Μας συμβουλεύει ο Απ. Παύλος «εν παντί θλιβόμενοι αλλά ου
στενοχωρούμενοι» (Β΄ Κορ. δ, 8). Δηλαδή. Συμβαίνει να θλιβώμεθα σε κάθε
τόπο και σε κάθε περίσταση, αλλά να μη στενοχωρούμεθα. Αλλά τι να
κάνουμε;
Ωραία παραδείγματα περί υπομονής σταχυολογούμε από το αγιοπατερικό
περιοδικό «Πρωτάτον» αρ. 130, που εξέδιδε ο μακαριστός π. Μωυσής, ο
Αγιορείτης.
• Μας διδάσκει ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Πόσο σπουδαίο είναι να υπομείνεις γενναία και με ευχαριστίες την
αρρώστια του σώματος! Αυτό στεφάνωσε τον Λάζαρο (της παραβολής), αυτό
καταντρόπιασε τον διάβολο κατά τους αγώνες του Ιώβ και κατέστησε
λαμπρότερο τον αθλητή εκείνης της καρτερίας. Αυτό είναι που περισσότερο
απ’ τη φιλοπτωχία και την περιφρόνηση των χρημάτων και την ξαφνική
εκείνη απώλεια των παιδιών και τις μύριες επιβουλές τον ανακήρυξε και
έφραξε με πολλή επιτυχία το αδιάντροπο στόμα του πονηρού εκείνου
δαίμονα».
• Πριν μερικά χρόνια μία κυρία έστειλε ένα γράμμα στον μακαριστό γέροντα
Εφραίμ τον Κατουνακιώτη και του έγραφε ότι έχει πολλά βάσανα, μεγάλο
σταυρό και δεν μπορεί να σηκώσει τον Σταυρό της.
Και ο γέροντας Εφραίμ της απάντησε: «Μου γράφεις ότι έχεις πολλά βάσανα.
Και εγώ σου λέγω τόσο το καλύτερο για την ψυχή σου! Ο Θεός που σου
δίδει αυτά τα βάσανα γνωρίζει ότι τόσα βαστάζεις, σε τόσα αντέχει η ψυχή
σου, αν σου δώσει περισσότερα θα πέσεις, εάν σου δώσει ολιγοτέρα βάσανα
σε αδικεί, από αιώνιο μισθό, από αιώνια χαρά.
• Εις τα μέρη των Αθηνών ήτο ένας παπουτσής πολύ σκληρός άνθρωπος, είχε
ένα κοριτσάκι μικρό, το όποιο πολύ το παίδευε. Το καημένο έκανε υπομονή
έως ότου χτίκιασε, δηλ. έπαθε φυματίωση, και έπεσε στο κρεβάτι. Δεν
γόγγυζε, δεν αντιμιλούσε του θετού πατέρα της, αλλά ήταν όλο υπομονή.
Στο τέλος πέθανε, αφού προηγουμένως μία Γερόντισσα το έκανε καλογριούλα
και το ονόμασε Ανυσία μοναχή. Όταν της έκαναν ανακομιδή τα λείψανά της
ευωδίασαν. Αυτό είναι σημάδι αγιότητας. Βλέπετε πως πληρώνει ο Χριστός
την υπομονή; Εάν γνωρίζαμε τα αιώνια αγαθά, που θα μας χαρίσει ο
Πανάγαθος Θεός θα τον παρακαλούσαμε να έχουμε εδώ πάντοτε θλίψεις,
βάσανα και πίκρες, για να χαιρόμαστε εκεί αιωνίως. Η Εκκλησία μας λέγει
ότι, εάν ο άνθρωπος γνώριζε τα αιώνια αγαθά, θα υπέμενε ευχαρίστως όλες
τις θλίψεις και τα βάσανα από κτίσεως κόσμου μέχρι της συντελείας του
αιώνος, για αυτά τα ανέκφραστα αγαθά, αλλά επειδή δεν γνωρίζει για αυτό
εύκολα απογοητεύεται και εύκολα απελπίζεται.
• Στην Κρήτη μία γυναίκα πολύ υπέφερε από τον άνδρα της. Ήσαν φτωχοί,
πάμφτωχοι. Ο άνδρας ήτο καπνιστής μανιώδης και έπινε πολύ. Όταν δεν είχε
χρήματα για το πιοτό και τα τσιγάρα στη γυναίκα του ξεθύμαινε και πολύ
ξύλο της έδινε. Μία βραδιά πήγε στο σπίτι του και πολύ χτύπησε τη
γυναίκα του. Αυτή όμως, Μαρία το όνομά της, υπέμενε γενναίως και όλο την
Παναγία επεκαλείτο. Τα μεσάνυχτα σηκώθηκε, χτενίστηκε, φόρεσε τα καλά
της ρούχα και πλάγιασε, για να μη ξυπνήσει πλέον. Απέθανε. Όταν, μετά
ένα χρόνο, την έκαναν ανακομιδή όλος ο τόπος ευωδίασε. Δεν είχαν ακόμη
φτάσει σκάφτοντας στα οστά της και μία άρρητος ευωδία εξήλθε. Όταν
έβγαλαν τα οστά της γέμισε ο τόπος αρρήτου ευωδίας. Έκλαιγαν όλοι. Ο
άνδρας της συγκινημένος και αυτός άλλαξε πλέον βίο. Σταμάτησε να
καπνίζει και να πίνει και έζησε εν ειρήνη και μετανοία. Έτσι λοιπόν
βραβεύει, έτσι ανταμείβει ο Χριστός εκείνους που κάνουν υπομονή. Μακάρι
με τις ευχές του μακαριστού Γέροντος Εφραίμ του Κατουνακιώτη ο Χριστός
να χαρίζει την αγία υπομονή του σε όλους μας.
• Τον Μάϊο του 1988 επισκέφτηκε τον Γέροντα Παΐσιο ένας φίλος μου
Αρχιμανδρίτης. Ανάμεσα στα άλλα σοφά που του είπε ο γέροντας τόνισε
ιδιαίτερα την ανάγκη της υπομονής θυμίζοντας τα λόγια του Χριστού: «Εν
τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» Όταν ο αρχιμανδρίτης τον
ρώτησε: «Γιατί πάτερ δεν πάτε σε γιατρό, για να ανακουφιστείτε από τους
πόνους;», ο Γέροντας απάντησε: «Πάτερ, ιερεύς εσείς με ρωτάτε, γιατί δεν
πάω στους γιατρούς; Ότι κερδίζουμε με τις προσευχές, με τις νηστείες,
με τον αγώνα που νομίζουμε ότι κάνουμε, τα ξοδεύουμε. Για αυτό πρέπει να
κάνουμε αποταμίευση, υπομένοντας τις θλίψεις που επιτρέπει ο Θεός».
http://orthodoxostypos.gr
Πηγή εικόνας: http://www.saint.gr/1662/saint.aspx