«Χριστέ μου η αγάπη Σου δεν έχει όρια»

  Μας συμβουλεύει ο Απ. Παύλος «Το γαρ παραυτίκα ελαφρόν της θλίψεως ημών καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν». «Β Κορ. δ, 17). Δηλαδή και ξανανιώνει η ψυχή μας, διότι οι θλίψεις μας, που γρήγορα περνούν και είναι δι’ αυτό ελαφρές, κατεργάζονται σε εμάς σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό αιώνιο βάρος δόξης.

Οι θλίψεις στην ζωή μας, όπως λέγουν οι πατέρες μας, είναι πολύ ευεργετικές για την ψυχή μας.

• Ο Άγιος Πορφύριος λέγει για τις αρρώστιες του, που είναι ένας μεγάλος Σταυρός (δοκιμασία) στο βιβλίο του «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ» στο κεφάλαιο «Χριστέ μου η αγάπη Σου δεν έχει όρια»:

  «Ευχαριστώ τον Θεό, που μου έδωσε πολλές αρρώστιες. Πολλές φορές του λέω: Χριστέ μου, η αγάπη Σου δεν έχει όρια! Το πως ζω είναι ένα θαύμα. Μέσα στις άλλες μου αρρώστιες έχω και καρκίνο στην υπόφυση. Δημιουργήθηκε εκεί όγκος που μεγαλώνει και πιέζει το οπτικό νεύρο. Γι’ αυτό τώρα πια δεν βλέπω. Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι, όμως, σηκώνοντας το Σταυρό του Χριστού με υπομονή.

  Είδατε την γλώσσα μου πως είναι; Έχει μεγαλώσει, δεν είναι όπως ήταν. Είναι κι αυτό από τον καρκίνο που έχω στο κεφάλι. Κι όσο πάω, θα γίνομαι χειρότερα. Θα μεγαλώσει κι άλλο, θα δυσ­κολεύομαι να μιλήσω. Πονάω πολύ, υποφέρω, αλλά είναι πολύ ωραία η αρρώστια μου. Την αισθάνομαι ως αγάπη του Χριστού. Κατανύγομαι κι ευχαριστώ τον Θεό. Είναι για τις αμαρτίες μου. Είμαι αμαρτωλός και προσπαθεί ο Θεός να με εξαγνίσει».

  Ο Όσιος Γέροντας υπέφερε από τις παρακάτω ασθένειες: Έμφραγμα μυοκαρδίου (προσθιοδιαφραγματικό με πλαγία ισχαιμία), χρονία νεφρική ανεπάρκεια, έλκος δωδεκαδακτύλου (με επανειλημμένες γαστρορραγίες), χειρουργηθέντα καταρράκτη (με αποβολή του φακού και τύφλωση), έρπητα ζωστήρα στο πρόσωπο, σταφυλοκοκκική δερματίτιδα στο χέρι, βουβωνοκήλη (με συχνή περίσφιγξη), χρονία βρογχίτιδα, αδένωμα της υποφύσεως στο κρανίο. Βλ. Γεωργίου Παπαζάχου (†2001), Σύναξη 41, Ιανουάριος – Μάρτιος 1992, σ. 93.

• Στο Γεροντικό του Αγ. Όρους αναφέρεται το εξής θαυμαστό:

  «Στην Καλύβα «Αγιος Χρυσόστομος» της Κουτλουμουσιανής Σκήτης του Αγίου Παντελεήμονος, βρίσκεται ακόμη στην ζωή και ασκητικά αγωνίζεται ο Μοναχός Δανιήλ, ο οποίος, όπως μας βεβαίωσε ο ίδιος και από άλλους Πατέρες πληροφορηθήκαμε, είκοσι και πλέον χρόνια είναι άρρωστος, πονεί το κεφάλι, η μέση, τα νεφρά, η καρδιά, τα πόδια και πολλές φορές όλο το σώμα. Σε πολλούς γιατρούς πήγε, πολλές εξετάσεις, ακτινοσκοπήσεις και ακτινογραφίες έκανε, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

  Οι γιατροί δεν βρίσκουν καμμιά σωματική οργανική βλάβη η πάθηση, ο αδελφός όμως, ακόμη υποφέρει από ανεξήγητη ασθένεια, στην οποία δεν μπορούν να τον βοηθήσουν οι γιατροί και η επιστήμη.

  Πριν από λίγα χρόνια, την 27η  Ιουλίου, στην Αγρυπνία του Αγίου Παντελεήμονος, ο αδελφός Δανιήλ, με πίστη πολλή και δάκρυα στα μάτια παρακάλεσε τον Άγιο Παντελεήμονα, προς τον οποίο είπε: «Αγιε του Θεού και προστάτη της Σκήτης μας, συ που είσαι γιατρός και για την αγάπη του Χριστού μαρτύρησες και έχυσες το αίμά σου, κάμε αγάπη και παρακάλεσε τον Δεσπότη Χριστό να μου δώση την υγειά μου, να μπορώ κι εγώ υγιής να δοξάζω το όνομά Του και να ψάλλω στις  Αγρυπνίες».

  Λέγοντας αυτά, ο Μοναχός Δανιήλ, από τον πόνο και την κου­ραση, τον πήρε λίγο ο ύπνος και βλέπει σε όραμα τον  Αγιο Παντελεήμονα να είναι γονατιστός ενώπιον του θρόνου του Θεού και να παρακαλή για την υγεία του αδελφού.

  Ο Μοναχός Δανιήλ άκουσε τον Δεσπότη Χριστό να λέη στον  Αγιο Παντελεήμονα: «Αδελφέ μου, μεγαλομάρτυς Παντελεήμων, μήπως εσύ είσαι πιο σπλαγχνικός από μένα;  Ή αγαπάς πιο πολύ από μένα τους ανθρώπους; Γνωρίζω πως για την αγάπη μου έχυσες το αίμα σου, αλλά μήπως εγώ δεν έχυσα και για την ψυχική σωτηρία των ανθρώπων δεν χύνω κάθε ημέρα το αίμα μου; Μαθε ότι θέλημά μου είναι και συμφέρει πολλές φορές το σώμα να είναι άρρωστο, για να σωθή η ψυχή.  Ετσι θέλω πολλοί άνθρωποι να σωθούν».

  Οταν άκουσε αυτά, ο αδελφός Δανιήλ, ξύπνησε και δόξασε το όνομα του Θεού, ευχαρίστησε και τον  Αγιο Παντελεήμονα για την προσπάθεια και μεσιτεία του, κι αμέσως, όπως μας είπε ο ίδιος, έφυγε ένα βάρος από πάνω του και πληροφορήθηκε, πως πρέπει να φέρη με υπομονή, με χαρά και με ευχαρίστηση τον σταυρό και την κατάσταση της ασθένειάς του».

http://orthodoxostypos.gr/