστια, τήν ψυχοσωματική φύση τοῦ ἀνθρώπου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ πραγματικά ὑγιής ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἐνάρετος, ἐνῶ ὁ ἐμπαθής ἄνθρωπος εἶναι οὐσιαστικά, παρά τήν φύση του, ἀσθενής καί ἀδύναμος γιά τήν πραγμάτωση τοῦ σκοποῦ τῆς ὑπάρξεώς του.
Ἡ ἀποτελεσματική θεραπεία τοῦ ἐμπαθοῦς ἀνθρώπου γίνεται μόνο στό πνευματικό "νοσοκομεῖο" τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Στό "νοσοκομεῖο" αὐτό, ἡ θεραπεία εἶναι βέβαιη καί ἐγγυημένη ἀπό τόν Θεό, ὅταν ὁ πιστός ἀκολουθήσει μέ συνέπεια τή θεραπευτική ἀγωγή τῶν πνευματικῶν "ἰατρῶν" καί λαμβάνει τά ἀπαραίτητα πνευματικά "φάρμακα". Οἱ πνευματικοί "ἰατροί" εἶναι οἱ ἱερεῖς τοῦ Υψίστου, ἐνῶ τά πνευματικά "φάρμακα" εἶναι οἱ θεῖες ἐντολές καί τά θεουργά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ θεραπευτική ἀγωγή παρέχεται ἀπό ἐξειδικευμένους πνευματικούς "ἰατρούς", οἱ ὁποῖοι ἔχουν τό χάρισμα τῆς διακρίσεως τῶν πνευμάτων. Αὐτοί οἱ "ἰατροί" χαρακτηρίζονται καί ὡς πνευματικοί καθοδηγητές. Στό πνευματικό "νοσοκομεῖο", μέ τίς παραπάνω πνευματικές προδιαγραφές, δέν ὑπάρχουν ἀνίατα πάθη, ἐπειδή τά "φάρμακα", τά ὁποῖα αὐτό διαθέτει, εἶναι φορεῖς τῆς ἀκτίστου καί θεοποιοῦ Χάριτος. Δηλαδή, εἶναι φορεῖς τῆς ἴδιας τῆς θεότητας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας.
"Δεκατέσσερα ὑπαρξιακά ἐρωτήματα, Ἡ θεολογική ἀπάντησή τους", Δημήτριος Τσελεγγίδης (Καθηγητής Δογματικῆς Θεολογίας, Τμῆμα Θεολογίας Α.Π.Θ)
http://kaiomenivatos.blogspot.gr/2014/10/7_28.html
"Δεκατέσσερα ὑπαρξιακά ἐρωτήματα, Ἡ θεολογική ἀπάντησή τους", Δημήτριος Τσελεγγίδης (Καθηγητής Δογματικῆς Θεολογίας, Τμῆμα Θεολογίας Α.Π.Θ)
http://kaiomenivatos.blogspot.gr/2014/10/7_28.html