Σεπτέμβριος 1997
Δεν είναι εύκολο να ασχολήται ένα
εκκλησιαστικό έντυπο με την περίπτωση της Νταϊάνας, που πρόσφατα απέθανε
και της οποίας η κηδεία έγινε με δόξα και τιμή, από ανθρώπινη πλευρά.
Την αφήνει κανείς στα χέρια του Θεού, ο οποίος κρίνει τον άνθρωπο
ανάλογα με την γενεά και το περιβάλλον στο οποίο έζησε. Άλλωστε, η
δικαιοσύνη του Θεού, κατά τον Νικόλαο Καβάσιλα, συνδέεται με την
φιλανθρωπία Του. Ακόμη είναι δύσκολο να μιλά κανείς για την προσφορά
της.
Είδα όμως την προσφορά της Νταϊάνας από μια διαφορετική πλευρά, από την άποψη ότι έκανε και έμαθε τους Άγγλους, και γενικά τους δυτικούς, να κλαίνε. “Εκατομμύρια δακρυσμένα μάτια” ήταν ο τίτλος μιας μεγάλης Κυριακάτικης Εφημερίδας. Αυτό σημαίνει ότι τους βοήθησε να ξεπεράσουν τον πουριτανισμό τους, σύμφωνα με τον οποίο υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ του είναι και του φαίνεσθαι.
Για να καταλάβη κανείς αυτήν την σημαντική πλευρά του θέματος πρέπει να σκεφθή ότι οι δυτικοί μαθαίνουν από τα μικρά τους χρόνια να είναι σοβαροί και να μην εξωτερικεύουν τον εσωτερικό τους κόσμο, να μη ζουν την τραγωδία της κηδείας. Οι κηδείες στους δυτικούς χώρους είναι ωραίες τελετές, σοβαρές, κάποτε δε σε αυτές επιδιώκεται και το γέλιο, ώστε να αποφύγη ο άνθρωπος να βιώση την τραγωδία. Βρέθηκα σε τέτοιες κηδείες και αισθάνθηκα την φρίκη της σοβαρότητας και την ανατριχίλα της προσπάθειας να μην αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι την τραγικότητα του θανάτου.
Επίσης, ίδιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του δυτικού ανθρώπου είναι ότι απαγορεύονται πάση θυσία τα δάκρυα. Ο ισορροπημένος άνθρωπος, όπως υποστηρίζουν, δεν πρέπει να κλαίη, γιατί το κλάμμα είναι γνώρισμα του αδύνατου και αρρωστημένου ψυχολογικά ανθρώπου.
Η κηδεία της Νταϊάνας έσπασε αυτή την νοοτροπία, αφού έδειξε την αλήθεια ότι τα δάκρυα, που είναι η εξωτερίκευση του εσωτερικού κόσμου, είναι η φυσική κατάσταση ενός ανθρώπου που βρίσκεται μπροστά στην τραγικότητα του θανάτου, είναι έκφραση της αγάπης που συνιστά δύναμη και όχι αδυναμία, είναι τρόπος θεραπείας εσωτερικών, ανισόρροπων καταστάσεων και επομένως συνιστά ή βοηθά στην ψυχολογική και πνευματική υγεία. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα έγραφε ανταποκριτής μιας Εφημερίδας:
“Ο πρωτοφανής τρόπος με τον οποίο οι Βρετανοί θρήνησαν και κήδεψαν την αγαπημένη τους πριγκίπισσα, ήταν το θέμα που συζητήθηκε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Οι φωνές που ακούστηκαν από το πλήθος, όταν περνούσε το φέρετρο με την σορό της, είχαν κάτι γνώριμο σε μας - πρωτόγνωρο όμως για τους Αγγλοσάξωνες. Και στον υπέρτατο ακόμα πόνο, σπάνια εκδηλώνονται. Τον πνίγουν μέσα τους. Δεν μοιρολογούν. Δεν “σπάνε” εύκολα... Ο Άγγλος, μπορεί να είναι θρύψαλα από μέσα του, και το είδαμε αυτό πολλές φορές στα πρόσωπα και στα μάτια όλων εκείνων που στέκονταν βουβοί στους δρόμους του Λονδίνου, αλλά δεν θα τον δείς ποτέ να βγαίνει από τον εαυτό του, να “σπάει”, να χτυπιέται κάτω από το κλάμα, να εκτίθεται... Έτσι, λοιπόν, όταν ράγισε προχθές η φωνή του αδελφού της Νταϊάνα, προς το τέλος του επικηδείου που εκφώνησε, κάτι που δεν θα “συνέβαινε” ποτέ στην βασίλισσα ας πούμε, ακόμα και αν έχανε το παιδί της, το έως τότε βουβό κλάμα των ανθρώπων έγινε σπαραγμός. Αφέθηκαν. Και φώναξαν, “ήσουν η καλύτερη, Νταϊάνα”, “ήσουν μια από μάς, Νταϊάνα”, “δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, Νταϊάνα”.
