Ὁ μεταπτωτικὸς ἄνθρωπος, αὐτονομημένος ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεό, ζεῖ τὸ δράμα τοῦ χαμένου ἀνθρώπου, τοῦ ἐξορίστου, τοῦ ταλαιπωρημένου, τοῦ ζημιωμένου.
Θλίβεται καὶ στενοχωρεῖται ἀπὸ ποικίλες ἐξωτερικὲς καὶ ἐσωτερικὲς
καταστάσεις. Ἀναζητᾶ τὸν ἀπωλεσθέντα Παράδεισο καὶ βρίσκει τὴν κόλαση,
ἐπιθυμεῖ τὸν γλυκὺ καρπὸ τοῦ δέντρου τῆς Ζωῆς καὶ τρώγει τὸν πικρόστυφο
καρπὸ τῆς ἁμαρτίας, καὶ καταλήγει στὸ θάνατο τὸν πνευματικὸ καὶ στὴ
συνέχεια καὶ στὸ σωματικό.
Ὁ Θεὸς Λόγος ἔρχεται καὶ γίνεται ἄνθρωπος!
Ξαναδημιουργεῖ τὸν Παράδεισο στὴ γῆ καὶ ξαναφυτεύει τὸ δέντρο τῆς Ζωῆς,
ὥστε νὰ τρῶνε οἱ ἄνθρωποι τὸν καρπὸ του καὶ νὰ ζοῦν. Ὁ νέος αὐτὸς
Παράδεισος εἶναι τελειότερος τοῦ προηγουμένου, καὶ ὁ καινούργιος αὐτὸς
καρπὸς εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερος του πρώτου.
Ποιὸς εἶναι ὁ νέος παράδεισος; Εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία!
Ποιὸς εἶναι ὁ καινὸς καρπός; Ὁ Ἰησοῦς Χριστός! Τὸ Σῶμα του καὶ τὸ Αἷμα του! «Ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος»!
Ὅποιος βρίσκεται μέσα σ’ αὐτὸν τὸν νέο Παράδεισο καὶ ὑπακούει στὸν ἅγιο Τριαδικὸ Θεό, ζεῖ τὴ μακαριότητα, τὴ χαρά, τὴν εἰρήνη.
Ὅποιος τρώει αὐτὸν τὸν ἄχραντο καρπό, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου
Ἰησοῦ Χριστοῦ, ζεῖ! Ζεῖ καὶ ἐργάζεται τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποφέρει καρπούς: ἀγάπη,
εἰρήνη, χαρά, μακροθυμία, χρηστότητα, ἀγαθωσύνη, πίστη, πραότητα,
ἐγκράτεια, ἐλεημοσύνη, δικαιοσύνη, εὐγνωμοσύνη, ὑπακοή, ταπείνωση.
Ἡ τραγικότητα τοῦ ἀνθρώπου,
σήμερα, εἶναι, ὅτι δίπλα του, πολὺ κοντά του, βρίσκεται ἡ Ζωὴ, καὶ αὐτὸς
πεθαίνει μέσα στὸν πλοῦτο του, στὶς ἡδονές του, στίς διαστροφές του,
στὴν ἄνεσή του, στὰ ναρκωτικά του, τὰ μεθύσια του καί τόν τεχνικό
πολιτισμό του. Ὁ Παράδεισος, τοῦ ἔχει δοθεῖ μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, καὶ
αὐτὸς ἐπιλέγει τὴν αὐτοκαταστροφή, τὴν κόλαση!
Λύπη βαθειὰ διακατέχει τὴν ψυχή μου, βλέποντας τὸ θλιβερό κατάντημα πολλών βαπτισμένων Χριστιανῶν… Ἡ βιωτή τους μόνο χριστιανική δέν εἶναι.
Ἡ ζωή τους εἶναι πλημμυρισμένη ἀπό βάσανα καί πόνο, σωματικό καί
ψυχικό. Βιώνουν τό ἀδιέξοδο καί τήν ἀπογοήτευση. Συνθλίβονται ἀπό τό
πολύ ἤ ἀπό τό καθόλου. Ἄραγε, ὑπάρχει διέξοδος;
Ἀγαπητοί μου, μπροστά μας βρίσκεται ἡ κατανυκτικὴ περίοδος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ἡ μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Ἂς νυγοῦμε λίγο ἀπ’ τὰ τροπάρια, ἀπ’ τ’ ἀναγνώσματα, ἀπ’ τοὺς λόγους
τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ἂς ἀλλάξουμε τὴ διεστραμμένη
πορεία τῆς ζωῆς μας. Ὑπάρχει διέξοδος, ἡ επιστροφή καί τό πλησίασμα στόν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό! Ἄς ξεκινήσουμε!
Ὁ Χριστός μᾶς περιμένει, νὰ σκουπίσει τὸν ἱδρώτα καὶ τὸ αἷμα, ἀπ’ τὶς πληγὲς τῆς αὐτονομήσεώς μας.
Μὲ πολλή ἀγάπη καὶ πόνο,
θάρρος καί ἐλπίδα.
ὁ πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου
https://siatistaagiosnikolaos.gr/