Να γιατί γράφω για προσφορά της Νταϊάνας στον δυτικό κόσμο. Είναι σπάσιμο του απάνθρωπου πουριτανισμού και άνοιγμα προς την ορθόδοξη ζωή.
Ν.Ι.
http://parembasis.gr/index.php/el/menu-teyxos-20/3955-1997-20-07
Είδα όμως την προσφορά της Νταϊάνας από μια διαφορετική πλευρά, από την άποψη ότι έκανε και έμαθε τους Άγγλους, και γενικά τους δυτικούς, να κλαίνε. “Εκατομμύρια δακρυσμένα μάτια” ήταν ο τίτλος μιας μεγάλης Κυριακάτικης Εφημερίδας. Αυτό σημαίνει ότι τους βοήθησε να ξεπεράσουν τον πουριτανισμό τους, σύμφωνα με τον οποίο υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ του είναι και του φαίνεσθαι.
Για να καταλάβη κανείς αυτήν την σημαντική πλευρά του θέματος πρέπει να σκεφθή ότι οι δυτικοί μαθαίνουν από τα μικρά τους χρόνια να είναι σοβαροί και να μην εξωτερικεύουν τον εσωτερικό τους κόσμο, να μη ζουν την τραγωδία της κηδείας. Οι κηδείες στους δυτικούς χώρους είναι ωραίες τελετές, σοβαρές, κάποτε δε σε αυτές επιδιώκεται και το γέλιο, ώστε να αποφύγη ο άνθρωπος να βιώση την τραγωδία. Βρέθηκα σε τέτοιες κηδείες και αισθάνθηκα την φρίκη της σοβαρότητας και την ανατριχίλα της προσπάθειας να μην αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι την τραγικότητα του θανάτου.
Επίσης, ίδιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του δυτικού ανθρώπου είναι ότι απαγορεύονται πάση θυσία τα δάκρυα. Ο ισορροπημένος άνθρωπος, όπως υποστηρίζουν, δεν πρέπει να κλαίη, γιατί το κλάμμα είναι γνώρισμα του αδύνατου και αρρωστημένου ψυχολογικά ανθρώπου.
Η κηδεία της Νταϊάνας έσπασε αυτή την νοοτροπία, αφού έδειξε την αλήθεια ότι τα δάκρυα, που είναι η εξωτερίκευση του εσωτερικού κόσμου, είναι η φυσική κατάσταση ενός ανθρώπου που βρίσκεται μπροστά στην τραγικότητα του θανάτου, είναι έκφραση της αγάπης που συνιστά δύναμη και όχι αδυναμία, είναι τρόπος θεραπείας εσωτερικών, ανισόρροπων καταστάσεων και επομένως συνιστά ή βοηθά στην ψυχολογική και πνευματική υγεία. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα έγραφε ανταποκριτής μιας Εφημερίδας:
“Ο πρωτοφανής τρόπος με τον οποίο οι Βρετανοί θρήνησαν και κήδεψαν την αγαπημένη τους πριγκίπισσα, ήταν το θέμα που συζητήθηκε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Οι φωνές που ακούστηκαν από το πλήθος, όταν περνούσε το φέρετρο με την σορό της, είχαν κάτι γνώριμο σε μας - πρωτόγνωρο όμως για τους Αγγλοσάξωνες. Και στον υπέρτατο ακόμα πόνο, σπάνια εκδηλώνονται. Τον πνίγουν μέσα τους. Δεν μοιρολογούν. Δεν “σπάνε” εύκολα... Ο Άγγλος, μπορεί να είναι θρύψαλα από μέσα του, και το είδαμε αυτό πολλές φορές στα πρόσωπα και στα μάτια όλων εκείνων που στέκονταν βουβοί στους δρόμους του Λονδίνου, αλλά δεν θα τον δείς ποτέ να βγαίνει από τον εαυτό του, να “σπάει”, να χτυπιέται κάτω από το κλάμα, να εκτίθεται... Έτσι, λοιπόν, όταν ράγισε προχθές η φωνή του αδελφού της Νταϊάνα, προς το τέλος του επικηδείου που εκφώνησε, κάτι που δεν θα “συνέβαινε” ποτέ στην βασίλισσα ας πούμε, ακόμα και αν έχανε το παιδί της, το έως τότε βουβό κλάμα των ανθρώπων έγινε σπαραγμός. Αφέθηκαν. Και φώναξαν, “ήσουν η καλύτερη, Νταϊάνα”, “ήσουν μια από μάς, Νταϊάνα”, “δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, Νταϊάνα”.
Να γιατί γράφω για προσφορά της Νταϊάνας στον δυτικό κόσμο. Είναι σπάσιμο του απάνθρωπου πουριτανισμού και άνοιγμα προς την ορθόδοξη ζωή.
Ν.Ι.
http://parembasis.gr/index.php/el/menu-teyxos-20/3955-1997-20-07